Gewist - Flikken Maastricht

Hoofdstuk 8

Eva pov
Ik kan mezelf wel voor mijn kop slaan. Natuurlijk wilde hij dit niet. Ik ben gewoon als een normale vriendin en werkpartner voor hem, meer niet. Ik ben niet de vrouw waar hij van droomt of elk moment van de dag aan denkt. Nee, hij wees me keihard af. Dit was dus waar ik al die tijd bang voor was. Afgewezen worden. En nu is onze vriendschap naar de gallemiezen. Snikkend verberg ik mijn gezicht in mijn handen en huil ik mijn frustratie eruit.

Wolfs pov
Nog altijd sta ik stil, midden tussen de menigte. Nauwelijks kan ik het geloven, Eva heeft me gezoend! Alleen ben ik zo stom geweest om niet terug te zoenen, ik was gewoon in shock. Haar lippen heb ik geproefd, maar de mijne reageerden er niet op. Ik heb haar nog wel aangestaard toen ze zich los maakte. Wat ben ik een idioot! Langzaam kom ik weer in beweging. En wurm ik me ook door de mensen waar Eva zich ook doorheen heeft gewurmd. Ik kom uit bij de rand. Waar zou ze heen zijn gegaan? Ik kijk om me heen maar nergens kan ik een glimp van haar opvangen. Buiten is ze niet, hier ook niet, misschien de wc's. Ik loop er naartoe. Ik ga de dameswc's in, daar zijn 3 deuren op slot. Dat wordt wachten totdat er mensen weggaan. Al vrij snel hoor ik 2 wc's achter elkaar doorspoelen en de meest linkse deur wordt als eerste open gedaan, waar een jong meisje uitkomt. Ze wast haar handen en loopt met een grote boog om me heen. De meest rechtse deur wordt ook open gedaan en daar komt een meisje, of jonge vrouw, van een jaar of twintig uit. Ze is duidelijk aangeschoten. Ze komt een beetje dromerig tegen me aan staan. Snel zet ik een stap opzij en open ik de deur voor haar waar ze gelukkig al vrij snel door loopt. Voorzichtig loop ik naar de middelste deur en leg mijn oor er tegenaan om te luisteren. Als ik alle geluiden van de muziek even uitschakel, kan ik heel zacht gesnik horen. Dit moet Eva zijn. Zachtjes klop ik op de deur. 'Eva? Ben jij dat?' Plots stopt het gesnik. 'Wil je even opendoen?' vraag ik lief. Het duurt even maar dan verschijnt er toch een wit streepje, wat betekent dat het slot eraf is. Voorzichtig open ik de deur, waar ik Eva op de wc bril aantref. Ik strijk over haar bovenarm waardoor ze opkijkt en gaat staan. Snel droogt ze haar tranen. 'Sorry, ik wist gewoon niet wat ik deed,' verontschuldigt ze zich. 'Ik had je nooit moeten zoenen. Het was een vergissing.' 'Eva,' probeer ik haar te onderbreken, wat niet lijkt te lukken. 'Ik had het kunnen weten. Jij ziet mij gewoon als je werkpartner en meer niet. Maar ik... Ik zie jou niet als alleen mijn werkpartner, ik ben verliefd op je. Al heel lang en ik ga weg. Het spijt me.' Ze ratelt maar door en ik sta er verslagen bij. Ze heeft net haar liefde aan mij verklaart. Nu ik nog. 'Eva.' Ze loopt langs me heen en kijkt in de spiegel boven de wasbak. Ze gooit een plens water in haar gezicht. Ik kom achter haar staan en kijk naar haar via de spiegel. 'Eva,' zeg ik nog een keer. 'Ja? Wat?' Nog altijd kijkt ze naar de witte wasbak. 'Ik ben ook verliefd op jou.' Nu kijkt ze op. Ik zie een blik van ongeloof in haar ogen. Ik draai haar gezicht bij zodat ze me nu echt aankijkt. 'Echt?' Ik knik. Voorzichtig kom ik dichterbij met mijn hoofd en voordat ik het weet raken mijn lippen die van haar. Deze keer is het een echte, wederzijdse zoen.