❝İnsan bir kutu kibrite benzer. Varolur, yanar ve söner.❞
Bu hayatta nasıl bir kibrit olacağına sen karar vereceksin. Yanacak mısın? Yakacak mısın? Yoksa öylece duracak mısın?
Ben, benimle yanmanı, gerimizde kalan her şeyi yakmanı istiyorum. Çünkü...
Kitaba başlayalı neredeyse 50 gün oldu, 50 günde 30 bölümle 1.000.000 okunmaya ulaştık! İyi ki varsınız ve iyi ki bu kitabı okudunuz! Sizleri çok seviyorum 🫶🏻
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
B.U.B
| Şimdiki zaman, Türkiye Cumhuriyeti |
Küçükken yaralı bir kuş görmüştüm. Hemen onu alıp kutuya koymuş eve getirmiştim. Ablam Umay, hayvanlardan çok korkardı. Hiçbir hayvana yaklaşamazdı; buna kelebek de dahildi. Kuşu görünce de tedirgin olmuştu. O günün akşamında eve yaralı kuşu getirdiğim için babam bana çok kızmıştı.
Olay giderek büyümüştü ve sinirini bizden çıkartan babam yaralı kuşun olduğu kutuya tekme atıp onun ölmesine neden olmuştu. Belki kuşu alıp eve getirmeseydim, bir başkası onu görüp iyileştirirdi. Kuşun ölmesine, babamın gazabına uğramasına neden olan bendim. Sonra ablamın neden hayvanlardan korktuğunu anlamıştım. Babamın hiçkimseye karşı merhameti yoktu.
Annem merhamet duygusunu ondan aldığımı söylerdi hep. Babama bakarak, "Asla baban gibi olma," derdi. "O çok merhametsiz. Ona bak ama onun gibi olmamak için çabala. Baban sana ibret olsun."
Annem öldükten sonra içimde olan merhamet duygusu da zamanla benden gitmişti. İyi ki de gitmişti, Peter Kalovski merhametsizliğimden çok güzel bir şekilde nasibini alacaktı.
Kendi ailesine, anneme, vatanıma yaptıklarının hesabını misliyle ödeyecekti. Bana, "Beni öldür," diye yalvaracaktı. Ona bu iyiliği asla yapmayacaktım.
Balkan kızı çok akıllıydı. Makedonya'da kaldığımız süre boyunca hayatını detaylıca araştırmıştım. Tıp fakültesini dereceyle bitirmişti, aynı şekilde liseyi ve ortaokulu da. Birçok projede yer almış, son projesi olan Ateşböceği Çiçeği sayesinde de büyük bir burs kazanmıştı. Hepsi kendi başarısıydı.
Böylesine zekâya sahip olan birini durdurmak için ilk yapılacak şey aklını karıştırmaktı. Aklını kullanamazsa, engel olmaktan çıkardı. Peter Kalovski ona karşı büyük oynamıştı ve maddelere bağımlı hâle getirmişti. Bu adam insan falan değildi. Kendi öz yeğenine bunu yapabilecek kadar iğrenç bir mahluktu.
Onu elinden tuttuğum gibi sedyeye doğru ilerlettim. "Ne yapmamı istiyorsun?" diye sordum. Doktor olan oydu, beni yönlendirirse yardımcı olabilirdim. "Burası doktor kaynıyor, Balkan kızı. İstemediğin kadar da hemşire. Sana bakması için hemen birilerini çağıracağım."
Kafasını hızlıca iki yanına doğru salladı. "Hayır hayır. Kimseyi çağırmayacaksın," dedi. "Ben doktora gitmesini bilmiyor muyum, yüzbaşı?!"
