Gewist - Flikken Maastricht

Hoofdstuk 22

Eva pov

Eigenlijk gaat de tijd nog best wel snel. Ik heb een keer stiekem een stapeltje tijdschriften uit de wachtkamer meegepikt, en ik ben nu al bij de derde. Wel vind ik het jammer dat Wolfs of Frank niet even langs komen, dan was het vast een stuk gezelliger geweest. Frank heeft het natuurlijk druk met koken en Wolfs moet waarschijnlijke gewoon werken. Helaas voor mij, dan moet ik in mijn eentje de tijd maar vullen.

Wolfs pov

Met hoofdpijn wordt ik wakker. Gelijk heb ik er spijt van dat ik gister zoveel heb gedronken. Ik sta op, en als ik om me heen kijk weet ik weer dat ik bij Fleur ben. 'Je bent eindelijk wakker,' zucht Fleur. 'En bedankt hè? Ik had gisteravond een afspraakje met Ryan, maar door jou moest ik die afzeggen.' Gisteravond? Is het al de volgende dag dan? 'Sorry, schat. Het spijt me echt. Hier heb je 50 euro, dan kun je een keer iets leuks met hem doen,' reik ik haar een oranje briefje aan. 'Je weet dat ik het normaal nooit aanpak, maar deze keer wil ik graag een uitzondering maken.' Ze grist zowat het briefje uit mijn handen. 'Fleur, het spijt me echt, oké?' Het is een tijdje stil. 'Waarom was je dan dronken?' vraagt ze nu op een normale toon. Ik leg haar alles uit, alles wat van belang is, en sluit af met dat ik hier kwam. 'Het is al goed. Maar als jij nou eens lekker naar huis gaat en je tanden gaat poetsen, dan ben ik weer blij.' Ik glimlach en knik. Ik buig voorover om een kus op haar wang te drukken, maar ze houdt me tegen. 'Ga alsjeblieft weg,' wuift ze met haar hand voor haar neus om de geur van alcohol we te laten waaien, waardoor ik een glimlach niet kan onderdrukken. 'Ik ga al, ik ga al.'

Ik ben inmiddels thuis geweest en godzijdank ben ik Frank niet tegengekomen. Daar heb ik gedoucht, fatsoenlijk gegeten en -zoals Fleur me vroeg- mijn tanden gepoetst. Ik schrok wel toen ik op de klok keek, kwart voor twaalf. Dat betekent dat ik een héle lang nacht bij Fleur heb doorgebracht. De kater die ik begin deze ochtend nog had is behoorlijk afgezakt, dus ik kan weer normaal functioneren. Ik besluit om maar even langs het bureau te gaan om Mechels in te lichten over het goed nieuws over Eva.

Eva pov

Ik dommel bijna wat in als ik 2 bekende stemmen hoor. Gelijk wrijf ik de slaap uit mijn ogen en ga ik rechtop zitten. Hoopvol kijk ik naar de deuropening. Een man met donkerblond/grijs haar en een vrouw met een bos rode krullen bevestigen wat ik gehoord heb. 'Wolfs, Marion!' zeg ik vrolijk. Marion komt naar me toe en geeft me een stevige knuffel. 'Krijg ik van jou geen knuffel?' vraag ik overdreven zielig aan Wolfs als hij vanaf een afstandje toe zit te kijken. Hij glimlacht flauw en loopt dan naar me toe om me ook een omhelzing te geven, om vervolg een stoel voor het raam te zetten en erop te gaan zitten. 'Is er iets met Wolfs? Hij doet vreemd,' vraag ik fluisterend aan Marion. 'Ik weet het ook niet, volgens mij heeft het met een zaak of zoiets te maken,' fluistert ze terug. Ik haal mijn schouders op, iedereen heeft wel eens een dag dat hij minder vrolijk is, Wolfs heeft die vandaag. 'Zullen we een rondje door het ziekenhuis maken?' vraagt Marion opeens als het een tijdje stil is geweest. Ik knik. 'Leuk! Ga je mee, Wolfs?' Hij draait zich naar ons toe en knikt dan. 'Lopen of in de rolstoel?' vraagt Marion. 'Eigenlijk wil ik wel proberen om te lopen. Maar dat kan ik nog niet alleen hoor,' zeg ik een beetje betwijfelend. Wolfs staat op en loopt naar ons toe. 'Je kan wel op ons steunen.' Hij wijst naar zijn eigen schouders en die van Marion, waarna zij hevig knikt. 'Oke dan.' Ik zwaai mijn benen over de rand van het bed en zet mijn voeten op de vloer. Als automatisch leg ik mijn armen over hun schouders en trek me eigenlijk aan hun op. 'Eigenlijk is het niet eens zo heel erg moeilijk,' heb ik mezelf blijkbaar toch een beetje onderschat. In de tijd dat ik hier heb gezeten ben ik toch behoorlijk aangesterkt. 'Wil je het alleen proberen?' vraagt Wolfs nu. 'Nou, zo makkelijk is het nou ook weer niet,' lach ik hardop. 'Ik sta achter je om je op te vangen als het mis gaat.' Ik knik een beetje onzeker en Marion laat me los. Nu heeft alleen Wolfs me nog vast. Hij staat achter me en zijn handen staan in mijn zij waar hij me stevig vast houdt. Ik pak zijn polsen vast om wat meer stabiliteit te krijgen. Voorzichtig en langzaam zet ik de eerste stapjes. Het gaat goed, ik vertrouw Wolfs. Ik voel zijn buik tegen mijn rug en zijn adem in mijn nek. "Negeer het, Eva, negeer het", spreek ik mezelf toe, hij helpt je alleen maar en voor hem betekent het niks. Ik richt mijn aandacht weer op het lopen en al vrij snel zijn we de kamer uit. 'Hé Eva!' hoor ik, waardoor ik op kijk.

———

Ik schrijf een verhaal samen met @deemsie , waarvan het eerste deel is gepost. Dus kijk even op haar profiel voor het verhaal. De titel is 'Aangrijpend'.