ក្រោយពីបានដឹងថាជាកំប៉ុងថ្នាំសម្រើប ថេយ៉ុង គាំងទ្រឹងហាក់បីគ្មានគំនិតអ្វីជំទាស់នឹងនាយ គេបានត្រឹមតែព្រលែងដំណក់ទឹកភ្នែកឱ្យហូរស្រក់ចុះមកតក់លើផែនថ្ពាល់ដ៏ម៉ដ្ឋរលោងព្រិលយ៉ាងរហេមរហាម។ តើប្រុសកំលោះ ជុងហ្គុក លួចមានគំនិតស្អីទៀតហើយហេតុអ្វីខឹងសុខៗមកបង្ខិតបង្ខំឱ្យគេលេបថ្នាំសម្រើបបែបនេះទៅវិញ ថេយ៉ុង សឹងតែហែកមាត់ស្រែកយំឱ្យបែកដើមទ្រូងស្លាប់ គេពិតជាឈឺចាប់ខ្លាំងណាស់ ឈឺនៅពេលដែលដឹងថាខ្លួនគ្មានសិទ្ធសូម្បីតែស្រែកជំទាស់នឹងបញ្ជារបស់នាយនោះឡើយ។
«ហេតុអីចាំបាច់ឱ្យអូនលេបវា?» ថេយ៉ុង សួរនាំទៅកាន់នាយ ជុងហ្គុក កាន់តែខឹងឡើងប៉ោងសរសៃក្បាល។
«កុំសួរនាំដេញដោលខាតពេលច្រើនពេកធ្វើតាមហ្នឹងទៅ!» នាយស្រែកទម្រុឌបង្គាប់បង្ខំយ៉ាងដាច់អហង្ការ ថេយ៉ុង គ្មានវិធីណាជ្រើសរើសទៀតទេគេគ្មានសូម្បីតែមធ្យោបាយគេចកែទៀតឡើយមានតែជ្រើសរើសធ្វើតាមការស្នើសុំរបស់អ្នកកំលោះតែប៉ុណ្ណោះ។ រាងតូចច្រឡឹងឱនរើសកំប៉ុងថ្នាំសម្រើបមកចាប់កាន់នឹងដៃរួចងើបសម្លឹងផ្ទៃមុខរាងក្រាស់បន្តិច សឹមមូលគម្របបើកវាចេញហើយក្រឡុកចាក់គ្រាប់ថ្នាំទៅលើបាតដៃខ្លួនមួយគ្រាប់។ ត្រឹមតែមួយគ្រាប់ពិតមែនតែ ប៉ុន្តែសារធាតុផ្សំឱសថមួយគ្រាប់នេះពិតជាមានប្រសិទ្ធិភាពខ្លាំងពូកែណាស់។ ថេយ៉ុង យំហូរទឹកភ្នែកច្រោកៗរួចងើយក្បាលឡើងលេបថ្នាំមួយគ្រាប់នេះអកចូលក្នុងបំពង់កលេបទៅបាត់ឈឹង ជុងហ្គុក ដែលឈរនៅជ្រុងម្ខាង ចាប់ញញិមចុងមាត់យ៉ាងពេញចិត្តឥតឧបមាពេលឃើញថា ថេយ៉ុង ស្តាប់បង្គាប់គេខ្លាំងដល់ថ្នាក់នេះ។
«ហ៊ឹះៗ..ឆ្លាតខ្លាំងណាស់!» នាយសើចឮរហ៊ឹះដើរមកចាប់ក្តោបលើក្បាល ថេយ៉ុង ថ្នមៗឱនទៅថើបថ្ងាស់ស្រឡូនមួយខ្សឺត។ រាងតូចសម្លឹងមើលមុខនាយដោយខ្សែភ្នែកល្ងីល្ងើខ្លាំងបំផុត ពេលដឹងថាគេលេងល្បិចខ្លួនក៏ត្រៀមចិត្តតតាំងរួចទៅហើយដែរ។ ថ្នាំចាប់ផ្តើមជ្រាបមានប្រសិទ្ធិភាពចូលទៅបំពេញអង់ទីគ័រក្នុងសរសៃឈាមបណ្តើរៗរាងកាយទាំងមូលរបស់ ថេយ៉ុង ទទួលបានកម្តៅក្តៅភាយៗចម្លែករហូតដល់បានធ្វើឱ្យសំណើមញើសជ្រាបផុសចេញពីសាច់ខ្លួនប្រាណនិងទទឹកថ្ងាសជោក។ ប្រអប់ជើងដ៏ស្រឡូនហាក់បីដូចជាឈរលែងនៅស្ងៀមនឹងមួយកន្លែង កាលបើអារម្មណ៍ក្តៅរោលរាលវាកាន់តែធ្វើទុក្ខដុកដាន់ក្នុងខ្លួនប្រាណផ្តល់ឱ្យមានសម្ពាធកាន់តែពិបាកទ្រាំទ្រខ្លាំងឡើងៗរកថាមិនត្រូវ។
«ជុងហ្គុក!» នាយកំលោះដឹងពីភាពអន្ទះសារដែលរាងតូចកំពុងតែកញ្ជ្រោលដង្ហោយហៅរកខ្លួនក្នុងពេលឥឡូវនេះហើយបានញញិមយ៉ាងស័ក្តិសមក្នុងនាមជាមនុស្សមានល្បិចកលរួចទម្លាក់ខ្លួនអង្គុយចុះលើគ្រែស្របពេលរាងតូចញ័រចំប្រប់ស្រាប់តែដើរចូលមកលុតជង្គង់ចុះអង្គុយចំពោះមុខនាយយ៉ាងពេញភ្នែក។
«អូន..» ថេយ៉ុង ងើយសម្លឹងមុខនាយក្នុងនាមជាមនុស្សស្រេកឃ្លានតណ្ហាជាខ្លាំង ម្រាមដៃវែងស្រឡូន កាន់បង្អូសលើភ្លៅមាំអង្អែលត្រដុសឈ្លីទៅមកឥតឈប់ឈរ ទឹកមុខតូចដែលចាប់ផ្តើមបង្ហាញអំពីចំណង់តណ្ហា ក៏ប្រែទៅជាមានសភាពក្រហមតែតព្រោះតែអារម្មណ៍ក្តៅរោលរាលស្រេើបស្រាលមិនអាចឃាត់ភាពប៉ន់ប៉ងចង់បានឱកាសទាំងនេះដោយគ្មានភាពខ្មាសអៀនបន្តិចណាសោះឡើយ។
«បើស្រេកឃ្លានណាស់ធ្វើវាទៅ!» ជុងហ្គុក អនុញ្ញាតអង្គុយនៅស្ងៀមស្ងាត់បណ្តោយឱ្យ ថេយ៉ុង ជាអ្នកគ្រប់គ្រងក្នុងស្ថានការណ៍ទាំងអស់នេះដោយមិនហាមឃាត់។ ថេយ៉ុង ចាប់ទាញចង្កេះខោនាយសម្រាតចុះដល់ក.ជើង សម្លឹងមើលភាពរឹងមាំនៅចន្លោះភ្លៅមាំដោយកែវភ្នែកយ៉ាងក្តៅគគុក។ គេបែរជាលែងនឹកមានអារម្មណ៍ថាខ្មាសបន្តទៅទៀត អ្វីដែលគេចង់បាន ចង់ស្គាល់នៅពេលនេះគឺ សិច។ ម្រាមដៃរស់រវើកលើកក្តោបច្របាច់ភាពរឹងមាំដែលចាប់ផ្តើមរឹងឡើងៗចង្អុលមុខខ្លួន មុននឹងចាប់វាស៊កចូលមកក្នុងបបូរមាត់បៀមខ្ជាក់ហាក់ដូចជាស្រែកឃ្លានណាស់។ គេឱនងើបៗជាច្រើនដងមិនខ្វល់ពីម៉ាកកាមេរ៉ាដ៏ទំនើបមួយគ្រឿងដែល ជុងហ្គុក កំពុងតែចាប់កាន់ថតសកម្មភាពរបស់គេនោះឡើយ។ រាងតូចបៀមជក់មាត់ហើយកាន់វាមកសាប់យ៉ាងណែនដៃនិងមានចលនាញាប់ស្អេកអស្ចារ្យខណៈរាងក្រាស់ក៏លូកដៃចូលទៅចាប់ផ្ងើយចុងសង្កាស្រឡូនឡើងថ្នមៗ។
«ឆ្ងាញ់ទេ?»
«ឆ្ងាញ់ណាស់..» ជុងហ្គុក សើចដើម.កតិចៗដឹងថា ថេយ៉ុង កាន់តែវក់ខ្លាំងមែនទេនហើយ ទើបគេថតចាប់យកសកម្មភាពគ្រប់យ៉ាងរបស់រាងតូចទុកក្នុងវីដេអូនេះដោយឫកពាពេញចិត្តបំផុត។
«ធ្វើបន្តទៅ!» នាយឈប់និយាយចាប់សង្កត់ក្បាល ថេយ៉ុង ឱ្យឱនផ្អឹបហាមាត់លេបត្របាក់ភាពរឹងមាំរបស់ខ្លួនជ្រៅៗ។
«អ្ហា..ហាអូនសំឡាញ់..បៀមឱ្យញាប់ទៅ!» គេថ្ងូរបណ្តើរ លួចសើចបណ្តើរ មុនពេលចុចផ្ញើវីដេអូទាំងនោះទៅឱ្យអ្នកដែលអង្គុយរង់របួសក្នុងបន្ទប់សម្រាកកាន់តែក្តៅចិត្តខ្លាំងឡើងៗ។
ប្រាវ!
«អាចង្រៃ..ថោកទាបមែន!» ជីមីន ក្តាប់ដៃគ្រវែងទូរស័ព្ទចោលបាត់ស្ទុះក្រោកឡើងទាត់ជើងកៅអីផ្ទាត់ដួលមួយទំហឹងដោយអារម្មណ៍សែនខឹងខ្លាំងបំផុត គេមិនដែលមានថ្ងៃណាក្តៅចិត្តខ្លាំងដូចជាថ្ងៃនេះនោះទេ គេដូចជាទទួលបានអារម្មណ៍មើលងាយមើលស្រាយកាន់តែខ្លាំងឡើងទៅៗពី ជុងហ្គុក ច្រើនឡើងៗហើយ។
«បានហើយ!» ជុងហ្គុក រុញថ្ងាស ថេយ៉ុង ចេញក្រោកឡើងទាញខោមកស្លៀកមុននឹងងាកទៅចាប់រាងតូចអូសមកជិតជើងតុការងាររបស់ខ្លួនដោយទង្វើព្រៃផ្សៃខុសពីអម្បាញ់មិញដែលគេទើបតែសំដែងឫកពាផ្អែមល្ហែមចំពោះខ្លួនមិនបានប៉ុន្មានផង។
«ជុងហ្គុក បងចង់ធ្វើអី្វហះ?» ថេយ៉ុង សួរចប់ក្តៅស្ទើរតែរលេះរលួយខ្លួនប្រាណ ដោយសារតែជាតិថ្នាំជ្រាបបញ្ចេញឥទ្ធិពលធ្វើឱ្យគេពិបាកក្នុងខ្លួនណាស់ សឹងតែស្រែកយំម្តងៗទៅហើយ ចំណែកឯ ជុងហ្គុក បែរជាគ្មានភាពមេត្តាសន្តោសប្រណីនៅចាក់រឿងត្រង់ស៊ីសឱ្យរាងតូចមើលជួយបន្ថែមភាពក្តៅក្រហល់ក្រហាយទាល់តែកាយតូចចាប់ផ្តើមកញ្ជ្រោលខ្លាំងៗ។
ជុងហ្គុក ស្ទុះវឹងទៅចាប់យកខ្សែវែងក្រាស់រួចដើរមកវិញចាប់ក.ដៃ ថេយ៉ុង ផ្គួបចងចូលគ្នាភ្ជាប់ជាមួយនឹងជើងតុយ៉ាងណែនណាន់ សឹងតែខះលំហូឈាមបណ្តាលឱ្យទឹកភ្នែករាងតូចហូរស្រក់តក់ៗកាន់តែដាបរហាមព្រោះភាពឈឺចាប់ដែលនាយបានផ្តល់ឱ្យតាមរយៈកម្លាំងបាយខ្លាំងពេក។ គេចងរឹតមិនអាសូរ ចងរហូតទាល់តែរាងតូចគ្មានលទ្ធភាពកម្រើកកដៃបានរួច។
«ហ៊ឹកៗ..ហ៊ឺៗ..បងធ្វើបែបនេះធ្វើអី ជុងហ្គុក បងចង់សម្លាប់អូនទាំងរស់មែនទេ?»
«ឃ្លានណាស់ឬ? ឃ្លានដែលឃើញថាយើងនិងយល់ព្រមបំពេញសេចក្តីសុខឱ្យតើមែនទេ?» នាយគំហកខ្លាំងៗរូបភាពដែល ថេយ៉ុង ទៅឈរស្និទ្ធស្នាលនិង ជីមីន នៅតក់ជាប់ក្នុងកែវភ្នែករបស់គេនៅឡើយ។
«ហ៊ឹកៗ..អូនមិនបានគិតអ្វីជាមួយគេទេ!»
«កុហក!»
ផាច់!!!
«អ្ហាយ!»
«មើលន៎ែក!» ម្រាមដៃក្រាស់ច្បាមកន្ទ្រាក់ទាញសរសៃសក់រាងតូចបោចបញ្ច្រាស់ឡើង។
«អាចរិតថោកទាប មាយា ពេស្យា មួយនេះគួរតែជម្រុះចោលភ្លាមទៅ គ្រាន់តែមើលនឹងភ្នែកក៏ដឹងថាព្យាយាមឱ្យដៃគេខ្លាំងប៉ុណ្ណាដែរ ចង់ណាស់ ចង់ស្គាល់រស់ជាតិជីវិតមនុស្សប្រុសបួនដប់នាក់បំពានរាងកាយក្នុងពេលតែមួយណាស់មែនទេ?»
«បងស្រវឹងហើយ!»
ផាច់!
«ហ៊ឹកៗ!!!»
«យើងមិនបានឆ្កួតនិងស្រាទេ!» ជុងហ្គុក ស្រែកឡូងៗច្របាច់ចង្កា ថេយ៉ុង តាមតែចិត្តខឹងគ្រោត គេខឹង គេសួរនាំ សុទ្ធសឹងតែជាអារម្មណ៍ពិតប្រាកដ បើស្រលាញ់គេ ស្មោះត្រង់នឹងគេណាស់ ហេតុអ្វីចូលចិត្តធ្វើខ្លួនទៅរញ៉េរញ៉ៃជាមួយប្រុសផ្សេងទៅវិញ។
«បងកាន់តែអាក្រក់ខ្លាំងទៅៗពីមួយថ្ងៃទៅមួយថ្ងៃទៀតហើយ ជុងហ្គុក អូនកាន់តែទ្រាំលែងបានចំពោះចរិតគម្រក់របស់បងទៀតហើយ!» ម្តងនេះ ថេយ៉ុង លែងមានអារម្មណ៍ទន់ជ្រាយ ព្រោះឆ្អែតដល់កនិងការឈឺចាប់ទាំងអស់នេះខ្លាំងពេកហើយ រាល់ពេលគេយំ ទឹកភ្នែករបស់គេហូរពិតជាគ្មានតម្លៃអ្វីសោះតើមែនទេ? រាល់ពេលដែលគេស្រែកថាឈឺ តើធ្លាប់យកត្រចៀកស្តាប់សម្តីរបស់គេខ្លះអត់? ឬមួយចិត្តនេះជាចិត្តព្រៃផ្សៃដែលអាចមានអំណាចបានត្រឹមក្នុងខ្លួនថោកទាបរបស់គេតែប៉ុណ្ណោះទេ។
«ចុះការដែល?» ជុងហ្គុក សង្គ្រឺតជើងធ្មេញចាប់ច្របាច់ក ថេយ៉ុង ក្តាប់យ៉ាងណែនទាល់តែរាងតូចស្លេកស្វាយមុខ។
«មាត់ថាស្រលាញ់យើង តែទៅស្និទ្ធស្នាលជាមួយគាត់..ចិត្តពិតជាស្អី?»
«ចុះពេលលោកហួងហែង រករឿងខ្ញុំគ្រប់ជំហ៊ានដោយសារតែទៅស្និទ្ធស្នាលជាមួយ ជីមីន នោះ? ចិត្តពិតលោកជាស្អីដែរ?» ថេយ៉ុង ប្រហើនមិនខ្លាចឈឺសាច់ស្រែកសួរ ជុងហ្គុក តបតទៅវិញទាំងគ្មានទឹកភ្នែកស្រក់សូម្បីតែមួយដំណក់ ថ្ងៃនេះគេមិនយំទៀតទេគេមិនយំព្រោះហត់និងការយំសោកឥតប្រយោជន៍ដោយសារតែមនុស្សប្រុសគ្មានចិត្តម្នាក់នេះទៀតហើយ។
«សួរយើងអ្ហេះ? យើងបានត្រឹមតែឆ្លើយថារបស់ធ្លាប់ស៊កចូលរាល់ពេលនេះវាលែងតឹងណែនព្រោះត្រូវប្រើរួមជាមួយរបស់អ្នកដទៃ!»
«ថ្វើយ..ត្រូវហើយព្រោះនៅពេលដែលខ្ញុំមានសិចជាមួយប្រុសដទៃ ខ្ញុំស្កប់ស្កល់ចិត្តខ្លាំងណាស់ ខ្លាំងបំផុត ស្រួលបំផុត ខ្ញុំស្រែកថ្ងូរអង្វរលើកដៃតោង.កប្រុសផ្សេង មានក្តីសុខជាជាងដេកជាមួយលោកទៅទៀត!» ឈាមប្រែជាក្តៅ អារម្មណ៍លែងមូល ចិត្តកញ្ជ្រោលប្រៀបដូចជាត្រូវភ្លើងឆេះ។
ជុងហ្គុក សង្កៀតជើងធ្មេចលាន់ក្រតៗចាប់ស្រាតខោ ថេយ៉ុង គ្រវែងចោលចាប់កន្ធែកជើងរាងតូចឱ្យលាតធំមុននឹងដោលចង្កេះចូលប្រឡោះភ្លៅតូចហើយចាប់ស៊កភាពរឹងមាំរបស់ខ្លួនទៅក្នុងភាពទន់ជ្រាយកំពុងសើមរុញឱ្យផ្អឹបណែនយ៉ាងជ្រៅ។
«បើថ្លៃថ្នូរណាស់ យករបស់មកញាត់ចូលកន្លែងថោកទាបធ្វើអី? ស្រួលមែនទេ? ដកចិត្តមិនរួចឬ? ទើបត្រូវប្រើរបស់រួមជាមួយប្រុសដទៃទៀត?» ថេយ៉ុង ញញិមចុងមាត់សួរឌឺដងស្របពេលកម្លាំងបុកខ្លាំងៗអុកចូលមកធ្វើឱ្យគេអួលស្ទើរធ្លុះធ្លាយពោះវៀនតែសួរថាគេអាចបញ្ចេញអាការៈឈឺចាប់ដែរទេ? គេមានតែញញិមដក.កចំហមាត់ថ្ងូរព្រោះចង់ឱ្យ ជុងហ្គុក ស្អប់ខ្ពើមឫកពារបស់គេនៅពេលនេះខ្លាំងជាងមុនទៅទៀត។
«អាស..សឺត..អឹសៗៗ..ស្រួលណាស់!»
«ចង្រៃយ៍!!» ជុងហ្គុក ខឹងសម្បារផុតលេខ ខំប្រឹងដោលបុកយកៗមិនប្រណីដល់ថ្នាក់ភាពទន់ជ្រាយ ថេយ៉ុង ហាក់បីមានឈាមហូរលាយឡំនឹងទឹកស្នេហ៍ដែលនាយបានបញ្ចូលទៅក្នុងខ្លួនប្រាណគេបន្ថែមទៀត។ គេគ្រហឹមថ្ងួចថ្ងូរទទួលយកសេចក្តីសុខស្រួលទាំងមិនខ្វល់ពីការឈឺចាប់ត្រង់ចំណុចផ្សារភ្ជាប់ដែលរាងតូចកំពុងចួប គេអុកឡុកបំពានយ៉ាងសប្បាយរហូតដល់ធ្វើឱ្យស្មារតីខ្លួនវង្វេងប្រៀបដូចជាមនុស្សឆ្កួតនឹងតណ្ហាកាត់កាមកិលេសមិនដាច់ស្រឡះ។ រាងកាយតូចស្គមញ័រកំព្រឹងមិនអាចបញ្ឈប់នាយបានទេ ផ្ទុយទៅវិញបែរជាមានអារម្មណ៍សង្កៀរឈឺសព្វសាច់ទ្រោមពេញខ្លួនប្រាណ។
ជុងហ្គុក លូកដៃចាប់ទាញស្រាយចំណងពីក.ដៃ ថេយ៉ុង ចេញព្រលែងឱ្យមានសេរីភាពរួចអូសកាយស្រឡូនមកឈរទល់ខ្នងទប់ជញ្ជាំងដៃស្តាំមាំក្រាស់ចាប់ហែកកន្ធែកជើងតូចសារជាថ្មីមកគៀវនឹងចង្កេះខ្លួនមុននឹងញាត់ស្នូលសាច់ដ៏រឹងកញ្ជ្រឹសបុកចូលពីក្រោមឱនឈ្ងោកទៅថែថើបកញ្ចឹង.កសខ្ចីល្វក់បូករួមទាំងសាច់ទន់រលោងម៉ដ្ឋខៃគ្មានស្នាមគ្រើម។ ជើងម្ខាងរបស់ ថេយ៉ុង ហើបចលនាឡើងម្តងៗពេលនាយបុកខ្លាំងវាយប្រហារចំចំណុចសុខស្រួល ម្រាមដៃវែងស្រួចៗលើកកោសខ្វាចគគ្រាតលើសាច់ខ្នងមាំក្រាស់រលាត់ដាចសាច់រាងក្រាស់ប៉ះទង្គិចនឹងចុងក្រចកដៃរហូតដល់ហូរឈាមរឹមៗ។
«ហឺត..អ្ហាស..អ្ហា!» ថេយ៉ុង សម្លឹងមើលឃើញភាពព្រៃផ្សៃដែលនាយគ្មានចិត្តថ្លើមអាណិតក្នុងកែវភ្នែកជូរចត់ អារម្មណ៍ចាប់ផ្តើមឈឺអួលសារជាថ្មីដោយនឹកនាដល់អតីតកាលផ្អែមល្ហែមកាលពីគ្រាចាស់។ ជុងហ្គុក ជាមនុស្សប្រុសម្នាក់ដែលផ្អែមល្ហែមណាស់ ថ្នាក់ថ្នមគេប្រៀបដូចជាពេជ្រមានតម្លៃ មើលថែទាំតាមចិត្តគេគ្រប់សព្វបែបយ៉ាងមិនមែនដូចជាពេលនេះទោះបីជាស្លាប់ក៏សូមស្បថមិនចង់ចួបនាយក្នុងស្ថានភាពជាតិជាមនុស្សគ្មានបេះដូងត្រឹមដង្ហើមចុងក្រោយដែរ។ ចង្វាក់ស៊ុតសម្រុកបុកខ្លាំងៗជិតដល់ពេលចប់ ជុងហ្គុក កន្ទ្រាក់ខ្លួនបញ្ចូលភាពខាប់អន្ធិលទៅក្នុងល្អាងស្នេហ៍ដ៏សែនឈឺចាប់ឱ្យ ថេយ៉ុង ទន់ជើងដួលព្រូសទៅលើឥដ្ឋញ័រខ្លួនតតាត់។
«វានៅមិនទាន់ចប់ទេ!» ថេយ៉ុង ងើបសម្លឹងមើលផ្ទៃមុខបុរសយង់ឃ្នងដោយសំឡេងបេះដូងស្រែកថាឈឺចាប់រកថាមិនត្រូវ។ គេពិតជាជូរជាតិគ្មានលេខដាក់ ហើយសែនអាក្រក់ព្រៃផ្សៃ ឈាមក្តៅប្រៀបនឹងអណ្តាតភ្លើងដែលខ្លួនគ្រាន់តែប៉ះបន្តិចក៏រលាកហើយឈឺក្រហាយខ្លាំង។
«លោកចង់បានស្អីទៀត? លោកចង់បានទាំងជីវិតរបស់ខ្ញុំទៀតទេ? សម្លាប់ខ្ញុំមក!» ថេយ៉ុង ចាប់កដៃនាយទាញកន្ទ្រាក់មកឱ្យច្របាច់កខ្លួន បើឈឺចាប់យ៉ាងនេះដដែលសម្លាប់គេឱ្យស្លាប់ក្នុងដៃភ្លាមៗតែម្តងទៅ។
«ចង់ស្លាប់នៅពេលនេះ យើងម្តេចនឹងបានស្កប់ចិត្ត? នៅសេសសល់រឿងសប្បាយៗជាច្រើនទៀតណាស់ប្រញាប់ស្លាប់ទៅណា បើមិនទាន់បានចួបរឿងដែលត្រូវឈឺឆ្អាលជាមួយគ្នាបន្តទៅផងនោះ?» ជុងហ្គុក សើចដូចមនុស្សឆ្កួតក្រោកឈរឡើងដើរទៅចាប់យកកាមេរ៉ាមកកាន់ជាប់នឹងដៃមុននឹងថតភាពអាក្រាតកាយ ថេយ៉ុង ជាច្រើនសន្លឹកមកទុក។
«បើមានគេទាក់ទងមកយើងនឹងណែនាំឱ្យទៅបម្រើការងារ សេវាកម្មនៅឯបារបារាំង..ទីនោះមានភ្ញៀវអន្តរជាតិច្រើនណាស់ បានលុយក៏ច្រើន មិនមែនមកដេកហ្វ្រីៗជាមួយយើងបែបនេះទេ..»
«ប្រាប់ហើយថាខ្ញុំមិនមែនជាក្មេងលក់ខ្លួនទេ..ហ៊ឹកៗ..លោកបន្តធ្វើរឿងល្ងង់ខ្លៅបែបនេះដល់ពេលណាទៀត? ពីមុនខ្ញុំល្ងង់ ប៉ុន្តែពេលនេះខ្ញុំដឹងហើយថាការដែលមកលះបង់ពេលវេលាមើលថែមនុស្សថោកទាបដូចជាលោក វាកាន់តែគ្មានបានការទទួលបានផលតបស្នងល្អៗមកវិញនោះទេ..លោកចង់ឃើញខ្ញុំហែលឆ្លងសមុទ្រ ទឹកភ្នែកមួយនេះដល់ពេលណាទៀត? លោកចង់ឃើញខ្ញុំស្លាប់ក្នុងពេលឆាប់ៗនេះឬយ៉ាងណា?»
ក្រាក!!
ទ្វាររបើកឡើង ថេយ៉ុង ដែលអង្គុយយំយែករហាមក្រឡេកទៅសម្លឹងមើលស្ត្រីចំណាស់ដែលឈរនៅនឹងមាត់ទ្វារតាមដោយកែវភ្នែកហូរស្រក់ទឹកភ្នែករហាម។
«ម៉ាក់!» ជុងហ្គុក ក្រឡេកទៅសម្លឹងមុខគាត់។
«ជីមីន ចូលទៅយកគេមក!» លោកស្រី ព្រីភៀរ៍ បញ្ជា ជីមីន ឯណេះស្ទុះទៅចាប់យកភួយមកគ្របដណ្តប់លើខ្លួនប្រាណ ថេយ៉ុង ហើយចាប់ក្រសោបបីរាងតូចច្រឡឹងនៅនឹងមុខ ជុងហ្គុក ឡើង។
«ម៉ាក់ចង់ធ្វើស្អី?» ជុងហ្គុក ស្រែកគំហកអស់មួយទំហឹងនៃរយៈសំឡេង។
«ឯងចាំបាច់ខ្វល់ដែរ?» គាត់សួរព្រមជាមួយកែវភ្នែករលីងរលោង។
«ម៉ាក់!» នាយកាន់តែគ្រហើទឹកដមសំឡេងឮឡើងៗ។
«ចាប់ពីថ្ងៃនេះទៅ យើងលែងឱ្យ ថេយ៉ុង នៅមើលថែឯងទៀតហើយ..ចាប់ពីថ្ងៃនេះ ថេយ៉ុង ស្ថិតក្រោមការគ្រប់គ្រងរបស់យើង ចំណែកឯងគ្មានសិទ្ធលូកលាន់ឬប៉ះពាល់ខ្លួនប្រាណរបស់គេសូម្បីតែមួយចុងក្រចកណាឡើយ!» លោកស្រីធំប្រមានកូនប្រុសយ៉ាងដាច់អហង្ការបំផុត ចំណែកឯ ជុងហ្គុក បែរជាចាប់មានអារម្មណ៍ថាខ្លួនកំពុងចាប់កាន់សន្លឹកបៀតូចជាងគេក្នុងចំណោមពួកគេទាំងបួននាក់។
«ម៉ាក់ឃាឃាំងខ្ញុំ ព្រោះវាមែនទេ?» ជុងហ្គុក កាន់តែខឹងលើកដៃចង្អុលមុខ ជីមីន ទាំងអារម្មណ៍ពុះកញ្ជ្រោលរោលរែកអនេក។
«យើងជាម៉ែចង់ធ្វើយ៉ាងម៉េចក៏បានឯងគ្មានសិទ្ធមកដំឡើងសរសៃ.កសួរនាំយើងដូច្នេះទេ!» លោកស្រីថាចប់បែរដើរចេញទៅជាមួយនឹង ជីមីន ព្រមទាំង ថេយ៉ុង ទុកឱ្យ ជុងហ្គុក ក្តៅឆេះឆួលលើសឈាមមួម៉ៅម្នាក់ឯងខាងក្នុងបន្ទប់ងងឹតស្លុប។
