❝İnsan bir kutu kibrite benzer. Varolur, yanar ve söner.❞
Bu hayatta nasıl bir kibrit olacağına sen karar vereceksin. Yanacak mısın? Yakacak mısın? Yoksa öylece duracak mısın?
Ben, benimle yanmanı, gerimizde kalan her şeyi yakmanı istiyorum. Çünkü...
«Ben bugün öldüm biraz, seni ilk gördüğüm yerde. Ve sonra gidip cesedimi bıraktım, beni ilk öptüğün yerde. | Oğuz Atay»
❝Dudaklarının tadını merak etmemek elde değil. Öperim öpmesine de bağımlılık yapar diye korkuyorum, Balkan kızı.❞
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
TALİA ALAZ
| Şimdiki zaman, Türkiye Cumhuriyeti |
Kasırgadan etkilenmeyen tek şey, ateş böcekleridir, derdi babam. Siz hiç ateş böceği gördünüz mü?
Yaşım yirmi dört olmasına rağmen küçükken annemin bahsettiği ateş böceklerini hiç görmememiştim. Türkiye'de bulunmuştum, Balkanlar'da bulunmuştum, dünya üzerinde birçok ülkeye ayak basmıştım ama ateş böcekleri yoktu.
Ateş böcekleri benim çocukluğumdu ve çocukluğumdan geriye hiçbir şey kalmadığını hissederdim.
Ta ki, şimdiye kadar. Şimdi ise çocukluğumdan kalan bir şeyler vardı.
Ben Talia Alaz. Adımın anlamı ise; kısmet, şans ve tulu eden demekti. Tulu eden ne demekti hiçbir zaman araştırmamıştım çünkü beni ilgilendiren adımın anlamında geçen o isimdi.
Ulu.
Adımın anlamında bile saklı olan o ismi nasıl unutabilirdim ki?
Ben Talia Alaz. Bundan on altı yıl önce ayrıldığım topraklara tekrar adım atmıştım. Benim için paha biçilemez bir histi. Burnumda tüten o kokuyu yıllar sonra tekrar solumuştum. Bir zamanlar hiç solumayacağımı düşünüyordum.
Beni tekrar buraya getiren kişiyi nasıl hatırlamazdım ki?
Ben Talia Alaz. Küçüklüğünden beri zorbalığa uğramış, annesinin küçük kırmızı ateş böceği, tek varlığı kız kardeşi olan o kadındım. Ne babama ne de anneme doyabilmiştim. Tam her şeye aklımın ermeye başladığında ikisi de hayatımdan çıkıp gitmişti. Bana aile olabilecek tek adam karşımdaydı.
Akif Cesur Beton, gözlerine yerleşen hayal kırıklığıyla bana bakıyordu.
Ben herkesten daha çok kırıktım; kırgındım. Bağırıp, çağırıp, ortalığı birbirine katıp, hesap sormak istiyordum. Fakat insanlar, "Sen kim oluyorsun da hesap soruyorsun?" der diye ağzımı bile açamıyordum. Herkesin hayatı devam etmişti. Yokluğuma alışılmıştı ve varlığım gözlerinin önünde hiç olmamıştı.
