Gewist - Flikken Maastricht

Hoofdstuk 31

Eva pov
'Ik heb je gemist,' fluister ik als we naast elkaar in bed liggen en allebei naar het plafond kijken. Mijn ogen glijden over het regelmatige patroon van de platen. 'Wolfs?' zeg ik. 'Hmm?' Ik leg mijn hand op die van hem, welke ik op mijn borst leg. Al vrij snel komt hij overeind en strelen zijn handen mijn lichaam. Deze tintelingen heb ik zo ontzettend gemist. Hij begint me rustig te zoenen. Wanneer hij zachtjes over mijn slipje wrijft kan ik een kreun niet onderdrukken. De verlangens worden groter en ik trek zowat zijn kleren van zijn lijf. Eerst ga ik met mijn hand naar beneden om hem te verwennen terwijl we nog altijd in een rustig tempo zoenen. Al gaat dat nu iets minder, aangezien Wolfs begint te kreunen. 'Nu wil ik,' fluister ik in zijn oor als ik vind dat hij wel weer genoeg heeft gehad. Met een lichte grijns begint hij mij te verwennen. Ik geniet alsof dit de eerste keer is en geef me helemaal aan hem over.

Twee weken later...

Wolfs pov
Voor het eerst hebben we weer een zaak met z'n tweeën. Eerst mocht Eva nog niet werken, maar nu is ze helemaal aangesterkt en kan ze weer goed functioneren. Het is een zaak van een verkracht meisje. Onderzoek toonde aan dat het niet om incest ging, het DNA kwam niet overeen met dat van haar. Ze had haar wel duidelijk verzet. Dat was te zien aan de blauwe plekken op haar lichaam. Eva vindt verkrachtingszaken altijd moeilijk, en nu begrijp ik waarom. Voor mij is het altijd een raadsel geweest waarom ze zo fanatiek was. Ze moest en zou de dader vinden. En als ze eenmaal oog in oog staat met hem, komt haar woede er uit. Zo ook deze keer. 'Heb je enig idee wat het met iemand doet?' Ze kijkt de verdachte, genaamd Rick Looijman, doordringend aan. Hij kijkt haar zwijgend aan. Ze slaat met haar hand op de tafel en zijn lichaam maakt een kleine schrikbeweging. 'Ik vroeg je wat!' Ze gaat zitten en kijkt hem in zijn ogen aan, hij kijkt terug. Eva moet en zal de staarwedstrijd winnen. Minutenlang staren ze tegen de persoon voor hun. Rick is de eerste die het opgeeft. 'Het ging per ongeluk,' fluistert hij. 'Je verkracht niet een meisje van 15 per ongeluk,' is het volume van Eva heel wat harder, waardoor het bij Rick waarschijnlijk angstaanjagend over komt. Hij blijft stil. 'Een meisje blijft haar hele leven last hebben van het beeld dat ze gezien heeft,' zegt Eva. Door de schittering van de tl-lampen boven ons, kan ik zien dat er bij Eva een klein laagje water in haar ogen is ontstaan. 'Eva,' zeg ik. Ik leg mijn hand op haar bovenarm als teken dat ze even rustig aan moet doen, dadelijk barst ze nog in snikken uit. We worden gestoord door Romeo die het dossier met de uitslag over het DNA geeft. Mijn ogen scannen de zwarte lettertjes. 'Een match,' zeg ik. Nu is het zeker. Hij kan er niet meer omheen. 'Waarom?' zegt Eva met gebroken stem. Nog altijd geeft hij geen antwoord. 'Kom Eef, we gaan.' Ik sta op en laat Eva eerst naar buiten. 'Prettige dag nog verder.' Ik loop Eva achterna die de wc's is ingegaan. Ze gooit een plens water in haar gezicht. 'Gaat het?' leg ik m'n hand op haar onderrug. Ze knikt. 'Ooh shit,' zegt ze als ze in de spiegel kijkt, 'mijn mascara.' Ik kan een glimlach niet onderdrukken. 'Tijd om naar huis te gaan dus.' Ook zij kan weer glimlachen en haalt de ergste zwarte vegen van haar wangen. 'Zullen we chinees halen?' Met een brede lach knikt ze en volgt ze me naar de auto.

'Ik ga even mijn make-up eraf halen,' zegt Eva wanneer we in De Ponti zijn en ze loopt al naar boven. Ik loop naar de kamer waar ik de witte plastic tas op de eettafel neerzet. 'We gaan chinees eten,' zeg ik tegen Frank die een boek zit te lezen op de bank. Nog steeds wonen we met z'n drieën hier. Met Frank zijn de gesprekken niet diepgaand, vaak over het weer of over de geluidsoverlast van de buren. 'Wil jij de tafel even dekken, Frank?' vraag ik hem. 'Tuurlijk, Wolfs. Graag zelfs.' Ik hoor de sarcasme in zin stem maar besluit er geen aandacht aan te besteden. Ik ga naar de wc omdat ik toch wel een hoge druk op mijn blaas voel. Daar doe ik mijn behoefte en spoel door en was mijn handen bij het kleine kraantje aan de muur. Neuriënd loop ik terug de gang in naar de woonkamer, ik loop door naar de keuken. Mijn hart versnelt razendsnel als Frank me tegen het aanrecht duwt waardoor mijn achterhoofd tegen een kastje klapt. Hij drukt een scherp keukenmes tegen mijn keel. 'Frank rustig,' probeer ik hem te kalmeren voordat hij gekke dingen gaat uithalen. Met mijn hand tast ik het aanrecht af, in de hoop dat ik ook een mes tegen kom. Wel kom ik een vaatdoekje tegen, maar daar kan ik niks mee. 'Je bent echt een klootzak,' sist Frank waarbij er druppeltjes speeksel op mijn gezicht komen. Hij drukt het mes nog iets steviger tegen mijn huid. 'Frank, we kunnen er toch over praten?' probeer ik. 'Wolfs?' hoor ik Eva roepen vanaf de trap. Snel neemt Frank weer afstand. 'Deze keer heb je geluk,' fluistert Frank. 'Hebben we wel kroepoek gehaald?' vraagt Eva. 'Eeh...,' weet ik niet zo snel het antwoord omdat ik in de war ben van Frank's actie. Ze loopt van de woonkamer naar de eettafel en kijkt in de witte zak. 'We zijn het vergeten,' zegt ze nadat ze alles heeft bekeken. 'Ik ga het wel even halen,' stelt ze voor.

--
Oh jee, Frank en Wolfs alleen thuis?