Ejder Soyu (2. Kitap) - Bitti. -

Bölüm | 207

RHAEGAL

Odama dönüp üstümü değiştirdim, düğün hazırlıkları neredeyse bitmişti. Bir gün gibi kısa bir sürede Miranda'nın bunu halledeceğini hiç düşünmemiştim.

Benim için siyahlar ve kırmızı renkler ile işlenmiş kıyafetler göndermişti.

"Eh, sanırım geçen seferden sonra anlamış."

Ailemin renklerini giyeceğimi göstermiştim, ben bir ejderhayım ve bir ejderha her zaman ateşinin renginde kıyafetler giyer.

Kıyafetleri giydim, üzerime tam oturmuştu ve babamın bana verdiği cübbeyi üzerine giydim. Artık iki ailemizde kıyafetlerini giymiştim.

"Peki bundan sonra nereye gideceğiz?" Dedi Tessarion.

"Reinhard krallığına gideceğiz tabiki, Luna'yı ve Beatrix'i görmemiz gerekiyor. Ardından mezuniyet sınavlarını bitirip amcamın yanına döneceğim, sonra Orlio'yu avlama. Ardından her şeyi yeniden yapılandırma."

Tessarion bir iç çekti, "kısa gibi görünüyor ama her biri çok yorucu. Yapmamız gereken çok fazla iş var."

"Evet öyle," dedim.

"Peki her şeyi yolunda giderse ve biz kazanırsak ne yapacağız?"

"Neyi?"

"Savaştan sonra İzaya ve diğerlerini yendikten sonra ne yapacağız? Köşemize çekilip öylece duracak mıyız? Senin buna pek niyetin yok gibi ama..."

Gözlerimi kıstım, "bu konuda konuşmak istemiyorum."

"Biliyorum ama sencede bu fazla ileriye gitmek değil mi? Neden durmuyorsun? İkimiz birlikte ve eşlerinle birlikte sonsuza kadar yazabilirsin. Buna kimse engel olamaz ama neden kendini bu kadar zorluyorsun."

Aynanın karşısında kollarımdaki kırışıklıkları düzeltmeye başladım.

"Beni en iyi senin anlaman gerekiyor dostum, bunu neden yaptığımı biliyorsun."

Tessarion bir iç çekti, "Rhaegal seni anlıyorum ama öleceksin."

Gülümsedim, "sence bu umrumda mı?"

Aniden yüzüm düştü, "ben... Çok şey yaşadım ve yaptım... hala olanlar aklıma geldikçe midem bulanıyor, ellerimi her yıkamaya çalıştığımda kanlar elimden çıkmıyor..."

"Bunun bir çözümü yok dostum, artık dayanamıyorum. Dışarıdan iyi gibi görünüyor olabilirim ama içten içe kendimi bitirmiş durumdayım, geçmişe dönmek hata mıydı? Sevdiklerimi kurtardım ama yaptıklarım..."

Üç yıl boyunca eğitimim sırasında gördüklerim beni neredeyse tüketme noktasına getirmişti. Benim yüzümden ölen çocuklar ve kendi ellerime öldürdüğüm masum bebekler... Ben gerçekten böyle birisi miydim? Eğer böyle birisiysem neden yaşamalıydım?

"Rhaegal... Bunlar İzaya'nın oyunları," dedi Tessarion.

Başımı hafifçe salladım, "Lugia'ya sordum. Bana cevap vermedi sadece arkasını dönüp gitti... O zamandan beri bir daha konuşmadık."

Tessarion sessiz kaldı.

"Senin ölmene izin veremem bunu sende iyi biliyorsun."

Bir iç çektim, "bunu sonra konuşalım olur mu?" Dedim.

"...Tamam."

Hazırlığımı tamamlamıştım, şuanda düşünmem gereken tek şey düğünümdü. Kapı çalındı, Ophir kapıyı açmıştı. Yeşiller ve siyahlar içinde bir kıyafet giymişti.