İhanetin yuva edindiği bir hayat, gerçeklerinin hançerle gezdiğini bilmeliydi. Her gerçek, büyük bir yara. Ölüm ya da yaşam, bir anlamı yok. Sol tarafındaki kan pompalayan organ durmadan da hem ölümü, hem yaşamı tadabilirsin.
...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
(Ali Akınlı)
💟
Kalmak mı daha zordu, gitmek mi?
Bu soruya kalanlar başka, gidenler başka cevap verirdi. Her biri kendi seçtiği yolun zorluklarını dile getirirdi.
Ama objektif bakıldığında cevap belliydi zaten; kalan daima en zoruyla yüzleşirdi hayatın.
Gitmek kaçmakla eşdeğerdi benim için. Kalıp yüzleşmek, hayatın yeni yüzüne göğüs germek daima cesaret isterdi. Kaçanlar hayatın aynı döngüsünde sadece ilerlediklerini sanardılar, ama hep aynı yola çıktıklarını göremezdiler muhtemelen.
Ben cesur birisi miydim? Tartışılırdı. Çünkü bazen yapacaklarımı kestiremiyordum.
Sanırım yine kalmayı seçmiştim.
Bugün benim yeni hayat sayfamın açıldığının ilan günüydü. Bugün ben ilk kez ölümün buz gibi soğuğunu hissetmiştim. Bugün ben babamın olmadığı bir yeni sayfama geçmiştim.
O sayfaları hep beraber çevirmiştik. Onun ölümünden sonra tek o sayfalara dokunmamıştım. Her şey aynı kalmıştı, atlatamamıştım. Sanırım biraz da bunun cezasıydı.
"Nefes al, nefes al!"
Yüzümdeki parmaklar o kadar sıkı tutuyordu ki, yanaklarımı, elinin kuruluğunu tamamen hissedebiliyordum.
"Hilal, kurtuldun, nefes al!"
Bir erkek sesi önümde bağırıyordu. Ellerini bıraksaydı bayılacaktım muhtemelen ama izin vermiyordu. Bilincim kapanmak için beni zorluyordu oysa ki.
Yüzüme su değdiğinde irkilmiştim.
"Şimdi nefes al."
Derin bir nefesi içime çekerken, ellerimi tutunmak için kollarına bırakmıştım. Derin nefesler aldım, kaç dakikadır oksijensiz durmaya çalışıyordum ben? Şoka girmiştim muhtemelen.
Bu halimi gördüğünde yere oturdu rahatça.
"İç hadi."
Elindeki suyu dudaklarıma yaslarken, birkaç yudum alsam da itmiştim. Bakışlarım ona döndüğünde üzeri toz içindeydi.
