Finding others (NL)

Hoofdstuk 19: Een plan.

De ochtend brak aan en ik werd wakker met een grote golf van pijn over mijn hele lichaam. Gelukkig was het nog verzorgd. Ik genoot van de rust en stilte in de kliniek, tot er iemand op mij afgelopen kwam.
Ik kon eerst niet goed zien wie het was, maar nadat hij iets dichterbij kwam zag ik dat het Christopher was. Er was niemand verder in de buurt en ik was bang. Ik probeerde mijn handboeien los te krijgen, maar natuurlijk lukte dat niet. Hoe dichterbij hij kwam, hoe meer kippenvel over mijn lichaam verspreidde.
"Jij dacht zeker dat je van mij af was, of niet Ella?" vroeg hij terwijl hij plaatsnam op mijn bed.
Al had ik zelf voor de naam gekozen kreeg ik alsnog een gevoel van leegte in mij als hij haar naam noemde.
"Waar waren we gebleven? Oh ja! Over dat litteken. Hoe heb je die gekregen." Vroeg Christopher.
Ik bleef dom stil. Ik wist dat als ik zou antwoorden dat er iets uit mijn mond zou komen waar ik spijt van zou krijgen.
"We kunnen dit op de moeilijke of de makkelijke manier doen. Gister had je geluk dat ik het druk had, maar vandaag kom je er niet zo makkelijk onderuit." Zei hij streng.
Ik zweeg en er ontstond een dodelijk stilte. Hoewel mijn blik dodelijk was, was zijn blik dodelijker. Je zag zijn woede langzaam opborrelen met de seconde. Hij stond op en ging naast mij staan. Onder mijn boze blik verschool een bang meisje. Christoph trok mijn shirt omhoog tot net onder mijn bh. Bestudeerde even mijn blauwe plekken en hield zijn hand boven de grootste.
"Als je nu niet zelf antwoord geeft, zal ik zorgen dat je antwoord geven." zei Christoph dreigend.
Hoe bang ik ook was, kon ik hem dat niet laten merken. Ik bleef stug stil. Hij begon zijn hand op mijn blauwe plek te leggen en te drukken. Ik voelde alle pijn naar mijn buik verplaatsen op de plek waar Christoph duwde. Ik beet op mijn lip zodat er geen traan zou ontglippen. Hoeveel pijn het ook deed, hij mocht niet zijn zin krijgen.
"Je bent sterker dan ik dacht. Misschien moet ik wat drastischere maatregelen nemen." Zei hij met een grijns op zijn gezicht.
Het liefste wilde ik die grijns van zijn gezicht slaan, maar dat ging een beetje moeilijk met handboeien om. Hij greep naar een laatje achter hem en haalde er een scalpel uit. Mijn ogen vergrootte toen ik hem het mes zag vasthouden.
"Ik denk dat dit het wel doet." zei hij terwijl hij mijn pols stevig vast hield.
Ik trok en bewoog zoveel als ik kon, maar mijn arm bleef op zijn plek alsof het een honderd kilo steen was. Het mes kwam steeds dichterbij en uit angst zei ik snel:
"Oké, oké. Ik zeg het! Alsjeblieft stop."
Hij bleef mijn arm vasthouden, maar liet het mes zakken. Geïnteresseerd keek hij mij aan. Ik zuchtte even diep in en uit.
"Het is een kogelwond." Zei ik met veel tegenzin.
"Hoe kom je eraan?" vroeg hij.
die vraag viel hard aan. De gedachtes van Benjamin maakten een koude rilling die over mijn lichaam ging. Ik keek wat bedroefder naar beneden en gaf geen antwoord. Hij merkte dat ik geen antwoord gaf en legde het mes op mijn pols. Toch gaf ik geen antwoord. Ik voelde een stekende pijn over mijn pols heen gaan zodra Christopher het mes erin zette. Ik kreunde van de pijn.
"Stop! Ik zeg het al." Zei ik snel, zodat hij stopte.
Ik voelde dat er bloed van de snee over mijn pols gleed en op de grond viel.
"Een oude vriend. Een oude vriend van mij heeft mij in mijn arm geschoten." Antwoordde ik.
Christopher keek verbaasd op. Hij had door dat hij er niet meer over uit mij zou krijgen en ging door naar het volgende onderwerp
"Heb je een groep?" vroeg hij nu.
Ik dacht even na wat het slimste antwoord zou zijn, aangezien ik niks goeds kreeg met zwijgen.
"Ja. Een hele grote." Zei ik.
Christoph legde het mes achter zich neer en vroeg:
"Hoeveel?"
"Weet ik veel. Dertig ofzo." Zei ik kijken naar de wond die op mijn arm was gemarkeerd.
Christopher pakte een verbandje erbij om mijn pols te verbinden. En keek mij ongelovig aan.
"Ik weet dat je tegen mij liegt." Zei hij terwijl hij mijn pols verwikkelde.
"Ik lieg niet!" zei ik boos terug.
Hij greep mijn pols vast en kneep er een beetje in.
"Ik kan er zo nog een paar voor je maken hoor." Dreigde hij.
"4. We zijn met 4." Zei ik verslagen.
Hoe kan het dat hij zo'n grote invloed op mij heeft. Normaal zou ik nooit zomaar dingen vrijgeven.
Christopher knikte accepterend en stond weer op.
"Ik denk dat dat genoeg voor nu is." Zei hij en hij liep weer weg.
"Klootzak." Mompelde ik zacht.