Hello, Stranger! [BID II] [BxB] [FIN]

Chapter XLIX

*Reggo

"Uy. Tamang tama mga par. Solo natin 'tong court oh." wika ni Gray at parang batang tumakbo sa gitna ng gym. Unconsciously, napangiti na lang ako. 'Yung mga maliliit na bagay, tama nga sila. At present, hindi mo mapapansin 'yung mga maliliit na bagay pero once you look back at it, you'll realize how big that little things are. And one of those precious little things to me is his smile.

Dati, tinaken for granted ko lang 'yung mga ngiti niyang iyan. I always thought that it will be forever. Kaso sabi nga nila, walang forever. Hindi ko naisip na mawawala din pala 'yun sa'kin. Before, parati ko siyang iniinis, pinapahirapan, ipinapahiya, sinusumbatan. Pero ang sinukli lang niya sa'kin, ngiti. Though literally, hindi naman talaga nawala 'yung ngiti niya. It's just that, it's not the same anymore. Yes, he still smiles... but not because of me.

"Ano? Game? 'Yung katulad nung dati? Three on three?" hamon niya. Nakita ko na lang na may hawak siyang bola.

"Game. 'Yung parang dati. Kaming tatlo ulit. Tapos... ay. Kulang. Babae na si Jam eh." wika ni Trey.

"Wow ha. Para namang lalaki ako noon." mataray na sagot nito.

Walang anu-ano'y may tumawag sa pangalan ni Jam. Sabay sabay kaming napalingon at ng mafigure out namin kung sino 'yun, parang magnet na nagtinginan kaming lahat. Problem solved.

"Gio!" bati ni Jam. "Ano... can you do me a favor? Kasi gusto nilang maglaro ng basketball. Three on three. Eh kulang. Hindi naman ako pwede kasi alam mo na. So, pwede ka ba? Marunong ka bang magbasketball?" walang hiya-hiyang tanong ni Jam.

"Sure. Oo, marunong ako niyan. 'Yan ang sport ko noong elementary ako." sagot naman niya.

"Talaga? Ba't ka tumigil? Sayang naman." segunda ni Jam

"Alam mo na. Pag-High School, mas marami ng matatangkad, malalaki ang katawan kaya hindi ako napili. Sinubukan ko sa volleyball at nagustuhan ko naman. And the rest was history." paliwanag niya.