"බේබී බෙයාර්.."
"ඕ කියන්න..."
"මගෙ ඔම්මටයි අප්පටයි ඔයාව බලන්න ඕනිලු..."
"ඒ මොකටද "
"මන් තුන්තිස් පැයේම කා එක්කද මල් කඩන්නේ කියලා අහනවා.."
"හොද වැඩේ...මන් කිව්වා වවුලා වගේ ෆෝන් එකේ එල්ලීගෙන ඉන්න එපා කියලා."
"ඉතින් මන් ඔයා එක්කනේ කතාකලේ.."
"😝😝😝"
"බබා ඔයා ඔහොම ඉන්නවද මන් ඔයාව එයාලට පෙන්නනකම්..."
"එයාලට මාව පෙන්නන්න එපා.."
"චුට්ටක් ඉන්නකෝ බේබී.."
"ඒයි එපා හුදේ..."
"හයියෝ බබා.."
"අනේ මට බෑ..."
"ඔහොම ඉන්නකෝ.."
"මන් කෝල් එක කට්කරනවා හුදේ.."
"අනේ ඉතින් මගේ සූටි බෝලෙනෙ...."
ජිමින් එයාගේ ඇස් බෝල කරලා තොල් උල්කරන් කියුට්ම කියුට් තාරාවෙක් වෙලා කිව්වා.
"ම්ම්...."
"මේ ඉන්නේ මගේ ඔම්මයි අප්පයි..."
මා එක්ක කතාකර කර හිටි චිමී කොහාටද ඇවිදන් ගිහින් මැදිවයසේ හිටි එයාගේ ඔම්මවයි අප්පවයි මට අදුන්වලා දුන්නා.
"ඔම්මා අප්පා,මේ ඉන්නේ එයා..."
"අනේ..ඔයාද අපේ පුතාගේ වින්ටර් බෙයාර්.."
"😶😶😶😶"
"අයියෝ පුතා..බයවෙන්න එපා."
"අපි මේ අපේ පුතා රෑ දවාලක් නැතිව කා එක්කද කතාකරන්නේ කියලා බැලුවා."
"🙈🙈🙈🙈"
"අම්මෝ..ඔයා දැන්නම් රෝස මලක් වගේ.."
"අනේ ආන්ටී..."
"ආන්ටි කියන්න එපා පුතා..මගෙ පුතයි ඔයයි එක වයසෙනෙ මට ඔම්මා කියලම කතාකරන්න.."
"ඒත්.."
"ඒත් මේත් නෙමේ පුතා.මන් ඔයාගේ අප්පා මෙයා ඔයාගේ ඔම්මා..හොදයි නේද.."
"🙂🙂🙂🙂"
"ඉතින් පුතා කොහොමද ඔයාගේ ස්ටඩි වර්ක්..."
එතනින් පටන් ගත්ත කතාව ගොඩාක් දුරට දුරට ඇදිලා ගියා.
හොබී හියුන්ග්ටයි ජිමිනිටයි නැවතිල්ලක් නැතිව කියවන්න පුලුවන් වෙලා තීන්නේ මේ දෙන්නා නිසා වෙන්නැති..
