❝İnsan bir kutu kibrite benzer. Varolur, yanar ve söner.❞
Bu hayatta nasıl bir kibrit olacağına sen karar vereceksin. Yanacak mısın? Yakacak mısın? Yoksa öylece duracak mısın?
Ben, benimle yanmanı, gerimizde kalan her şeyi yakmanı istiyorum. Çünkü...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
B.U.B
| Şimdiki zaman, Türkiye Cumhuriyeti |
Binbaşı Beton bizi evine çağırdığından bu yana Balkan Kızı'nın içi içine sığmıyor gibiydi. İlk kez evine gidecek olmasından mı yoksa onu cidden çok özlediğinden mi bilmiyorum fakat iki türlü de bu duruma çok sevindiği belliydi. Bu kadını mutlu etmek bu kadar kolaydı, işte.
Olmak istediği yerde, olmak istediği kişilerleydi.
O buraya aitti ve bu vatanın evladıydı.
Uyumak için giydiği kıyafetleri odanın içinde bulunan banyoya girerek çıkardı ve ona yeni vermiş olduğum kıyafetleri giyip tekrar yanıma geldi. Ülkü'nün kıyafetleri içinde pek mutlu gözükmüyordu.
"Sana yeni kıyafetler alsak iyi olacak," dedim. Ülkü de zayıf bir kızdı. Balkan Kızı'na kıyafetler biraz daha dar olmuş gibiydi. Ülkü'yü görmeye görmeye nasıl giyindiğini unutmuştum fakat hep kendine olmayan şeyleri giyen bir kızdı. "Bedenlerini ablama söyle, senin için alışverişe çıksın. Sana göstererek istediğinden alır."
"Biraz daha idare edebilirim," dedi bu durumu sorun etmediğini belli eden bir sesle. O etmese bile ben ediyordum. Bakışlarım göğüs dekoltesine kayıyordu. Kendimi şerefsiz gibi hissetmekten geri alamıyordum. Balkan Kızı, benim aksime daha net bir insandı ve onu arzularcasına bakmam hoşuna gidecek olsa da kendimi engelleyemediğim noktalar oluyordu.
Biz erkeklerin çoğu zaman beynimizle düşünmediği aşikârdı.
Dolabın içinde olan atkıyı aldığım gibi onun boynuna sardım. İki ucunu da göğüs bölgesine bıraktığımda bana anlamayan bakışlar atıyordu. "Ben idare edebilecek gibi değilim. Şu evde bana kimse acımıyor bari sen acı, Balkan Kızı."
Ayaklarımın üstüne çıkarak benden tutundu. Onun boynuna koymuş olduğum atkının kollarını bana da dolayıp yüzlerimizi yakınlaştırdı. "Beraber uyuma hayalimizin suya düşmesine üzüldüm," diye fısıldadı.
"Üzüldüğün çok belli oluyor," diyerek ona takıldım.
"Gerçekten üzüldüm..." Dudaklarını büzdü. "İçimde kötü bir his olduğunu kendimi huzursuz hissettiğimi söylemiştim. Eğer Akif babamı görürsem daha iyi olacağım ve ne olursa olsun beraber uyuyacağız."
"Buna alınmış olamazsın!" dedi saf bir şaşkınlıkla. Yalancı bir üzüntüyle baktım. "Yapma, Ulu ljubov moja..."
Hızlıca onu üstümden indirdim. Bunu yapmama şaşırmıştı. "Hâlâ abi diyorsun," dedim küfreden bir tonda. Abi demediğini artık biliyordum fakat o benim bildiğimi bilmiyordu. "Hayır, ne zaman sevgi sözcüğü söylersin diye bekliyorum yok. Evleneceğiz sen bana abi demeyi bırakmadın!"
