Damer

59. başlangıç

Öncelikle merhaba,

Lütfen kitabımı çevrim dışı listeye eklemezseniz sevinirim. Böyle yaptığınız için izlenmeler görünmüyor veya azalıyor. Bir bölümü yüzlerce kişi okuyor fakat oylamalar en fazla 50 oluyor.

Ben bu kadar karışıklığın arasında bölüm yazabiliyorsam, 1 saniyenizi ayırıp oylamak zor olmamalı.

Bundan sonra oylamalar ve yorumlar kırkı geçmeden bölüm gelmeyecek. BÖLÜM SONUNDAKİ YAZIYI OKUMAYI UNUTMAYIN.

Söyleyeceğim bu kadardı. Anladığınızı düşünüyorum. İyi okumalarr 💕

Dolu kadehi ters tut- Yapma N'olursun.

***********

Karşımdaki bu yabancıya şaşkınlıkla bakıyordum. Dışı Damla'ydı ama konuşan kişiyi tanımıyordum. Şaşkınlıkla içerisinde Damla'nın gözlerinin en içine bakıyordum. En ufak bir dalga belirtisi görmek için.

Ancak yoktu.

Gülsüm teyze elindeki evrakları şaşkınlık içerisinde düşürmüştü. Serkan abi ne diyeceğini bilemez hâlde Gülsüm teyzenin kollarından tutarak destek verdi. Kuzey nefesini tutuyordu. Bora desen, gülümsemesi soldu.

"Kızım?" Dedi Gülsüm teyze, emin olmak için. Damla kafasını çevirdi. "Efendim anne?" Gülsüm teyzenin göz yaşları aktı teker teker. "Hatırlamıyor musun?"

"Neyi?"

Ayağa kalktım. "Doktoru çağıracağım." Hemen çıktım odadan. Hayır amacım doktoru çağırmak falan değildi. Sadece kaçmak istiyordum. Ağlamamak için kendimi öyle sıkıyordum ki, kıpkırmızı olmuştu yüzüm.

Unutmuştu. Beni unutmuştu. Nasıl unuturdu? Beraber geçirdiğimiz 1 yıl çöp mü olmuştu? Aklım almıyordu. Peki ya kendimi nasıl tekrar hatırlatacaktım? Hatırlayacak mıydı?

Göz yaşlarımı silerken yanlışlıkla Murat beye çarptım. Gözlerimi kırpıştırarak özür diledim. Gülümsedi. "Damla uyandı mı?" Diye sordu. Başımı sallarken gözlerim tam hız dolmaya devam ediyordu. "uyandı. Hiç birşey hatırlamıyor."

"Ne?"

"Bir tek Gülsüm teyzeyi hatırlıyor. Beni unuttu."

Murat bey odaya doğru koşar adımlarla yürüdü. Hemen doktoru çağırıp odaya döndüm. Murat bey, Damla'nın saçlarını okşuyordu. Doktor hepimizi çıkarıp kontrollere başladı. Yarım saat kadar sonra odadan çıktı.

"Tüm kontrolleri yaptık ancak fiziksel olarak hiçbir sorunu yok. Unutkanlığı tamamen zihinsel. Bu konu hakkında tek söyleyebileceğim, bir psikiyatrist ile görüşmeniz. Bu unutkanlık kalıcı da olabilir, geçici de."

🦋🦋🦋

Damla'nın yarın hastaneden çıkışı yapılıyordu. Zeynep'i, Gülsüm teyzeyi, Murat beyi hazırlıyordu. Beni, Bora'yı, Merve'yi, Kuzey'i, Serkan abiyi hatırlamıyordu.

Nedenini ise yarın öğrenecektik.

Kalbim dayanamıyordu buna. Beni unutmuş olması zoruma gidiyordu. O kadar şey yaşamıştık ama Damla, hatırlamıyordu. Ağırdı, hemde çok.

Aslında bir yandan da seviniyordum. O kadar acıyı hatırlamıyordu. Mutluydum. Geçen 1 haftalık süreçte beni hatırlamamıştı ama artık sert davranmıyordu. Mesela başlarda sürekli laf sokuyordu ve odaya girmeme izin vermiyordu fakat şimdi yanında oturmuş onu izliyordum.

Gülsüm teyze, Damla'ya yeni bir telefon almıştı. Eski numarasını da değiştirmişti. Damla, telefonuna uzun uzun baktı. "Neden telefonum değişik?" Demişti şaşkınlıkla. Telefonunu bile hatırlıyordu.