Şemsiye (Yarı Texting)

•58•

Bebisler nabiyonuz?

Yakında kitap final olacak çünkü 60 bölüme geldik...bir 90 ya da 80 bölüm yapıp finale göndercem.

My babylerim hepinizi seviyorum 💋💋

Bölüm şarkısı: Yak gel - Funda Arar

***

"Nişanlım...nişanlımın adı Atlas."

Kadın kafasını sallayarak az önce yere düşürdüğü dosyayı alıp incelemeye başladı.

"Anılarının bir kısmını hatırlayıp bir kısmını hatırlamıyor olabilirsin...bu çok normal bir şey. Sonuçta öldün ve dirildin."

Hâlâ öldüğüme inanmıyor ve bu kadının yalan söylediğini düşünüyordum ama vücudumdaki bu dikişler...makineler...acaba olabilir miydi?

"Ben gerçekten de öldüm mü?"

Kadın anlayışla gülümseyip yanıma geldi.

"Dediğim gibi öldüğün zamanı ya da neden öldüğünü hatırlamıyor olabilirsin ama seni bulduğumuz zaman ölüydün hatta fotoğraflarını bile çektik. Belki uyanırsın ve inanırsın diye."

Elindeki dosyayı bana verdiğinde korkarak dosyayı açtım. Bunlar benim görüntülerimdi. Bir denizin içinde mosmor olmuş ve cansız olduğu her tarafından anlaşılan bir ceset vardı ve bu bendim.

"Belki beni kaçırıp denize attınız. Sonra geri çıkarıp yüzüme makyaj falan yaptınız nereden bileceğim?"

Kadın kahkaha atarak odadaki küçük tüplü televizyonun yanına geçti. Bu devirde tüplü televizyonun ne işi vardı?

Kadın televizyonu açarak bir görüntüyü ekrana yansıttı. O zaman anlamıştım ki bu sadece tüplü bir televizyon değildi.

Görüntüde bir video vardı ve benim cesedimin yanında bir sürü insan vardı.

"Evet gördüğünüz gibi burada cansız bir beden var. Ölüp ölmediğini anlamak için biraz daha inceleyeceğim. "

Kadın cesedimin yanına yaklaşıp yüzüme dokundu ve elini hemen çekti.

"Ceset buz gibi olmuş. Muhtemelen uzun bir süredir denizin içerisinde...bu denize kimse uğramaz özellikle sonbahar aylarında...bu kadının bu denizde ne işi olduğunu ve nasıl öldüğünü bilmesek bile cesedi biraz inceleyince bir yara izine rastlanmadı. Yüksek ihtimalle boğularak ölmüş. Belki intahar etti belki de biri onu denize itip boğulmasını sağladı. Çok düşük bir ihtimal zehirlenerek ölmüş olabilir ama vücudunda bir zehir kalıntısına rastlanmadı."

Ellerimle ağzımı kapattım. Ben neden intahar edeyim ki? Peki biri neden beni öldürmek istesin ki?

Cevaplayamadığım sorular çığ gibi büyürken kafamı sağa sola sallayıp ağlamaya başladım.

"Bunların gerçek olduğuna inanmak istemiyorum. Ben öldüysem Atlas ne yaptı koskoca 23 yıl boyunca?!"

Kadın televizyonu kapatıp yanıma geldi.

"Ah güzel kızım...keşke bilsem ama gerçekten de kimden bahsettiğini bile bilmiyorum."

Tekrar ağlamaya başladım. Bütün bunlar gerçek miydi? Ben en son ağlamaktan bayıldığımı hatırlıyordum. Sonra gözlerimi burada açmıştım. Bana ne olmuştu?

"Ben 23 yıldır buradaysam...biz kaç yılındayız?"

Kadın gözlerime bakıp söylemeyi reddetmişti ama o cevap vermeyi reddedeceği süre boyunca benim tekrar tekrar soracağımı biliyordu. Aslında cevabı bende biliyordum ama doğrusunu ne olur ne olmaz bir insanın ağzından duymak için kadına sormuştum.

"Biz 2046 yılındayız."

***

Bebeler ne yapiyonuz?

Arkadaşlar daha fazla bölüm atmak istiyorum ama bölüm yazmak okumak kadar kolay değil gerçekten...

Neyse sizce bir sonraki bölümde ne olacak?

Bir sonraki bölümü bu gün içerisinde atacağım merak etmeyin.

Sizi öpüyorum muahhh 💋