Finding others (NL)

Hoofdstuk 30: Rust.

Seppe kwam terug lopen en Blyana kwam daarachteraan. Seppe nam plaats op de bank. Blyana ging voor de bank staan met een papiertje in haar hand. Ze las op:
"Louna heeft kamer negen, Avelié heeft kamer tien en Seppe heeft kamer drie. Seppe zit apart, omdat we hier een kant voor mannen en de andere kant voor vrouwen hebben."
We knikten allemaal.
"Jullie hebben toegang tot jullie kamers, de grote zaal, de badkamers, en de spelletjes zaal. Om 17.30 gaan we avond eten en verwachten we jullie in de eetzaal. Voor andere plekken zullen jullie eerst toegang moeten vragen. Iedereen heeft nu training in de trainzaal, dus ik zal jullie vanavond aan iedereen voorstellen. Eerst wil ik met ieder van jullie op gesprek. Louna, ik ga graag als eerst met jou op gesprek." Vertelde Blyana.
Louna stond op van haar plek en volgde Blyana. Ik stond ook op om naar de spelletjes zaal te gaan. Ik wist dat daar schriften en potloden lagen. Die kon ik meenemen naar mijn kamer, zodat ik kon tekenen.

Alle teken spullen had ik verzameld en ik liep naar mijn kamer. Het was een saaie en lege kamer. Ik miste alle kleuren en lichtjes van mijn oude kamer. Ik ging aan mijn bureau zitten, zette de radio aan die erop stond en stopte een dvd erin. Het eerste liedje herkende ik meteen. Dit was hetzelfde liedje die ik op mijn eigen dvd had. Soldier, poet, king. Zonder na te denken begon ik met schetsen. Ik schetste Tarami. Ik sprong van mijn stoel af.
"Shit Tarami." Riep ik.
Ze was nog boven bij de lift. Waarschijnlijk was ze niet in de lift gestapt. Ik rende mijn kamer uit en ging met de lift naar boven.

Het piepje van de lift ging af en de deuren openden. Tarami lag voor de lift. Haar hoofdje sprong omhoog en keek mij aan. Ik hurkte naast haar en aaide haar over haar hoofd.
"Kom." Zei ik terwijl ik terug in de lift stapte.
Tarami kwam naast mij staan in de lift.
Beneden stond Blyana mij op te wachten.
"En wie is dit?" vroeg ze terwijl ze haar hand bij haar geweer hield.
"Dit is Tarami. Ik vond haar in het bos. Ze was nog boven. Mag ze hier blijven? Ik zal haar in mijn kamer houden?" smeekte ik haar.
"Zolang jij voor haar eten zorgt, haar uit de buurt van anderen houdt en haar weg doet zodra ze te groot wordt vind ik het best, maar geloof me, zodra ze een last wordt moet ze weg." Vermeldde Blyana. "In ieder geval, we zijn klaar met Louna. Ik wil graag nu jouw spreken."
"Ik breng Tarami even snel naar mijn kamer dan kom ik." Zei ik snel tegen haar.

Tarami was in mijn kamer en ik was met Blyana meegegaan naar een kantoortje. We gingen zitten en Blyana startte een voice recorder. Ik een beetje onzeker naar het apparaatje, maar voordat ik vragen kon bedenken antwoordde Blyana ze al.
"Voor bespreking van vanavond. Dan kan niemand twijfelen of jullie iets wel of niet hebben gezegd."
Blyana pakte een schrift en pen erbij, ging even recht zitten en begon.
"Avelié Layabora toch?"
"ja."
"Ik wil graag beginnen met je verjaardag en leeftijd."
"Mijn verjaardag is zeventien maart en ik ben nu zestien jaar."
"Jij had ons al verteld over dat je van Kolonie 5 komt en dat je de dochter bent van Elly. Wat je reden voor het verlaten van kolonie vijf?"
Ik had er meteen al geen zin meer in. Verwachtte ze serieus dat ik haar mijn hele verleden en trauma's zou vertellen?
Ik liet mijzelf wat in mijn stoel zinken en keek weg.
"Luister, we willen jullie met open armen welkom heten hier, maar we moeten zeker weten dat we geen gevaar binnen laten. Ik weet niet wat er vandaag allemaal gebeurde, maar als ik niet de oorzaak weet van je paniek aanval kan ik jullie hier ook niet houden." Zei ze.
Ik wilde het niet vertellen. Ik heb Benjamin uiteindelijk toch echt zelf vermoord. Nooit dat ze een moordenaar binnen laten. En daarnaast worden Louna en Seppe dan waarschijnlijk ook weggestuurd. Ik had geen keuze. Ik sloot mijn ogen even en haalde diep adem. Ik opende mijn ogen weer en begon te vertellen.
"Er was een jongen bij ons in de bunker. Hij hoorde een bericht van de intercom over dat het veilig was buiten. Hij werd ineens geobsedeerd met naar buiten gaan, maar dat mocht niet. Hij..." ik stopte even en keek weg.
"Deze informatie zal niet zomaar bij iedereen op de tafel komen dat beloof ik. Het is oké om het over dit soort dingen te hebben." Zei ze in de hoop mij gerust te stellen.
"Hij heeft daarna iedereen neergeschoten behalve een vriendin en ik." Maakte ik snel af.
Blyana keek mij zorgwekkend aan.
"En waar is deze benjamin?"
"Dood." Zei ik koud.
"En mag ik weten hoe hij dood is gegaan?" vroeg ze.
Ik vroeg mij hier serieus af wat er mis was met haar. Zoiets vraag je toch niet.
"Ik weet dat het moeilijk is, maar ik moet het toch weten."
"I-" mompelde ik. "Ik heb hem moeten neerschieten."
Ik keek snel weg van haar.
"Je deed wat je moest doen om gevaar weg te halen." Zei Blyana. "Heb je verder nog littekens?"
"Ja. Op mijn schouder. Een kogelwond. En nog een op mijn pols."
"Wat zit er en waar komt die van?" vroeg ze.
"Het is een snee en ik vertel daarvan liever niet het achtergrond verhaal. Ik zal wel zeggen dat het niet zelf gedaan is en dat het geen gevecht ofzo was."
Blyana zuchtte.
"Sinds ik je moeder kende weet ik verder al een groot deel qua familie en gegevens, dus dit was het voor nu." Zei ze.
We stonden beiden op en liepen het kantoortje uit. Ik liep terug naar mijn kamer waar Louna op mij zat te wachten.
"Ola amigo. Stelde ze jou ook van die persoonlijke kut vragen?" vroeg Louna.
Ik plofte naast haar neer op mijn bed.
"Jep." Antwoordde ik.
Ga je mee eten beneden? het is al half zes." Stelde ik voor.
"Eten!" riep Louna terwijl ze opstond. "Je kunt mijn maag horen rommelen van tien kilometer afstand."
Ik moest lachen en we liepen samen naar beneden voor het avond eten.

In de eetzaal zaten allemaal mensen al te eten. Seppe zat vanaf een tafel ergens in het midden naar ons te zwaaien. We liepen naar hem toe en gingen bij hem aan tafel zitten.
"Ben jij ook al overhoord?" vroeg ik aan Seppe.
"Nee. Jullie al wel dan?"
"Ja. Bereidt je maar vast voor. Ze gaan al je trauma's na." Verteld Louna.
Seppe trok zijn wenkbrauwen vragend op.
"Zullen we eten halen?" stelde ik voor.
"Goed idee." Stemde Louna in.
We stonden op en liepen naar het buffet toe. We pakten allemaal een dienblad met een bord en bestek. Bij het buffet stond een grote bak met soep, een bak met aardappelen en een bak met wortelen.
"Gemaakt van onze eigen moestuin." Vertelde de vrouw aan de keukenkant van het buffet staat.
"Het ziet er super lekker uit." Zei Seppe watertandend.
Tuurlijk zag het er heerlijk uit. We hadden weken op een maaltijd per dag geleefd. Ik schepte mijn bord propvol. Het voelde een beetje onbeschoft om in een keer zo veel te nemen, maar ik eet voor twee. We gaan terug aan onze tafel zitten en beginnen allemaal ons eten achterover te werken. We genieten van elke hap.

"Was het lekker?"
Ik draaide mij om om te zien wie er achter mij aan het praten was. Het was Blyana.
"Seppe kun jij naar mijn kantoor komen zodra je klaar bent met eten?" vroeg ze.
"Ja, komt goed." Antwoordde hij.
Voordat Blyana zich weer omdraaide om weg te lopen vroeg ik nog snel aan haar of ik naar de sportzaal mocht na het eten. Ze accepteerde het en liep weer weg.
"Wat wil jij doen in de sportzaal?" vroeg Louna.
"Slapen." Antwoordde ik.
Louna rolde met haar ogen.
"Gewoon wat simpele cardio. Ik wil mij nog een beetje in beweging houden." gaf ik nu als echt antwoord.
"Ik denk dat de zaal niet groot genoeg is om rondjes te gaan rennen." Beweerde Louna.
"Daar zijn loopbanden voor ezel." Legde ik uit.
"Hebben ze hier loopbanden? Ik heb nog nooit een werkende gezien!" verklaarde Louna met een enthousiaste toon.
"Ik zou zeggen ga met mij mee."
"Gezellig."