İhanetin yuva edindiği bir hayat, gerçeklerinin hançerle gezdiğini bilmeliydi. Her gerçek, büyük bir yara. Ölüm ya da yaşam, bir anlamı yok. Sol tarafındaki kan pompalayan organ durmadan da hem ölümü, hem yaşamı tadabilirsin.
...
ओह! यह छवि हमारे सामग्री दिशानिर्देशों का पालन नहीं करती है। प्रकाशन जारी रखने के लिए, कृपया इसे हटा दें या कोई भिन्न छवि अपलोड करें।
(Hilal Karakılıç)
💟
Mutluluk.
Herkesin bu kelime için söyleyebileceği ifadeler tamamen farklıydı. Mutluluğu birçok kelime ile tanımlamak mümkündü.
Mutsuzluğu ifade edebilecek kelimeler ne kadar sınırlıysa, mutluluğu ifade edebileceğimiz kelimeler o kadar çoktu.
Mutsuzluğu ifade edebilseydik bizi mutsuz eden şeylere, insanlara gerçekten kelimelerimizi söyleyebilseydik, mutsuzluğun ömrü çok kısa olurdu.
Kelimelerin boğazda takılı kalıp, daima oraya bir yumruyu oturtması bir zaman sonra derin bir sessizliğe gömerdi bizi. O kadar hislerimizi söyleyemezdik ki, hissizleşirdik. Aslında bu bir sangıydı. Kimse hislerini ifade edemeden hissizleşemezdi bana göre.
Hissizleşmek kimine göre iyi bir şeydi. Ama bana göre kesinlikle yaşama amacımın kaybolması demekti.
Üç kardeştik. Büyük kardeşim, yani ablam Hale, 30 yaşındaydı, daima söylediklerinden pişman olan taraf olurdu, çünkü çok gergin bir yapısı vardı. İlk çocukların hepsinde ayrı bir psikopatlık vardı sanırım. Biraz da onu bu kadar gergin yapan işiydi galiba. Kendisi kalp cerrahıydı. Kalp kırmakta da pek fena değildi gerçi.
Ben çoğu zaman söyleyemediklerimden pişmanlık duyardım, ama söylediklerimin de hep doğru olduğu söylenemezdi. 24 yaşındaydım, 25'e daha 10 ay vardı. Ortanca çocuk yok sayılan bir çocuk olarak bilinirdi hep, ama ben bizim ailede böyle bir şeye pek rastlamamıştım. İngilizce öğretmeniydim, yani sabahları bu böyleydi. Akşamları ise sahne alıyordum, küçük bir grupta iki solistten biriydim.
Küçük kardeşim, Eren, o genelde pişman olmak nedir bilmezdi. Tek erkek çocuk olmak, hele de en küçük olmak. Gerçi şu an 22 yaşındaydı ama yine de bir erkek için hala ergenliğindeydi bana göre. Polis olacaktı birkaç aya, ama karakteri o kadar eğlenceliydi ki, hırsızı yakalamaya kalksaydı eğer saçma sapan şakalarıyla hırsız kendisi bilerek teslim olurdu muhtemelen.
Üç kardeş olarak doktor, öğretmen ve polis olup insanlara hizmet ediyorduk kısaca. Bu bize ailede aşılanmıştı küçüklüğümüzden beri. Asıl isteğim öğretmenlik olmasa da en azından ikinci kendi istediğim bir işti ve ailem buna karşı çıkmamıştı hiç.
