Apocalypse: Het Einde Van De Wereld

XXVIII

Nu ze weg waren, kon ze de tranen niet langer inhouden.

De vraag van Alex - hoe lief die ook was bedoeld - liet haar gevoelens pas echt omhoog komen. Als een klein kind begon ze te jammeren. Van angst, verdriet en pijn.

Alex had even niet geweten wat hij had moeten doen, maar herpakte zich na enkele seconden. Beschermend trok hij haar nog iets beter tegen zich aan, ondanks de pijn die hij moest voelen.

Zijn lippen drukten een zachte kus op haar kruin en zo bleven ze zitten. Hij zei niets, en dat was het beste wat hij kon doen.

Ze haatte het dat ze haarzelf zo verloor. Ze hadden genoeg andere dingen aan hun hoofd, ze had het recht niet om hier te huilen.

Iedereen had pijn. Dat terwijl Nora, Luc en Rabelais misschien wel in levensgevaar waren.

Leora klemde haar kaken op elkaar tilde haar hoofd op en veegde haar tranen weg. Niet dat het hielp, nieuwe tranen vervingen de oude tranen al gauw.

'We moeten naar het politiebureau,' zei ze. Het frustreerde haar wat voor invloed de tranen hadden op haar stem. 'Rabelais probeert Nora en Luc daar ook heen te leiden.'

Alex legde zijn hand op haar wang en keek haar een tijd lang in haar ogen aan. Hij knikte na enkele seconden en richtte zijn aandacht vervolgens op haar zij. 'Hou je het nog vol?'

Nu de adrenaline er niet meer was om haar een energieboost te geven, deed het inderdaad veel meer pijn.

Niet alleen haar zij, maar ook de hoofdpijn was weer teruggekomen. Toch mocht ze er niet te veel aandacht aan besteden van haarzelf.

Daarom knikte ze.

Opnieuw knikte de jongen, waarbij hij met zijn duim een traan van haar wang veegde.

Met dat hij dat deed, verdwaalde ze in zijn ogen. De vertrouwde blik die ze jarenlang niet had gezien. De ogen van haar beste vriend.

De ogen van de jongen waarvan ze zielsveel hield.

Het was de aanleiding waarom zij deze keer het heft in eigen handen nam: ze boog zich naar voren, sloot haar ogen en herenigde hun lippen. De kus die hiervoor zo plots onderbroken was.

En het gaf haar hoop.
*
Hand in hand liepen ze door het industrieterrein heen. Het was beangstigend, al helemaal wanneer ze erbij stilstond dat er zoveel verstopplekken waren waar haar vaders groep kon verscholen zitten.

'Denk je dat ze in orde zijn?' vroeg Leora aarzelend, doelend op hun reisgenoten.

De kreet van Lucas was haar immers niet ontgaan. Zou het goed met hem gaan? Zou haar vader hen met rust hebben gelaten? Ze hoopte het. Ze wilde niet nog een dood op haar geweten hebben staan.

Alex haalde zijn schouders op. 'Ze zijn sterk. Rabelais blijft logisch nadenken, Nora kan snel handelen en Luc is ook niet dom.' Hij bevestigde niet dat ze het zouden overleven. Geloofde hij er niet in?

Zij niet, in elk geval. Het was waar wat Alex zei en het stelde haar enigszins gerust, maar het zou ook zo gemakkelijk zo drastisch voor hen kunnen zijn.

'Ik hoop dat...'

Alex onderbrak haar door een sussend geluid te maken, zijn vinger tegen zijn mond te leggen en haar mee te trekken achter een stapel scheefliggende metalen buizen.

Stemmen. Zij hoorde ze nu ook.
'Echt belachelijk. Hij beloofde dat we na een kwartier zouden stoppen.'

'Hm.'

'Niet dan? Ik snap best dat hij zijn dochter wil vinden en hij wraak wil nemen op die knul, maar ik denk niet dat dit echt zal helpen. Daarbij, we hebben genoeg te doen en...'