THINGS WE LOST (ZOSTANIE WYDANE)

Rozdział 37

                                                               Rozdział 37

                                                                  SUMMER

Gdy leciałam na koncert ani przez chwilę nie myślałam, że poznam osobiście skład The Runaways, a już na pewno, nie przeszło mi przez głowę, że będę piła z nimi drinki w hotelowym apartamencie i śmiała się z żartów ich menadżera. Jakąś godzinkę temu rozmawiałam z Asherem i zapytałam czy miałby coś przeciwko gdybym wróciła za kilka dni, a nie nad ranem jak planowaliśmy. Nie zdziwiłam się, kiedy oznajmił, że ma wszystko pod kontrolą i nie ma sensu, bym się śpieszyła z powrotem. Ucieszyłam się i obiecałam, że kupię mu fajną pamiątkę, a potem poprosiłam, żeby wysyłał mi zdjęcia zwierzaków. Tak na wszelki wypadek. Wiem, jestem przewrażliwiona. Po skończonej rozmowie chciałam przekazać dobre wieści Hunterowi, ale zamiast niego trafiłam na Tristana, a ten bez wahania chwycił mnie za rękę i zaprowadził do salonu, w którym, jak się okazało, był też mój zaginiony rockman. Hunter zajmował skórzaną sofę, w dłoni trzymał szklankę wypełnioną wodą z lodem. Czy już mu mówiłam jak bardzo podoba mi się ta czarna koszula w białe słoneczka? Jest absolutnie urzekająca! Gdy mnie zauważył podniósł głowę i wbił ciemne oczy w Tristana, a ten natychmiast puścił moją rękę i wcisnął się w róg pokoju. Hm, chyba właśnie stałam się świadkiem męskiej dominacji, w której alfa Weston ostrzegł omegę Trisa przed atakiem. Usiadłam obok i dyskretnie obserwowałam jak zaczyna się rozluźniać. Rany, naprawdę był mocno spięty! Chad i Warren zaczęli dyskutować o instrumentach, zaś Cole rozładowywał atmosferę swoimi autorskimi żartami. Nie były zbyt udane, ale doceniałam włożony wysiłek. Nie wiem kto zaczął nalewać alkohol. Chad czy może Warren. W każdym razie otrzymałam szklankę z wysokoprocentową zawartością w przepięknym turkusowym kolorze. Po pierwszym łyku stwierdziłam, że w tym czymś musi być sprite, po czwartym, że miętowy likier, a po dziesiątym, że cokolwiek to jest zaczyna diabelsko kopać.

– Smakuje ci, Su? – Pyta Tristan zapalając papierosa.

– Przepyszny. – Odpowiadam zgodnie z prawdą. Drink smakuje wybornie.

– Doleję ci. – Warren ochoczo chwyta za butelkę wódki.

– Bez szaleństw. – Odzywa się Hunter i boże, jego głos zdradza wszystkie moje niepoprawne myśli. Niski, drapieżny. Seksowny.

– Dobra, tatuśku. – Rechocze. – Nie wiedziałem, że tak bardzo pilnujesz swojej przyjaciółki. A może to nie tylko przyjaźń?

– Właśnie. – Chad patrzy na mnie z zainteresowaniem. – Bzykacie się?

Bezpośrednie pytanie mężczyzny odbiera mi dech w piersiach. Jestem przekonana, że ze wstydu palą mnie policzki i najchętniej wpełzłabym pod stolik albo po prostu wyskoczyła przez okno. Poziom mojego zażenowania jest tak wysoki, że nawet śmierć wydaje się mniejszym złem. A może to wina alkoholu i mój rozsądek hasa gdzieś po turkusowych łączkach nie przejmując się tym, co aktualnie dzieje się w moim zamroczonym umyśle. Przykładam obie dłonie do twarzy. Tak jak sądziłam. Płonę. Zerkam na Huntera i widzę jak zaciska szczęki. Ups.

– Mam idealną odpowiedź dla ciebie. Wstań, rozpędź się i przyjeb w ścianę.

– I niby co miałoby być tą odpowiedzią?

– Twój, kurwa, guz na głowie.

Cole i Tristan wybuchają śmiechem i mimo, że z początku nie wiedziałam jak zareagować, to szybko do nich dołączam i zaśmiewamy się we trójkę prawie do łez. Mam wrażenie, że świat kręci się w jakiś niewyjaśniony sposób, a moje kończyny są zupełnie odłączone od reszty ciała. Powieki stają się ciężkie, ale wciąż się śmieję. Boli mnie gardło, chyba Chad wrzucił za dużo lodu do drinka.