ក្រុមហ៊ុន ផលិតរថយន្ត Veston
«សួស្តី!»
«ចាសសួស្តីលោកប្រធាន!»
«ការងារថ្ងៃនេះយ៉ាងម៉េចដែរ ហេរី?» ជុងហ្គុក ចាប់សំណេះសំណាលជាមួយនិងនាងក្រមុំលេខាផ្ទាល់ខ្លួន មិនភ្លេចដើរចូលទៅមើលក្នុងឃ្លាំងដាក់រថយន្តដែលជិតជួសជុលហើយរួចរាល់ ដើម្បីត្រួតពិនិត្យមើលការខុសត្រូវបន្ថែម។
«ថ្ងៃនេះបន្ទាប់ពីបានបញ្ចប់កិច្ចការប្រជុំរួចហើយ ខ្ញុំគិតថាការងារទាំងអស់ចាប់ប្រព្រឹត្តទៅដោយរលូនណាស់លោកប្រធាន!»
«ហ្អឹម!» នាយគ្រាន់តែងក់ក្បាលផ្ងក់ៗសម្លឹងមើលជាងជួសជុលដំឡើងម៉ាស៊ីនរថយន្តថ្មី រួចហើយក៏ពេញចិត្តរថយន្តមួយគ្រឿងដែលទើបតែបានផលិតចេញសេរីចុងក្រោយគេបង្អស់ពណ៌ខ្មៅរលើប មើលទៅស្អាតហើយទំនើបណាស់ឡូយឆាយខ្លាំងទៀតផង។
«ខេន!» សូរដង្ហោយហៅបន្លឺឡើងទាញយកចំណាប់អារម្មណ៍ប្រុសកំលោះដែលឈរទ្រឹងនៅឯខាងណោះ។
«បាទលោកប្រធាន!»
«មកខាងណេះបន្តិច!»
«បាទ!» កំលោះ ខេន ប្រញាប់ចាប់ទម្លាក់ឧបករណ៍ជួសជុលរថយន្តចុះ ហើយរន្ថាន់ញាប់ជើងស្អេក ដើរចូលមករក ជុងហ្គុក ដែលឈរបង្ហាញរាងយ៉ាងសង្ហាក្នុងទឹកមាំទាំប្រៀបដូចជាថ្ម។
«មានការអ្វីដែរបាទ!»
«ខ្ញុំពេញចិត្តឡានមួយគ្រឿងនោះ ខេន ជួយជួសជុលឱ្យខ្ញុំឱ្យបានល្អផងណា ចំណែកឯ ហេរី ជួយចេញឯកសាររ៉ាប់រង់ ពាក់ព័ន្ធនិងរថយន្តមួយគ្រឿងនេះឱ្យខ្ញុំក្នុងពេលឆាប់ៗនេះផង!» ហេរី និង ខេន ស្រាប់តែលើកចងចិញ្ចើមឡើងដំណាលគ្នា រថយន្តមួយគ្រឿងនេះជិតបានដាក់បញ្ចេញសម្ភោធជាផ្លូវការក្នុងពេលឆាប់ៗនេះទៅហើយ ហេតុអ្វីបានជា ជុងហ្គុក ស្រាប់តែរហ័សផ្លាស់ប្តូរចិត្តគំនិតលឿនដល់ថ្នាក់នេះទៅវិញ មិនយល់ថាពេលវេលានីមួយៗ ប្រើប្រាស់ក្នុងការផលិតរថយន្ត ទម្រាំតែបានផលិតចេញមួយគ្រឿងៗមកវាឆ្លងកាត់រឿងរ៉ាវនិងបញ្ហារាប់មិនអស់យ៉ាងណានោះទេមែនទេ? ខេន ឯណេះបានត្រឹមតែងក់ក្បាលស្តាប់សម្តី ចំណែកឯ ហេរី ក៏មិនហ៊ានធ្លោយមាត់សួរនាំរឿងផ្ទាល់ខ្លួនចៅហ្វាយនាយដែរ។
«បាទលោក!»
«ចាសលោកប្រធាន!»
«សម្រេចថាបែបនេះចុះ!» ជុងហ្គុក ថាចប់បកដំណើរដើរត្រលប់ចេញទៅបាត់លឿនស្លេវឥតបង្អង់ពេលយូរ ស្របពេលអ្នកទាំងពីរនៅឈរសម្លឹងមើលមុខគ្នាដោយចិត្តស្ទាក់ស្ទើរ បន្សល់ទុកត្រឹមការសោកស្តាយមួយចំណែកធំតែប៉ុណ្ណោះ។
◉◉◉
ភូមិគ្រឹះ វេសតុន៍
«ថាយ៉ាងម៉េច? ឯងយកឡានដែលទើបតែផលិតរួច ប្រគល់ជូនដៃគូរួមសិចជាមួយឯងអ៊ីចឹងមែនទេ? មិនយល់ថាទាស់ខុសចំពោះគ្រប់គ្នាដែលបានខិតខំប្រឹងប្រែងធ្វើការមកអស់រយះពេលជាយូរទាល់តែសោះឬ?» ជីមីន ឆោឡោបង្ហាញភាពភ្ញាក់ផ្អើលសួរនាំទៅកាន់ ជុងហ្គុក ដែលឈរលើកកែវស្រាគ្រវីលើកផឹកសមទំនងឥតខ្វល់ខ្វាយពីសុខទុក្ខនរណាម្នាក់ឡើយ។ សំខាន់គ្រប់អ្វីៗដែលគេចង់បាន ចង់ធ្វើហើយគឺត្រូវតែសម្រេចគោលបំណងឱ្យខ្លួនឯងមិនឱ្យខានតែបានទេ នៅពេលស្តាប់ឮសំណួរពីបងប្រុសចប់គេបានត្រឹមងាកមកលយចិញ្ចើមចងឡើងបង្ហាញនូវទឹកមុខឈ្លើយឌឺផុតលេខពុំបានផ្លាស់ប្តូរទម្លាប់។
«ខ្ញុំខិតខំធ្វើការមកជិតមួយឆ្នាំជាងហើយរឿងអីហេតុអី ខ្ញុំធ្វើបែបនេះមិនបាន!»
«កុំនិយាយវាយស្មើធ្វើដូចឯងអាយុបងយើងឱ្យសោះ គំនិតរបស់ឯងនៅខ្ចីខ្លាំងណាស់ ឯងមិនទាន់យល់ទេថាមានមនុស្សប៉ុន្មាននាក់ទៀត ដែលមានអារម្មណ៍ស្រងាកចិត្តខ្លាំងប៉ុណ្ណានោះ? ធ្វើអ្វីមួយក៏ស្រេចតែចិត្តមករហូត មិនធ្លាប់ចូរខ្លួនមកពិភាក្សា មិនធ្លាប់សួរថាធ្វើអ៊ីចឹងខុសដែរឬអត់?»
«សួរនាំហើយបើធ្វើមិនបានដដែល រឿងខ្លះចាំបាច់ឬមិនចាំបាច់ មិនសួរក៏ចប់!»
«ឯង..» ជីមីន ស្ទើរតែស្ទុះកញ្ជ្រោលចូលទៅ ខណៈ ណាមជុន ឯណេះក៏ចាប់ស្មានាយជាប់ពីខាងក្រោយ។
«ធ្វើចិត្តឱ្យត្រជាក់ចរចារគ្នាដោយសន្តិវិធីទៅ!» ណាមជុន ដកដៃចេញមកវិញ រួចឈរជ្រែងហោប៉ាវខោ សម្លឹងមើលមុខក្រហមងាំង ជុងហ្គុក រួចចាប់និយាយដោយទឹកមុខមាំស្មើ។
«ត្រឹមឡានមួយគ្រឿងពួកយើងមិនកំណាញ់និងឯងទេ តែរឿងទាំងអស់នេះមុនពេលសម្រេចចិត្តធ្វើឯងត្រូវតែយល់ដល់មុខមាត់គ្រួសារយើងផង រថយន្តមួយគ្រឿងនោះកៀកជិតនិងការដាក់បញ្ចូលលក់ទៅក្នុងក្រុមហ៊ុនហើយ បើដល់ថ្ងៃរៀបចំពិធីបាត់ស្រមោលមិនឃើញសូម្បីតែដៃចង្កូតឡាននោះ ឯងចង់ឱ្យពួកយើងយកមុខមាត់ទៅទុកនៅឯណា?» ជុងហ្គុក ដកដង្ហើមវែងបន្តិច រួចទម្លាក់កែវស្រាចុះទៅលើតុហើយងាកមកឈរនិយាយពើងដើមទ្រូងធ្វើខ្លួនគ្រាន់បើដដែល។
«ជ្រុលជាបងបានដឹងរឿងម្នាក់ទៀតទៅហើយ ថ្ងៃនេះក៏ខ្ញុំមកនិយាយអំពីរឿងទាំងអស់នេះឱ្យគ្រប់គ្នាបានដឹងដែរ ឡានមួយគ្រឿងនេះខ្ញុំសុំហើយសុំឱ្យបងៗជួយដឹងជួយឮគ្រប់ៗគ្នាផងទៅចុះថាខ្ញុំនិងមិនព្រមផ្លាស់ប្តូរចិត្តទេ!» អ្នកកំលោះរូបស្រស់ពោលពាក្យចប់សព្វគ្រប់រួចអស់ទៅហើយ ទើបបែរខ្លួនដើរចេញពីអង្គជំនួបមិនភ្លេចបង្ហាញអាកប្បកិរិយាមិនគួរឱ្យពេញចិត្តទៀត។
គ្រាំង!!
«វាគិតស្អីឱ្យប្រាកដហះ?» ជីមីន បង្ហាញទង្វើហួសចិត្តលើកដៃជ្រងសក់ក្នុងទឹកមុខតប់ប្រមល់យ៉ាងខ្លាំង។
«វាតែងតែបែបនេះ!» ស៊ូហ្គា សុខចិត្តមិនចេញស្តី រួចអង្គុយរង់ចាំតែស្តាប់សម្តីពួកគេឈ្លោះប្រកែកតឹងត្រឹមសរសៃ.កដាក់គ្នាមានតែអារម្មណ៍ឈឺក្បាលជំនួស ព្រោះនាយបានដឹងច្បាស់អំពីចរិតរឹងរូសមានៈរបស់ ជុងហ្គុក ដែលមានតែនិស្ស័យរឹងប្រៀបដូចជាថ្មភ្នំទោះខំលុតដំប្រដៅទូន្មានយ៉ាងណាក៏មិនស្តាប់ដែរ។
«សង្ស័យធ្វើគ្នាស្រួលខ្លាំងពេកក្រឡុកខួរវាអស់ហើយ!» ជីមីន ឆ្លើយតប ហូស៊ុក ឯណោះវិះតែឈ្លក់ទឹកស្រាដាច់ដង្ហើមស្លាប់។
«អាសអាភាសមែនអានេះ!»
«ខ្ញុំនិយាយពិតមែនណាបងមិនដឹងថាដៃគូវានោះសម្បូរក្បាច់ស្អីខ្លះបានជាពង្វក់ស្មារតីវាដល់ថ្នាក់នេះ គ្រាន់តែបានដេកធ្វើគ្នាជាមួយគ្នាត្រឹមតែមួយយប់សោះ វាឆ្កួតឱ្យទាំងលុយ ទាំងផេនហោសន៍ ឥឡូវឱ្យឡានមួយគ្រឿងទៀត!»
«អូហ៍សង្ស័យតែសំឡេងថ្ងូរ វាព្រឺព្រួច អង្រួនផ្លូវកាមខ្លាំងពេក បានជាវាលះបង់អ្វីខ្លាំងដល់ថ្នាក់ហ្នឹង!»
«ពួកឯងនេះគិតបានត្រឹមតែរឿងកខ្វក់បែបហ្នឹងរហូត ជួនកាលវាអាចមានចិត្តស្រលាញ់ឬចង់បានធ្វើជាគូអនាគតក៏បាន!» ជីន និយាយបណ្តាលឱ្យទឹកមុខកំលោះទាំងបួននាក់ទៀតធ្វើភ្នែកស្អុយដូចភ្នែកត្រី។
«គូអនាគត? ហ៉ឹះ..ដើរដេកលេង ស្រី/ប្រុសគ្មានរើសមុខផង បើវាចេះគិតអ៊ីចឹងយូរហើយវាក៏មិនមកបំផ្លាញទ្រព្យសម្បត្តិក្នុងផ្ទះអ៊ីចឹងដែរ ដូចជាវានេះនៅមានចំណង់តណ្ហាក្រាស់ណាស់ ភ្លើងកាមរោលរាលឆេះឆួលពេញខ្លួនយ៉ាងនេះទៀត មិនដឹងយកស្អីមកនិយាយជំនួសឱ្យការសំដែងភាពហួសចិត្តបានទេ!» ហូស៊ុក និយាយបណ្តើរនិងការសើចចម្អកចុងមាត់ ពួកគេម្នាក់ៗក៏គាំងរកវាចាបញ្ចេញស្ទើរតែរួចដូចគ្នា។
ផេនហោសន៍/Penthouse
ម៉ោង ៧:១០នាទីយប់
រថយន្តសេរីទំនើបបរមកចតទុកក្នុងទីធ្លាដ៏ធំទូលាយ ខណៈរាងខ្ពស់សង្ហាក៏ចាប់ដើរចេញមកមុននឹងសំដៅចូលទៅខាងក្នុងផេនហោសន៍ ក្នុងទឹកមុខស្ងួតក្រៀមយកតែមែនទេន។
ក្រាក!!
«លោកមកវិញហើយ?» ថេយ៉ុង ស្រដីកំឡុងពេលរៀបចំចានក្បានដួសអាហារតម្រៀមដាក់ទៅខាងលើតុនោះ។
«ហ្អឹម!» ជុងហ្គុក គ្រហឹមងក់ក្បាលបែរទៅចាប់កន្សែងយកមកកាន់រួចសំដៅទៅរកបន្ទប់ទឹកដើម្បីងូតទឹកសម្អាតខ្លួន ធ្វើការពេញមួយថ្ងៃនេះ គេមួម៉ៅ ហេវហត់អស់កម្លាំងហើយថែមទាំងស្មុគស្មាញ ក្រោយពេលទាស់សម្តីគ្នាជាមួយបងប្អូនខ្លួនទៀត។
ឈូរ!!!
សំឡេងទឹកបើកបង្ហូរស្រក់ដំណក់តក់ៗបន្តកន្ទុយគ្នាឥតដាច់ ជោកលើក្បាលនិងដងខ្លួនមាំមួន រាងកាយននលគកឈរសម្លឹងមើលកញ្ចក់ក្នុងទឹកមុខក្រហមបន្តិច ងូតរួចក៏មានអារម្មណ៍ថាស្រស់ស្រាយមួយផ្នែកដែរ ទើបធ្វើឱ្យគំនិតស្មុគស្មាញទាំងឡាយហូរច្រោះទៅតាមដំណក់ទឹកទាំងនោះអស់រលីងគ្មានសល់។
ជុងហ្គុក លើកដៃបិទក្បាលឡាប៊ូទឹក រួចទាញកន្សែងមកជូតសម្អាតខ្លួនសឹមបែរដើរចេញទៅក៏ឃើញសម្លឹងឃើញថា ថេយ៉ុង បានរៀបចំអាហារជាច្រើនមុខដាក់ពេញខាងលើតុគួរឱ្យចាប់អារម្មណ៍ ប្រៀបដូចជាភរិយាយល់ចិត្តស្វាមីយ៉ាងអ៊ីចឹង រាល់ដងដេកជាមួយនរណាហើយ តែងតែចប់គ្នាជារឿយៗមិនដែលមកចាយពេលវេលាផ្អែមល្ហែមស្អីដល់ម្លឹងទេ។
«ម៉ោះ..មកញ៉ាំអាហារពេលល្ងាច!» ថេយ៉ុង រត់តាំងៗចូលមកចាប់អូសដើមដៃនាយ ធ្វើឫកឡិរឡក់ៗប្រៀបដូចជាកូនក្មេងល្ហក់អ៊ីចឹង។ ពួកគេដើរមកដល់តុអាហារ រាងក្រាស់ក៏ប្រញាប់ដាក់ខ្លួនចុះអង្គុយស្រស់ស្រូបបាយទឹកដែលរាងតូចបានចាប់ដួសឱ្យទៅក្នុងចាន។
«លោកសាកភ្លក្សស្នាដៃធ្វើម្ហូបរបស់ខ្ញុំធ្វើទៅមើល!» ថេយ៉ុង អង្គុយគងអន្ទាក់ខ្លា លើកដៃច្រត់ចង្កាប្រាប់ ជុងហ្គុក ដូច្នេះដោយមិនភ្លេចញញិមលើបបូរមាត់ក្លែបក្រូចតិចៗបន្ថែមទៀតផង។
«ឆ្ងាញ់តើស!» ជុងហ្គុក ដួសឆាបង្គាដាក់ចូលមាត់ទំពារញ៉ាំ មុខមាត់របស់គេពេលមើលកាន់តែកៀកជិតស្និទ្ធស្នាលគួរឱ្យស្រឡាញ់ណាស់ សម្បុរសស្គូស បែកពណ៌ឈូក កែវភ្នែកមូលធំក្រឡង់ៗ Puppy eyes មានមន្តស្នេហ៍ តែពេលខ្លះក៏ប្រើខ្សែភ្នែកឌឺៗគួរឱ្យចង់លូកចាប់ខ្វេះម្តងម្កាល់ដែរ។
«បើឆ្ងាញ់អ៊ីចឹងមានរង្វាន់អីឱ្យអ្នកធ្វើទេ?» ថេយ៉ុង ខិតទៅជិតឱបដៃនាយញញិមធ្មេចភ្នែកម៉ក់ៗគួរឱ្យក្នាញ់។
«ចង់បានអី?» ជុងហ្គុក សួររួចទម្លាក់ទឹកមុខចុះ ហើយឆាប់ញ៉ាំអាហារបន្តទំពាររស់ជាតិឆ្ងាញ់ៗពេញក្នុងមាត់។
«ចង់ឱ្យលោកថើប! ចាប់តាំងពីលោកមកពីធ្វើការវិញ លោកមិនទាន់បានថើបខ្ញុំនៅឡើយទេ ខំចម្អិនអាហាររង់ចាំ មើលចុះដៃរបស់ខ្ញុំសឹងតែក្រិនអស់ទៅហើយលោកដាច់ចិត្តដែរឬ?» នាយកំលោះស្រាប់តែផ្ទុះសំណើចហើយក្រឡេកមកមុខមកសម្លឹងកែវភ្នែករលីងរលោងធ្មេចញាប់ស្អេក ថែមទាំងពេបមាត់ដូចកូនក្មេងងរង៉ក់ទៀត។
«ថើបត្រង់ណា?» ជុងហ្គុក លើកប្រអប់ដៃក្តោបថ្ពាល់ ថេយ៉ុង។
«ថើបមាត់!» រាងតូចញញិមស្រស់ថ្ពាល់ស៊ីជម្អូ អ្នកកំលោះយើងក៏ចាប់ទម្លាក់បបូរមាត់ថើបទៅលើបបូរមាត់ទន់ល្មើយមួយនោះភ្លាម។
«ជុប៎!»
«ហិហិ..សឺត!» ថេយ៉ុង សើចហក់ថើបគ្រញិចថ្ពាល់ ជុងហ្គុក មួយខ្សឺតវិញ។
«ឆ្អែតហើយ!» ជុងហ្គុក រុញចានចេញបន្តិច សឹមចាប់លើកកែវទឹកមកផឹក។
«ឆាប់ឆ្អែតម្ល៉េះ?» គេសួររួចចងចិញ្ចើមបែបឆ្ងល់ឡើង។
«ខ្ញុំមិនសូវចូលចិត្តបាយទឹកទេ!» តាមពិតគេញ៉ាំបាយតិចជាងចំណីទៅទៀត តែមើលរាងកាយរបស់គេចុះ មាំមួន សម្បូរកម្លាំងកំហែងណាស់ថែមទាំងស្វាហាប់ខ្លាំងទៀត សាច់ឈាមស្រស់ថ្លា មិនដូចជាមនុស្សដែលមិនសូវមានជីវជាតិអាហារក្នុងខ្លួន ដែលតែងតែមានឫកពាស្មឿគៗ មិនសូវមានស្មារតីនិងកម្លាំងនឹងនរក្នុងខ្លួនឡើយ។
ថេយ៉ុង ងក់ក្បាលតិចៗប្រញាប់ប្រញាប់ក្រោករើចានក្បានយកទៅដាក់ត្រាំ រៀបចំលាងសម្អាតទុកដាក់ឱ្យបានស្អាតរួចរាល់ចប់សព្វគ្រប់។
«អ្ហាយ..លោក!» រាងតូចស្រែកភ្លាត់សំឡេងភ្ញាក់និងវត្តមានប្រុសកំលោះដែលឈរឆ្កឹងនៅពីក្រោយខ្នងខ្លួនចូលមកមិនព្រមឱ្យសំឡេងសោះ។
«សឺត!!» ជុងហ្គុក ឱនថើបឈ្មុសឈ្មុលកញ្ចឹងក ថេយ៉ុង សន្សឹមចាប់បីក្រសោបរាងស្តើងដើរសំដៅទៅរកតុបាយដែលទទេស្អាតមុននឹងលើកដាក់រាងតូចទៅលើខ្នងតុ ចាប់ប្រតិបត្តិការងារក្តៅសាច់ពិសេសជាថ្មីម្តងទៀត។
«អឹម..ហឹម!!!» ថេយ៉ុង គ្រហឹមថ្ងួចថ្ងូរ ចាប់បឺតជញ្ជក់បបូរមាត់ ជុងហ្គុក គ្រញិចវិញយ៉ាងរោលរាល រួចដាក់ដៃចាប់ទាញឆ្នុកកន្សែងនាយបោចគ្រវែងចោល។
«ហ្អឹម!!» ជុងហ្គុក ផ្តាច់បបូរមាត់ចេញងើយក្បាលឡើង បង្ហើបចំណុចត្រង់ប្រឡោះ.កបណ្តោយឱ្យ ថេយ៉ុង ជាអ្នកគ្រប់គ្រងរាងកាយរបស់ខ្លួន កាលបើរាងតូចថើបឈ្មុលត្រដុះកកិតបបូរមាត់ លើស្បែកដែលគ្មានសូម្បីតែស្នាម និងបានខាំបន្សល់ទុកស្នាមជាំក្រហមដុំៗពេញលើ.ក រាងក្រាស់ជាច្រើនកន្លែង រួចបានថើបបង្អូសសម្រូតចុះក្រោមលិឍគ្រលាស់ចុងដើមទ្រូងពណ៌ស៊ីជម្អូ មិនភ្លេចចាប់ក្រសោបភាពរឹងមាំដែលងើបចង្អុលមុខគេឡើងឆ្កឹងច្របាច់សាប់យកៗ។
«អាស..សឺត..អ្ហាស..អ្ហា!» ជុងហ្គុក មិនអាចប្រាប់ពីអារម្មណ៍ដែលនាយកំពុងតែពុះកញ្ជ្រោលបាននោះទេ តែបើសិនជាសួរថាគេមានសេចក្តីសុខយ៉ាងណាខ្លះ?គេច្បាស់ជាបង្ហាញប្រាប់បានត្រឹមកែវភ្នែកដ៏ស្រទន់ ដែលលុងស្លុងជ្រៅទៅតាមចង្វាក់ស្នេហាក្តៅគគុកដូចនិងភ្នក់ភ្លើងដែលកំពុងតែឆាបឆេះយ៉ាងសន្ធោសន្ធៅដុតកម្លោចពាសពេញខ្លួនប្រាណ។
«លោកនឿយហត់ពេញមួយថ្ងៃ ដូច្នេះថ្ងៃនេះទុកឱ្យខ្ញុំជាអ្នកមើលថែលោក!» ថេយ៉ុង ប្រឹងសាប់ញាប់ដៃស្អេកល្បួងបបួលឱ្យសំណើមស្នេហ៍រាងក្រាស់ខ្ជាក់ចេញមកប្រឡាក់ពេញបាតដៃខ្លួន សឹមលែងដៃចេញរួច លើកវាយកមកលិឍសម្អាតទាល់តែអស់រលីងគ្មានសល់មួយដំណក់ណាគ្រប់គន្លិកគន្លាក់ម្រាមដៃទាំងប្រាំ។
ថេយ៉ុង ចាប់ស្រាតខោខ្លីរបស់ខ្លួនចុះ និងដោះអាវមួយល្វែងខាងលើចេញមកបន្ថែម បន្ទាប់ពីបានបង្ហាញរាងកាយគ្មានក្រណាត់បិទបាំងរួច គល់ភ្លៅស្រឡូនក៏ចាប់ញែកចេញពីគ្នាបន្តិច ជុងហ្គុក មិនទុកឱកាសឱ្យរាងតូចគ្រប់គ្រងវាតែម្ខាងនោះទេ ព្រោះយ៉ាងហោចណាស់ក៏យល់ថារាងតូចខ្សោយជាងខ្លួនដែរ ទើបយកម្រាមដៃទំនេរមកបៀមខ្ជាក់ឱ្យជោកសំណើមបន្តិចសន្សឹមខិតទៅឈរពីចំហៀងកាយតូចស្តួចស្តើង ទះកៀសភ្លៅស្រឡូនតូចៗឱ្យញែកកន្ធែកធំជាងមុន រួចស៊កម្រាមដៃចូលទៅក្នុងភាពទន់ជ្រាយ ថេយ៉ុង យ៉ាងជ្រៅ។
«អះ!» ថេយ៉ុង ខាំជើងធ្មេញសង្កៀតដាក់នាយ ហាក់ដូចជាស្រេវត្រង់កន្លែងដែលគេបានប្រើម្រាមដៃរុញចេញចូលមិនបន្ធូរបន្ថយហើយបានបន្ថែមល្បឿនចលនាបុកខ្លាំងទៅៗ ឱនឈ្ងោកទៅខាំគ្រញិចត្រចៀក ថេយ៉ុង ដាស់អារម្មណ៍ឱ្យរាងតូចក្តៅរោលរាលពុះកញ្ជ្រោលមិនចាញ់ខ្លួននោះឡើយ។
«អឹសៗ..អ្ហាស ស្រេវខ្លាំងណាស់!» សំឡេងថ្ងួចថ្ងូរបន្លឺឡើងខ្ទរខ្ទ័រពេញផ្ទះបាយ រាងកាយតូចចាប់ផ្តើមដុះចេញនៅពន្លកគ្រាប់ញើសរំលេចឡើងប៉ុនៗគ្រាប់ពោតស្រក់តក់ៗជោកនិងផែនថ្ងាស។
«ដៃរបស់លោកពូកែណាស់..ថែមមួយម្រាមទៀតបានទេ?» ថេយ៉ុង ពត់ដៃម្ខាងទៅខាងក្រោយ ញែកជើងឱ្យកាន់តែធំ រួចលើកដៃម្ខាងទៀតមកខាំញិចថ្នមៗសាងរូបភាពសិចស៊ីទាក់ទាញល្បួងប្រលោមស្នេហ៍ឱ្យប្រុសកំលោះកាន់តែឈ្លក់វង្វេង។
«និយាយឱ្យខ្ញុំពេញចិត្តទៅ!» ជុងហ្គុក ឱនយឺតៗទៅសម្លឹងផ្ទៃមុខក្មេងកំហូចរួចសើចលើបបូរមាត់ព្រាននារី។
«ដាក់ម្រាមដៃបងចូលខ្លួនអូនទៀតមក!» ថេយ៉ុង ប្រាប់រួចធ្វើខ្លួនយំកិកកុករំអុកនាយឱ្យឆាប់ដាក់ម្រាមដៃចូល ជុងហ្គុក មិនអលឯកប្រញាប់ប្រញាល់ស៊កម្រាមមួយទៀតចូលទៅភ្លាម។
«ហាយ..ណែនល្អណាស់!» រាងតូចខាំមាត់គ្រវីក្បាលព្រោះអារម្មណ៍ស្រាប់តែល្អភ្លាមៗដូច្នេះ។
«សឺត!!»
«អឹស..ធ្វើវាឱ្យខ្លាំងៗមក ជុងហ្គុក!»
ផ្លាប់/ផ្លាប់/ផ្លាប់
«អើស..វាស្រួលខ្លាំងណាស់សូមកុំបញ្ឈប់អី..» ថេយ៉ុង ស្រែកទួញថ្ងូរញ័រខ្លួនតតាត់សម្លឹងមុខ ជុងហ្គុក ខាំបបូរមាត់ដូចចងគុំនំចំពោះគ្នាយ៉ាងដូច្នេះ។
«ជ្រាបហើយផាច់!» ជុងហ្គុក ដកដៃចេញយ៉ាងរហ័ស ទះភាពទន់ជ្រាយ ថេយ៉ុង មួយដៃយ៉ាងខ្លាំង។
«អាយ!» ខ្នងស្រឡូនត្រូវបានគេរុញឱ្យផ្តេកខ្នងលើខ្នងតុ ចង្កេះមាំដើរខិតចូលទៅក្នុងប្រឡោះជើងស្រឡូន មុននឹងខិតទៅកៀកស្និទ្ធហើយចាប់ស៊កបញ្ចូលអាវុធសម្ងាត់ទម្លុះទៅក្នុងភាពទន់ជ្រាយដ៏ស្រស់ស្អាត។
«អ្ហាស!!» ថេយ៉ុង ត្រៀមខ្លួនមិនទាន់រាងកាយទាំងមូលរបស់គេក៏ចាប់ផ្តើមរលាក់តាមទៅដោយកម្លាំងបុកទន្ទ្រានខ្លាំងទៅៗ ញ៉ាំងឱ្យសំឡេងសាច់ប៉ះសាច់បន្លឺឡើងរដឹកជាប់ៗគ្នា។
«សឺត..អើស..!» ជុងហ្គុក ព្រលែងកម្លាំងចង្កេះដោលឥតឈប់មួយចង្វាក់ណាសោះ ត្រគាកមាំបំបោលស៊កបុកបញ្ចូលសាច់មួយកណ្តាប់នោះរុញចេញចូលញាប់ស្អេក ចាប់ញែកកន្ធែកជើងដែលហៀបនិងខ្ជឹបចូលគ្នា លើកមកគងលើស្មាមាំ បន្តប្រើល្បឿនកាចសាហាវយង់ឃ្នង បំបុកខ្លាំងៗលើកដៃច្របាច់.ករាងតូចជាប់បន្ថែម។
«អឹក..អាស..ជុងហ្គុក!»
ផាច់!!
ថ្ពាល់ដ៏ម៉ដ្ឋរលោងខាំជាប់ទៅដោយស្នាមម្រាមដៃក្រាស់ៗដែលទះផ្ទប់កំផ្លៀងក្រហមរងាលយ៉ាងឃោឃៅ ដើមទ្រូងក៏ត្រូវបានគេច្របាច់ឈ្លីខ្លាំងៗទាល់តែមានអារម្មណ៍ថាឈឺសង្កៀរសាច់ចំណែកឯភាពទន់ជ្រាយវិញ ត្រូវបានគេដាក់ទោសវាទាល់តែជោកជាំសំណើមមិនតិចក្រោមជាង ៥ ទឹកនោះទេ។
នៅពេលដល់គោលដៅទីមួយរួចមកហើយ ជុងហ្គុក ប្រញាប់ហូតដកភាពរឹងមាំចេញ មិនភ្លេចចាប់បីក្រសោបពរ ថេយ៉ុង ឱ្យឡើងអង្គុយអុកពីលើកូននាគរាជតូចចំណែកគេក៏អង្គុយរង់ចាំទទួលយកក្តីសុខពេញមួយទំហឹងនិងបានទះខ្លាំងៗលើសាច់ត្រគាកមូលណែនក្លំឱ្យអុករន្ថាន់ចង្វាក់ទាល់តែជើងកៅអីឈើហើបឡើងសឹងតែគោះបំបែកឥដ្ឋការ៉ូ។
«ធ្វើបន្តទៅ!» ជុងហ្គុក ប្រាប់បញ្ជា ថេយ៉ុង មិនឱ្យបញ្ឈប់សកម្មភាពត្រឹមណេះនោះទេ ព្រោះអារម្មណ៍របស់គេវាកំពុងតែពុះកញ្ជ្រោលស្ទើរតែទ្រាំលែងបាន បើ ថេយ៉ុង ធ្វើខ្លួនស្ទក់ៗដូចគ្មានកម្លាំងកំហែងបែបនេះតើឱ្យគេពេញចិត្តបានយ៉ាងម៉េច?។
«ខ្ញុំហត់ហើយ ច្រើនទឹកហើយណា!»
«ន៎ែ!» ថេយ៉ុង ចាប់ផ្តើមចង្អោស្ទើរតែធ្លាយកម្អួត កាលបើកណ្តាប់ដៃមាំស្រាប់តែចាប់ច្របាច់កគេស្ទើរប្រេះបំពង់ក។
«អូយ!»
«តួនាទី ថេយ៍ ត្រឹមជាគ្រាប់អុកពេលខ្ញុំយកមកលេងកំដរភាពអផ្សុកតែប៉ុណ្ណោះ ខ្ញុំបង្គាប់ឱ្យធ្វើអ្វី ធ្វើហ្នឹងទៅ កុំចេះប្រហើនតវ៉ាក្រែងយកផ្លូវភេទមកដោះដូរនិងការងារមិនអ៊ីចឹង បើធ្វើឱ្យខ្ញុំមិនអាចស្រួលបាន កុំសង្ឃឹមថាទទួលបានការងារនោះទាល់តែសោះ!» ថេយ៉ុង ស្តាប់ចប់ចាប់មានអារម្មណ៍ឈឺក្នុងដើមទ្រូងញ័រខ្ទោកៗ ដឹងថាគេចូលមកដើម្បីត្រឹមតែគោលបំណងបែបនេះដូច្នេះមែន ប៉ុន្តែហេតុអ្វីបែរជាមានអារម្មណ៍ថាឈឺចាប់មិនស្រឡះក្នុងខ្លួនសោះ ឈឺដូចត្រូវមនុស្សដែលខ្លួនស្រលាញ់និយាយប្រមាថមើលងាយ តែបើសួរចិត្តខ្លួនឯងឱ្យច្បាស់មែនទេនទៅ គេមិនបានស្រលាញ់ ជុងហ្គុក នោះទេ។ គេគ្រាន់តែប្រើប្រាស់នាយជានុយដើម្បីការងារសម្ងាត់ផ្ទាល់ខ្លួនតែប៉ុណ្ណោះ សុខៗក៏មានអារម្មណ៍ថា តូចចិត្ត ឈឺចិត្ត ស្អិតៗក្នុងដើមទ្រូងយ៉ាងម៉េចក៏មិនដឹង។
ជុងហ្គុក សម្លឹងមើលឃើញកែវភ្នែកដ៏សោកសៅរបស់ ថេយ៉ុង រួច ទើបព្រលែងក.ដៃចេញមកយឺតៗ។
«សូមទោសថ្ងៃនេះខ្ញុំអារម្មណ៍មិនល្អ!» ថេយ៉ុង ចុះពីលើភ្លៅនាយ ងាកបែរទៅរកបន្ទប់ទឹកដើម្បីបន្ធូរអារម្មណ៍តានតឹងនៅទីនោះជាមួយនិងផ្លូវអារម្មណ៍ដ៏វេទនារបស់ខ្លួន។
