မိုးကောင်းကင်အောက်မှကလဲ့စား (အတွဲ ၄) မိုးေကာင္းကင္ေအာက္မွကလဲ့စား

အခန်း (၉၇၂)"ကျားရှေ့မှောက်လျက်လဲ"

“အဲဒါကြောင့် ငါမင်းကို အထင်မှားမိတာပါ ငါ့ကို ခွင့်လွှတ်ပါ . . .”

ရွှမ်ပိုင်၏ နှုတ်မှ ‘ငါတို့က ဒါမျိုး လက်မခံနိုင်’ဟု ပြောချိန်၌ အသံမှာ အနည်းငယ် အားပျော့သွားသည်။

ထို့ပြင် ရဲရှောင် ယုံစေရန် တောင်းပန်သည့် အသံ မျိုးဖြင့် ချော့မော့ ပြောဆိုလိုက်ပါသေးသည်။

(ဒါကြီးကတော့ ဘယ်သူမှ လက်မခံနိုင်မယ် မထင် ဘူး၊ ပြဿနာကို ဖြေရှင်းနိုင်ဖို့ အတွက်နဲ့ ယောက်ျား တစ်ယောက်ဆီမှာ ကိုယ့်အပျိုရည်ကို အပျက်ခံမှာ မဟုတ်ဘူး . . .)

(ဒါပေမယ့် လက်ခံခဲ့တဲ့ သူကတော့ ရှိတယ်၊ အဲဒီ လူက ငါပဲလေ . . .)

ထိုသို့ တွေးမိချိန် ရွှမ်ပိုင်၏ မျက်နှာတစ်ခုလုံး ပူထူ သွားပြီး ဝမ်းလည်း ဝမ်းနည်းသွားမိသည်။

“အင်း ကျုပ်သိပါပြီ . . .”

ရဲရှောင်အဖို့ အပြည့်အဝ မယုံကြည်သည့်တိုင် မိန်း ကလေး တစ်ဦးအဖို့ ကာမစပ်ယှက်သည့် ကိစ္စများနှင့် ပတ်သက်၍ ပြောရန်က ခက်ခဲနေမည်။

ထို့ကြောင့်သာ စကားကို မြန်မြန်အဆုံးသတ်လိုက် ခြင်း ဖြစ်သည်။

အကယ်၍ သူ့ဘက်မှ ထပ်မေးနေပါက ရွှမ်ပိုင်အဖို့ ဒေါသများ ပိုပို၍ ထွက်လာနိုင်သည်။

သူ့အား ကောင်းကောင်းမွန်မွန် ဆက်ဆံနေသော ထိပ်သီးပညာရှင်ကြီးအား သူ့ဘက်မှ ပြန်၍ လေးစားရ ဦးမည် မဟုတ်ပါလား။

ထို့ကြောင့် ဆက်၍သာ မေးလိုက်ပါက သူ့အမှားမှ ကိုယ့်အမှားပင် ဖြစ်သွားပေလိမ့်မည်။

ထိုသို့ဖြင့် လျှောက်လာရင်း နှစ်ဦးသား ဟန်ပိုင်ယွဲ့ ကို မီလာကြသည်။

ထိုအခါ ရွှမ်ပိုင်မှ ဟန်ပိုင်ယွဲ့အား အေးစက်စက် ကြည့်လိုက်ပြီး -

“ဟိုဘက်မှာ မြို့တစ်မြို့ ရှိတယ် မဟုတ်လား”

“ဟုတ်တယ် ရှိတယ် . . .”

ဟန်ပိုင်ယွဲ့မှာ အနည်းငယ် အံ့ဩသွားသည်။

(အဲဒါ ငါအခုနကပဲ ပြောခဲ့တယ် မဟုတ်ဘူးလား၊ ငါပြောတာကို သူတို့ မကြားလိုက်ဘူးလား . . .)