Finding others (NL)

Hoofdstuk 40: Wat ik niet heb gezegd

8 maanden later

Ik heb een perfect plekje voor haar gevonden. Er staat een boom naast, dus in de ochtend schijnt er licht op en richting de avond is er schaduw. De aardige man van de winkel, Hendrik, gaf mij een schepje waarmee ik het gat kan graven.
Ik neem plaats op mijn knieën voor het rechthoekige stuk zand. De oortjes en mp3 die ik van Yinthe mag lenen helpen wel. De muziek geeft wat rust in mijn hoofd. Ik begin met het graven van een klein kuiltje. Als ik besluit dat het diep genoeg is, leg ik het schepje aan de kant. Ik pak het kistje die ik heb meegenomen en stop Ave's journal erin. Bovenop haar journal leg ik een lavendel plantje die ik had gedroogd en vervolgens had ingelijst. Ik sluit het doosje en maak hem vast doormiddel van een hangslot.
Ik leg het kistje in de net gegraven kuil neer. Langzaam vul ik de kuil weer op en zorg dat de bovenkant mooi glad word.
In een houten kruis heb ik Ave's volledige naam, geboorte dag en sterf dag gegraveerd. Ik sla het kruis in de grond op het uiteinde van Ave haar rechthoekige grafplekje.
Als ik het kruis in de grond heb stap ik naar achter, waardoor ik recht voor haar graf sta. Alhoewel ze hier niet zelf licht, voelt het toch een beetje alsof ze hier is. Of in ieder geval een deel van haar.

"Het is oké. Je bent vrij om verder te gaan. Zie dit als een laatste stap die ik moet zetten om over je heen te komen. Al deze tijd heb ik je meegedragen in alles wat ik doe, alles wat ik hoor en alles wat ik zie. Het waren moeilijke tijden, maar ook mooie tijden.
Aan het begin had ik niet het idee alsof ik ooit nog over je heen zou komen. het enige waar ik aan kon denken was dat het oneerlijk was. Waarom werd je nou weer op zo'n manier van het leven gestolen. Ik wilde met je meegaan. Het maakte mij niet meer uit, zolang ik maar met jou kon zijn. Ik heb zo'n halve week in dat bed gelegen, niet in staat om überhaupt ook maar iets te doen. Gelukkig vonden Hannah en Nova mij. ze hadden mij meegenomen zonder dat ze mij kenden. Ze namen een risico dat hun dood had kunnen zijn. Wat ze toen nog niet wisten, was dat dat risico mijn leven redde.
Ik leerde Yinthe kennen en mocht bij haar intrekken. Sinds acht maanden geleden woon ik bij haar. Eigenlijk zou ik na drie maanden weer weggaan, maar ze hadden besloten volledige voogdij op mij te nemen en mij dus in huis te houden tot mijn achttiende.
Gister zijn we samen op pad geweest. Gewoon met zijn tweetjes. We gingen wat shoppen en we hielpen de mensen bij het oogsten van de gewassen. Aan het einde gingen we naar de nieuwe ijssalon die iemand had gebouwd.
Het begint hier al echt te lijken op een stad van vroeger.
We zaten samen op het bankje voor de ijssalon ons ijsje te eten. We lachte om een opmerking die ik had gemaakt,. Terwijl de lach verminderde, keken we elkaar aan. Recht in elkaars ogen. Ze legde haar hand op mijn hand en we bleven elkaar aankijken. Ze vroeg of ik haar vriendin wilde zijn. Ik zal eerlijk zeggen, dat kwam onverwachts. Tuurlijk, ik had er wel over nagedacht, maar ik had het altijd aan de kant geschoven aangezien ik altijd jou in mijn achterhoofd had. Toch, op de een of andere manier, zei ik ja. Het voelde goed. Ik denk dat ik diep van binnen vanaf het begin al zo voelde, maar het werd weggedrukt door het verdriet dat ik nog van jou had.
Ik heb besloten dat het tijd is voor mij om los te laten. Dit is de stap naar mijn toekomst. Een beter leven. Een toekomst vol met hoop en misschien een kans om deze wereld te redden. Alles opnieuw op te bouwen. Nou ja, in ieder geval het begin ervan.

Vandaag is de dag dat je zou bevallen. Ik weet nog goed dat je test positief was en ik je knuffelde als troost. Waarschijnlijk heb je nooit geweten dat jij niet de enige was die op dat moment huilde. Soms vraag ik mij af, of ik ooit een kans zou hebben gehad bij jou.

Ik zal ermee moeten leren leven. Leren leven met het feit dat ik sommige dingen nou eenmaal niet weet. Ik weet niet hoe het verder zou zijn gegaan met ons. Ik weet niet of de hele zwangerschap zou blijven. Misschien was jij wel weggegaan en waren ik en Seppe gebleven bij zijn familie. Ik zal het nooit weten. Dit is de tijdlijn waar ik nu in leef en alle antwoorden die ik nu heb moet ik het mee doen.
Ik heb vertrouwen in mijzelf om los te laten. Te beginnen aan mijn nieuwe leven met Yinthe. Ik hoop dat het wat word. Ik hoop dat haar ouders het goed vinden. Vanmiddag gaan Yinthe en ik het aan Levy en Larissa vertellen.

Toch als ik terugdenk aan ons, vraag ik mij toch af wat er zou zijn gebeurd als ik je alles had verteld.
Hoe graag ik je wil zeggen, wat ik niet heb gezegd."

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Het is gewoon zo ver! Het boek is helemaal af! iedereen bedankt voor het lezen en alle support <3
Mijn allereerste boek die volledig af is. Ik kan het niet geloven! Laat alsjeblieft jullie mening horen over mijn boek. Waarschijnlijk ga ik in de loop van de tijd nog wat dingen aanpassen, maar ik kan nu wel zeggen dat ik een heel boek heb geschreven.

Dank jullie allemaal!
Doei schatjess <3