İhanetin yuva edindiği bir hayat, gerçeklerinin hançerle gezdiğini bilmeliydi. Her gerçek, büyük bir yara. Ölüm ya da yaşam, bir anlamı yok. Sol tarafındaki kan pompalayan organ durmadan da hem ölümü, hem yaşamı tadabilirsin.
...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Keyifli okumalar♥️
💟
"Ben gerçekten anlamıyorum, evde oğlun var ama markete ben geliyorum. Ne işe yarıyor o çirkin ördek?"
Elime aldığım cips paketinin son kullanma tarihine bakarken, bir taraftan da annemle konuşuyordum.
"Kızım, ekmek, yumurta ve içecek bir şeyler alman için gönderdim seni, pazara göndermişim gibi konuşma. Bir de tuz al, geldiler kapatıyorum."
"Tamam." diyerek kapattım telefonu.
Bugün sabah erkenden beri annem beni güzelce çalıştırıyordu. Kaç gündür normal evde bulamadığı için şansını bugüne saklamış gibiydi. Evi temizlemiş, sarma sarmasına yardım etmiş, üstüne yaptığı yemekleri kontrol etme işi de bana kalmıştı. Ve bir de sütlaç yapmıştım. En son sofrayı hazırlayıp çıkmıştım. Her ne kadar bugün pestilim çıksa da, güzelce duş alıp, hafif makyaj ve günlük sade kombinimle çıkmıştım. Üzerimde kırmızı, üzerime tamamen saran, uzun kollu, balıkçı yaka ve boyu hemen ayak bileğimden yukarıda biten bir elbise vardı. Alttan donmamak için kalın ten rengi çorap giymiştim. Ve üstten de yarım kol şişme montum vardı. Markete bile gelsem asla kendimden ödün vermiyordum.
Birkaç çikolatayı da sepete atıp, tuz için birkaç reyon ileriye ilerlemiştim. Hemen tuzların içerisinde birisi sonradan almaktan vazgeçtiği Oreoyu bırakmıştı. Omuz silkip onu da tuzla birlikte sepete attım. Kaç gündür kendi odamda sıcak çayımla güzel atıştırmalıklar denemek istiyordum. Gece yapacaktım bunu. Sepeti kontrol ettikten sonra kasaya doğru ilerledim. Baya atıştırmalık almıştım, biraz ağır olacaktı, ama olsun.
"Bunu düşürdünüz, hanımefendi."
Arkamdan bana seslenen adama döndüğümde, elinde bana uzattığı kredi kartım vardı. Ne ara cebimden düşmüştü ki?
"Hilal hocam?"
Dikkatlice baktığımda, bunun geçen defa Güneş'in bana bahsettiği ve kahveyi bana getiren adam olduğunu anlamıştım.
"Merhaba, ıı-"
"Yaman, ismimi çoğu insan unutuyor pek konuşkan olmadığımdan." dedi gülümseyerek yanıma gelirken.
"Teşekkür ederim, Yaman hocam."
Elindeki kartımı alıp, avuç içimde saklamıştım.
"Evlerimiz yakın bu arada, sizi çok kez gördüm ama yetişemedim bir selam vermek için, hızlı yürüyorsunuz baya."
