THINGS WE LOST (ZOSTANIE WYDANE)

Rozdział 10

                                                   ROZDZIAŁ 10

                                                          HUNTER

To miejsce ma na mnie zły wpływ. Jest destrukcyjne. Stoję pośrodku pokoju ze ściśniętą szczęką czując ból w zabliźnionych ranach. Moje ciało płonie pamiętając każde uderzenie. To dlatego zacząłem chodzić na siłownie w wieku szesnastu lat. Byłem jednym z najmłodszych osób trenujących Krav Mangę, ale zupełnie mi to nie przeszkadzało. Chciałem się wzmocnić. Wyhodować w sobie tarczę, która ochroni mnie przed furią pijanego ojca. Trenowałem każdego dnia rozrywając się między szkołą, pracą, muzyką i dziewczynką, która nauczyła mnie krzyczeć w czasie ulewy. Uśmiecham się do swoich wspomnień, lecz tylko na chwilę.

– Pewnie myślisz, że jestem złą matką? –Pyta siadając ostrożnie na tapczanie. Ma na sobie rozciągnięty szary, przepocony dres. Czasami odnoszę wrażenie, że jesteśmy dla siebie zupełnie obcy. Nie poznaję jej, a ona z pewnością nie poznaje mnie. Milczę wpatrując się zagipsowaną nogę, którą wcześniej oparła o siedzisko krzesła i staram się okiełznać demony krążące w moim umyśle.

– Nie odpowiesz?

Biorę głęboki wdech.

– Dlaczego ze mną nie rozmawiasz?

– Bo nie mam na to ochoty. – Przesuwam wzrok w kierunku stołu, na którym leżą wyjęte z opakowania blistry tabletek przeciwbólowych i puszka piwa. Zastanawiam się czy jest tak głupia, aby mieszać alkohol z lekami, czy planuje świadomie zejść z tego świata? Cóż, jeśli tak, to przecież istnieją inne, mniej inwazyjne sposoby. Mogłaby połknąć niedozwoloną ilość pigułek i zwyczajnie zamknąć oczy.

– Nigdy nie masz ochoty – Fuka niezadowolona. – Dawniej byłeś inny. Każdy uważał cię za uśmiechniętego i pogodnego chłopca. Co się z tobą stało? Zmieniłeś się.

To wy mnie zmieniliście.

– Ta sława – Ciągnie. – Ta sława cię tak zmieniła, prawda? Sodówka uderzyła ci do głowy. Myślisz, że jesteś lepszy?

– Myślę, że alkohol ci szkodzi.

Oczy matki robią się okrągłe i wielkie.

– To żeś mi przygadał. – Ironizuje. – Teraz będziesz się tak zachowywał? Jak jakiś cholerny celebryta? – Śmieje się patrząc mi prosto w twarz. – Nic z tego, gówniarzu. Nie ze mną te numery. Matkę masz jedyną i twoim obowiązkiem jest mnie szanować.

– Pytałaś mnie, czy uważam cię za złą matkę. – Podchodzę do niej i delikatnie poprawiam zsuwającą się z krzesła nogę. – Tak. – Odsuwam się i chwytam w dłoń puszkę.

– Co robisz? – Niepokoi się.

– Pokazuję ci czym jesteś. – Otwieram zawleczkę i wylewam piwo. Mocny chmielowy zapach drażni moje nozdrza, krzywię się kiedy na podłodze powstaje spora kałuża alkoholu. Nienawidzę tego, że widzę w niej swoje odbicie.

– Oszalałeś?! – Wrzask matki odbija się echem od ścian. – Co się z tobą dzieje? Jesteś nienormalny!?

– Przyjrzyj się! – Unoszę głos wrzucając puszkę w rozlane piwo. – Zobacz co ma nad tobą kontrolę! Pozwalasz się sterować jak marionetka! Alkohol pierze ci mózg!

– Dość tego! – Widzę, że próbuje się podnieść. – Niech ja tylko wstanę!

– I co zrobisz? – Pytam pochylając się nad nią. – Uderzysz mnie? Będziesz kontynuowała naszą wesołą rodzinną tradycję? No dalej mamo, pokaż jak bardzo mnie kochasz. Pokaż jak przemocą wyrażasz swoje uczucia.