Apocalypse: Het Einde Van De Wereld

XXIX

Tot de stilte bruut onderbroken werd.
Kogels schoten in het rond, maar vlogen ongecontroleerd willekeurige kanten in de ruimte op.

Gekweld schreeuwde de afzender dat het hun schuld was dat dit gebeurd was.

Alles. Uit reflex had Leora zichzelf klein gemaakt en haar handen tegen haar oren gedrukt.

Alex daarentegen volgde zijn instinct door zijn haar beschermend in zijn armen te nemen.

Als iemand aan anderen dacht, dan was hij het. Hij schreeuwde naar de jongeman dat hij kalm moest worden, dat dit niet was wie hij was. Of het echt werkte durfde ze niet te zeggen, maar de schoten stopten wel.

Godzijdank zonder iemand geraakt te hebben.

Leora, de haar gezicht verscholen had in het torso van Alex, keek op naar de jongen.

Rabelais.

Het pistool viel uit zijn handen op de grond, terwijl hij met een gekwelde blik naar het pas overleden meisje keek. In een zachte fluistering sprak hij haar naam uit, en zakte door zijn knieën heen.

Alex liet haar los en kwam overeind. Hij liep naar zijn beste vriend toe en knielde voor hem neer.

Hij legde een hand op Rabelais' schouder en wilde net wat zeggen, toen Rabelais hem omhelsde.

Iets wat totaal niet bij de jongen paste, waardoor het gebaar alleen maar meer waarde kreeg.

Alex, die nogal overdonderd leek, herpakte zichzelf na enkele seconden en ging in op de omhelzing van zijn beste vriend.

De gesmoorde woorden van Rabelais liet haar hart breken: 'Laat me jou niet ook kwijtraken'.

De twee hadden een tijd zo gezeten, maar na enige tijd hadden ze hun aandacht weer op Nora gericht. Iedereen leek in gedachten verzonken.

Leora vroeg zich af waar de anderen aan dachten.

Zouden ze net als zij net gedaan had, de positieve dingen van Nora ophalen? Of zouden ze ook denken aan de andere dierbaren die ze verloren hadden?

'Ze verdient een begrafenis,' zei Rabelais.

Rabelais en Alex gingen naar buiten, en zouden een gat graven.

Hoewel Rabelais bont en blauw was en krom liep van de pijn, stond hij erop om het te doen. Alex, die nog steeds met zijn arm én schouder zat, wilde zijn vriend niet alleen laten gaan.

'Luc heeft jou nodig,' zei hij nog voor hij weg ging.

Was het waar? De vroegere dokter zat er weerloos bij, terwijl zijn shirt nog meer vlekken had verkregen.

Bloed van hemzelf en het bloed van Nora.

Alex had gelijk. Luc had ook iemand nodig, maar of zij de aangewezen persoon was betwijfelde ze.

Ze liep naar hem toe en stak haar hand naar hem uit. 'Kom, we gaan naar boven, dan zal ik je wond schoonmaken,' zei ze, doelend op de snee in zijn borst.

Traag keek hij omhoog, zonder direct actie te ondernemen. Toch hield Leora haar hand uitgestoken, totdat hij uiteindelijk zijn hand om de hare klemde.

Ze hielp hem overeind en ondersteunde hem.

Ze stelde zich voor hoe zwaar de nacht wel niet voor hen geweest moest zijn. Zij en Alex hadden heerlijk naast elkaar gelegen nadat ze het eindelijk had aangedurfd om hem te vertellen wat haar al die tijd had dwarsgezeten.

Zij had een fijne nacht gehad, ze had zih opgelucht gevoeld. Dat terwijl Luc, Rabelais en Nora in een hel hadden geleefd.

Wederom keerden de schuldgevoelens omhoog.