Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
***
Sen eski bir Slytherin öğrencisiydin. Tom ile Hogwarts'ta sevgili olmuştunuz. Birbirinizi takıntılı bir şekilde seviyordunuz. Bu takındı sizi bir arada tutuyordu.
Tom'un planlarına dahil olmak istemiyordun. Sinsi kurnaz ve zekiydin. Ama kötü? Hayır. Bir insanın canını alabilecek kadar değil. Tom planlarına okuldan mezun olduktan hemen sonra başladı.
Sen evinde otururken herşeyin bittiğini düşünüyorken bir gece uykunda seni alıp Slytherin malikanesine getirmişti. Uyandığında büyük bir yaygara koparmıştın. Ölüm yiyenler seni sakinleştirmek için uğraşırken Tom odaya girmişti. Hepsini kovduktan sonra dudaklarını ceza çektirmek istercesine öpmüştü.
Hemen yumuşamıştın. Birbirinize verdiğiniz bu etkiden nefret etsenizde ikinizde vazgeçemiyordunuz. Seni geri göndermeyeceğini açık bir şekilde göstermişti. Ailen zaten onun tarafındaydı, başka bir şansın yoktu.
Tom'a aşıktın ama insanları öldürmesini göz yumduğun için kendini suçlu hissediyordun. Elin kolun bağlıydı. Kaçmaya çalışmıştın. Üzerine bir büyü yerleştirmişti. Kalenin duvarlarından sadece sen çıkamıyordun. Ev cinleri bile senden daha özgürdü!
Yine de geceleri onun kokusuyla uyuyor, sabah onun öpücüğüyle uyanıyordun. Huzurlu hissetmekten kendini alamıyordun. Eskiden saçlarına izin vermezken mezun olduktan sonra üzerine daha bir düşer olmuştu. Saçlarını dağıtıyor olmana rağmen kedi gibi dizlerinde uyukluyordu.
Bu tehlikeli aşkın büyüdüğünü hissediyordunuz. Üzerinizde bir lanet gibiydi. Tom ile sakin ve huzurlu bir hayat istiyordun ama Tom durmak bilmiyordu. Ve işin şöyle bir yanı vardı ki Tom her hortkuluk yaptığında daha da felaket birisi oluyordu. Sadece senin yanında bambaşkaydı.
Bu karanlığın sana işlemediğine o bile çok şaşırmıştı. Seni yanında tuttuğu zamanlarda daha az ölüm yiyen ölüyordu. Bu yüzden ona kötü haber verecekleri zaman senden rica ediyorlar ve onun yanında olmanı istiyorlardı. Hiçbir şey yapmıyor olmana rağmen sana saygı duyuyorlardı.
Belki Tom öyle istiyordu. Şuan da ne mi yapıyordunuz? Tamı tamına 7 yıl geçmişti mezun olmanızın ardından. Kalede odanızda oturuyordunuz. Sen Tom'un kucağında, o yatakta... Boynunu öperken, sen saçlarını çekiştiriyor ve sırtında elini gezdiriyordun.
Seni yatağa yatırdı ve gömleğini çözmeye başladı. Açılan her düğmenin bıraktığı boşluğu öpüyor ve ıslatıyordu. Baygınlık geçirmeni sağlayacak kadar hızlı atan kalbin seni uyuşturuyordu. Elin saçlarını nazikçe çekiştirirken o diğer eliyle kopçanı çözüyordu. Açıkta kalan göğüslerini emerken dişlerini geçirdi ve inlemeni sağladı.
Hararetli bir şekilde devam eden eyleminiz kapının sertçe çalması ile son buldu. Tom'un gözleri kırmızı olurken sinirlendiğini gördün. Bu hee kimse yaşayamayacaktı.
Hızla asan ile üzerini giydin ve doğrulup kimin geldiğine baktın. Bellatrix korku ile diz çöktü, "Lordum...beni bağışlayın. Yoldaşlık burayı bulmuş. Büyük bir orduyla buraya geliyorlar gitmemiz gerek." Sen ne yapacağını bilemedin. Eğer Tom yakalanırsa tüm bu karanlık son bulabilirdi. Ama yakalanmazsa... Oluşacak olan yeni dünya gözlerinin önünde canlandı.
Tom senin yanında değilken çok acımasız bir canavara dönüşüyordu. Beşiğinde ki bir bebeği düşünmeden öldüreceğini biliyordun. Bunu aydınlık olan tüm büyücülerin çocuklarına yapabilirdi. Yapmasa bile çocukları bir köle olarak yetiştirirdi. Bu düşünce senin kadar vermeni sağladı.
Şuan da karşında Tom değil Voldemort duruyordu. Ruhunu parçalara ayıran acımasız bir katil. Senin yanındayken bile bu kadar öfkesini kontrol edemediği olmamıştı. Birkaç dakika içinde seni gönderecek ve içinde ki canavarı tam anlamıyla gösterecekti. Masum insanları düşündün.
Ailesini korumak için düşünmeden buraya gelmeye cesaret etmiş olan o insanları... Kimseye belli etmeden cisimlenme duvarları çektin. Tom bunu hissetmişti ama yoldaşlığın yaptığını düşünerek öfkeyle dışarıya koştu. Sana burada kalmanı söylemişti. Ama öyle olmayacaktı.
Hortkulukların saklandığı odayı biliyordun. Sadece senin giriş iznin vardı. Tom sana çok güvenmişti. Canının yandığını hissediyordun ama büyük bir fedakarlık yapmak zorundaydın. Masum çocuklar için diye kendini telkin ettin. Güçlü bir büyücü olman işine yaramıştı. Eşyaların içinden yayılan kötü ruhu hissediyordun. Ve tuhaf bir şekilde bu eşyalar seni tanımış ve karanlığı çekmişlerdi.
Senin incinmeni istemiyorlardı. Tom senin burada olduğunu hissetmişti ama artık çok geçti. Tom'un, sevdiğin adamın ruhunun saklı olduğu bu nesnelere son kez hüzünle baktın ve Zebani ateşini çağırdın. Bir ejderhanın haykırması gibi bir ses tüm kalede duyuldu. Albus Dumbledore, Lord Voldemort ile ölümcül bir savaşın ortasındayken karşısında ki adamın gözlerinin ışıltısını kaybettiğini görmüştü.
Kırmızı rengi gittiğinde eski öğrencisi olan küçük yetim Tom'u görür gibi olmuştu. Yüzünde hafif bir gülümseme olduğunda onun ölmekten hiçte korkmadığını farketti yaşlı büyücü. YN koşarak dışarı çıktığında yere yığılan bedeni gördü. Hıçkırıklarını tutarak ona adım attı.
"Beni affet Tom... Tüm masumlar için bunu yapmak zorundaydım. Gerçek Tom'u kurtarmak zorundaydım." Bedene sarılarak ağlamaya başladın. Ve kalbin derin bir acıyla kaplıydı. Tom son anlarında onu öldürenin sen olduğunu biliyordu. Karşı koymamış ve ölümü bir dost gibi karşılamıştı. Bu senin en çok canını yakan şeydi.
Yaşama bu kadar bağlı olan Tom senin ihanetin ile yaşamak için savaşmayı bırakmıştı. Onun elini tutup öpdüğünde omzunda yaşlı profesörün elini hissettin.
"Tüm dünya sana borçlu kızım. Doğmamış çocuklar bile sana bu fedakarlığın için borçlu. Onları nasıl korkunç bir gelecekten kurtardığını bil ve kendini rahatlat." Adam koluna girdi ve seni cesedin başından kaldırdı.
Onun bir mezarı olacaktı. Ve ruhunda en ufak bir karanlık kalmadığından emin olduğunda onu geri diriltecektin. Seni teselli eden asıl şey buydu. Belki ruhu biraz acı çekecekti ama karanlığından arınacaktı. Onu geri getirdiğinde seni affetmesi için herşeyi yapacağına yemin ettin. Ancak yaşlı adam bunu bilmeyecekti...
***
Gece kurduğum hayalleri buraya yazmak çok iyi geliyor hehehdje
