İhanetin yuva edindiği bir hayat, gerçeklerinin hançerle gezdiğini bilmeliydi. Her gerçek, büyük bir yara. Ölüm ya da yaşam, bir anlamı yok. Sol tarafındaki kan pompalayan organ durmadan da hem ölümü, hem yaşamı tadabilirsin.
...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Merhaba✨ Herkesin Yeni Yılını kutlarım❤️
Yorumlarınızı bırakmayı unutmayın💗
💟
Herkes karanlıkta kaybolmaktan korkuyordu. Karanlığın en derinlerine gömülüp, nefes alamamak çoğu adamın ölümden bile daha çok korktuğu bir şeydi. Pekala, her yer aydınlık olduğunda en kirli taraflarımızla, bembeyaz dairenin içinde siyah olarak kalmak daha az mı korkutucuydu? Tartışılırdı.
Karanlık korkakları sevmiyordu. Belki de çocukluktan beri en korktuğum şey buydu ve hala lamba açık olmadığında uyuyamıyordum. 28 yaşındaydım, askerdim, kaç kez rehin olarak ele geçirilmiştim, kaç kez kurşun yemiştim, kaç kez işkencelere maruz kalmıştım. Ama gel gör ki, canlı bile olmayan bir kelimeden ve bana hissettirdiklerinden korkuyordum.
Hilal karanlıktan korksa bile korkmuyormuş gibi davranan bir kadındı mesela. Yanımda olduğunda sırf bu yüzden karanlığa bile diz çöktürebilecek gücü kendimde buluyordum.
Daha sonra kalbime girdi. İşte bu beni hem en güçlü, hem de en zayıf yapandı.
Ardından kalbimden geçip ruhuma işledi. Bu daha ilerisiydi. Dünyanın en sabırsız insanıyken en sabırlısına çevirir, her dudakları aralandığında diyeceği kelimeleri kalbin atarak dinlersin.
Belki de annem beni bu kadar sevmemiş olmasaydı, bir kadını sevmenin, sevgi duygusunun ne olduğunu öğrenmeyecektim. Çünkü kendi başına öğrenildiğinde hiçbir zaman hafızadan silinmezdi bir şey. Belki bir tarafım hep yarımdı, ama o hisle yüzleşip bir parçam olarak kabul edeli çok olmuştu.
En zayıf nokta olmasının sebebi sevdiklerimizin, bir yerde kaybetme korkusunu taşımamızdan ileri geliyordu. Ve ben bu duygudan o kadar nefret ediyordum ki, anlatamazdım. Çok fazla yaşamıştım bunu, en ağırından yaşamıştım belki de. Yine de kalbimin atışı artıp, soluklarıma mani oluyordu.
"Komutanım, bir hareketlenme var. Sanırım farkedildiniz."
"Oyun mu oynadın bize puşt?" diyen Merih Yiğit'in yakasına yapışmıştı.
"Kendi hayatımı niye tehlikeye atayım. Hemen silahla bacağıma sıkın ve silahla bayıltın beni. Yoksa içeriden yardım aracınız kesilir."
"Komutanım, ne yapalım?"
Sadece başımı sallamakla yetindim. Ve otoparka doğru ilerledim.
"Mehmet, evlerinin yakınlarında olan birimlere haber veriyorsun. Engin komutanımın evindeki korumalarla da iletişim kur, hemen."
"Emredersiniz."
Karşımdaki insanları küçümsememem gerektiğini biliyordum. Zaten hiçbir zaman düşmanımı küçümseyerek hata yapanlardan olmamıştım. Şu an endişelerim kontrolümü ele almak istiyordu, ama bunun için büyük bir savaşın içerisindeydim.
