Finding others (NL)

Hoofdstuk 1: de straling

Het was tien jaar geleden. Ik was vijf jaar wanneer het begon.

Ik kwam net uit school en ging afspreken met mijn beste vriendin. Tiffany was haar naam, maar ik noemde haar altijd Tif. Net zoals elke dag gingen we met de barbies spelen in het huis van Tif. We hadden alle twee onze eigen barbies. Tif had Barbara. Barbara was een barbie pop met lange glanzende bruine haren en een pony. Ik had Angela.  Angela was echt zo'n typische barbie met perfect blond haar en een roze glitter jurk. We waren net zoals elke andere vijf jarige gezellig samen aan het spelen.
"Ik speel niet in de modeshow, ik ben de modeshow." is de zin die ik mij nog goed kan herinneren. Tiffany zei dat toen we modeshowtje met de barbie's speelden. Het was 17.00 toen de deurbel klonk. De moeder van Tiffany liep naar de deur, maar Tif en ik wisten natuurlijk al dat mijn moeder mij kwam ophalen. We renden snel naar de woonkamer om ons achter de bank te verstoppen, zodat ik niet weg hoefde.
"Hey, de meiden zijn lekker aan het spelen. kom binnen!" zei de moeder van Tiffany.
Onze moeders liepen samen naar binnen richting de woonkamer.
"Huh? ze zijn verdwenen" zei mam.
Tiffany en ik begonnen te giechelen.
"Zouden ze misschien onder de koffietafel zitten? Nee, daar zitten ze niet" zei Tiffany's moeder.
"Misschien achter de tv?" zei mam.
Ik keek naar boven naar het kleine spleetje licht dat Tiffany en ik konden zien.
"Gevonden" riep mam terwijl ze haar hoofd tussen de bank en de muur stopte.
Tiffany en ik keken elkaar verdrietig aan.
"Kom we moeten gaan Avelié." zei mam.
Ik klom over de bank heen om eruit te komen en pakte mijn jas.
"Danku voor dat ik mocht blijven spelen." zei ik tegen de moeder van Tiffany.
Mam hield mijn jas op terwijl ik mijn armen door de mouwen duwde. Het was maar een dun zomerjasje en het regende buiten, dus ik moest wel iets aan, zodat ik niet verkouden werd. Tiffany en ik knuffelde en zeiden tot morgen.

Na vijf minuten lopen kwamen we thuis aan.
"Mama wat gaan we eten?" Vroeg ik.
"Gebakken aardappeltjes met witlof en biefstuk." Antwoordde ze.
"Yes! Witlof!" Riep ik blij.
Ik liep naar de eettafel en ging zitten. De tafel was al gedekt. Mam stond aan het keukeneiland met haar telefoon. Pling! Een bericht kwam binnen op haar telefoon. Het was alleen niet een bericht zoals normaal. Normaal was het een zoem geluid als ze een bericht binnen kreeg. Ik keek naar mijn moeders gezicht. Ze leek... ze leek wel bezorgd te kijken.
"Wat is er mama?" Vroeg ik.
Zonder antwoord te geven op mijn vraag liep mam met een snelle pas naar haar werkkamer. Ik wachtte even voordat ik achter haar aan liep. Ik keek om het hoekje van de deur. Met snelle tikken op het toetsenbord opende ze haar werk account en bekeek al haar berichten. Aangezien ik 5 was wist ik niet wat er stond het enige dat ik wist was dat het haar werk website was. Ze opende een bericht en haar gezicht zakte van gestrest naar bedroefd. Ze staarde even naar haar beeld. Ik kon het scherm van de computer in haar waterige ogen zien weerspiegelen. Er kwam kort een traan, maar ze veegde hem snel weer weg. Daarna stond ze op en ging voor mij op haar hurken zitten. Ze zei:
"Ave, je moet even goed naar mij luisteren. Je moet voor mama even je spullen pakken, want we gaan weg. Denk er maar aan alsof we op vakantie gaan oke?"
"Maar waarom dan? We gaan toch als het heel warm is pas op vakantie?" Zei ik.
"Ja weet ik lieverd, maar we gaan nu alvast." Antwoordde ze.
Ik ging naar mijn kamer en pakte mijn kussen, mijn olifanten knuffel, Angela mijn pop en nog wat andere spullen. Ik liep met mijn koffertje naar de woonkamer terwijl mama mijn kamer in liep en mijn kleren inpakte. Met een grote plof liet ik mezelf op de bank vallen en wachtte ik op mam.

Na een paar minuten begon ik mij te vervelen en begon ik in de tassen te kijken. Het aparte was dat ik geen dingen als bikini's en zonnebrand zag maar ik zag zaadjes van planten, een groot apparaat met een microfoon eraan, boeken, pennen en papier. Ik snapte niet precies waar ze deze spullen voor nodig had. Mam kwam terug met een tas vol kleren en vroeg aan mij of ik de deur open kon doen. Het leek alsof ze haast had, dus ik rende snel naar de deur en deed hem open. Mam propte alle tassen in de auto. Nadat mam klaar was deed ze de achterklep dicht en de voordeur op slot. Ze deed de deur voor me open en zette mij in mijn auto stoeltje. Ze had een Nintendo voor mij meegenomen waarmee ik in de auto kon spelen. Ik was vastgezet en de deur werd dichtgegooid. De deur voorin ging open en mam ging zitten. Ze haalde even diep adem, deed de sleutels in het sleutelgat en draaide aan de sleutel waardoor de auto aan ging. We stonden even stil terwijl mam uit het auto raampje naar het huis neerkeek. Ze deed haar ogen dicht ademde weer diep in en uit en reed de oprit af. Ik had een naar gevoel erbij. Mam deed nooit zo gehaast of gestrest.

We waren de eerste paar bochten om en kwamen aan bij een rechte weg. Ik weet niet hoe hard je daar mocht en hoe hard we precies gingen, maar ik weet dat we veel te hard gingen. Ik keek achterom uit het raam van de achterbak. Het was lastig te zien door alle tassen en koffers, maar het lukte mij om ertussen te kunnen gluren. Ik zag in de verte een heuvel. Maar... er zijn hier bijna geen heuvels en al helemaal niet zulke hogen. Ik probeerde te kijken wat het was tot het ineens begon te bewegen.
"MAM, MAM, MAM! Kijk snel achter je! ik zie een reus!"
Mam keek om, maar natuurlijk zag ze niks, vanwege alle koffers. Ik keek weer naar voren en zag ineens een auto voor ons.
"MAMA KIJK UIT!"
Mam gooide het stuur om naar rechts. Ik werd naar links gegooid. Gelukkig zat ik in een auto stoeltje met de gordel om. We maakten een scherpe bocht naar rechts. Iets te ver zelfs, want we reden over het gras. Mam gooide het stuur weer naar links, waardoor ik naar rechts werd gegooid. Mijn hoofd knalde tegen het raam van de auto. Mam zette snel de auto weer recht op de weg. Ze keek achterom en vroeg:
"Gaat het lieverd?"
"Ja ik ben oké." antwoordde ik.
Ze keek weer naar voren en in haar spiegel. Ze begon een raar hoofd te trekken.
"Wat een gemene auto dat die op onze weg ging rijden." Zei ik met een boze toon.
Mam keek via het spiegeltje boven haar naar mij en richtte haar ogen op mijn ogen en zei:
"Euhm... ik denk niet dat dat een auto was Ave."