Finding others (NL)

Hoofdstuk 34: In de put

Officieel is het vanaf hier in een ander handschrift geschreven, dus stel je maar even voor dat dit een ander handschrift is :)

Dit is dus waarom ik niemand vertrouw. Eindelijk stond ik weer open voor mensen en maakte ik vrienden. Ik ben hier midden in het bos. Ze hebben mijn beste vriendin VERMOORD en vervolgens mij op een random plek gedumpt. Wie de fuck denkt hij dat hij is!

Zou hij weten dat Ave zwanger was. Mijn maag doet gewoon pijn hiervan. Hoe kan hij dit doen? Het enige wat ik nu kan doen is tegen deze domme boom aanzitten en janken. Hoe heeft hij mij zo kunnen breken. Misschien is de betere vraag nog hoe heeft Ave mij zo kunnen breken. Het raakt mij zo diep dat ze er niet meer is. Al die tijd had ik al het gevoel dat Seppe iets van plan was. Hij was altijd zo afwezig en was er nooit voor Ave.

Ik was degene die altijd klaar stond voor haar. Degene die leuke dingen met haar deed. Degene die haar hielp wanneer ze het moeilijk had. Degene die altijd luisterde naar alles wat ze te zeggen had. Maarja. Uiteindelijk had ik haar alles kunnen geven, maar ze viel toch echt op jongens.
Het was ook dom van mij.
Ave was smoorverliefd. Ik had hoop toen hij afstand begon te maken. Ave vertelde dat ze hem minder leuk begon te vinden. Hij deed zo afstandelijk richting haar. Elke dag vertelde ze over hoe kut ze het vond dat hij zo veranderd was sinds hun avondje 'plezier'. Zag ze niet in dat ik haar alles kon geven? Dat ik altijd voor haar klaar zou staan? Alle hoop viel weer weg toen ze die zwangerschapstest had gedaan. Zou ze het door hebben gehad dat ik huilde tijdens de knuffel die ik gaf ten ze haar test had gedaan?

Ik had nooit Seppe omhoog moeten trekken toen hij aan dat gebouw hing met een arm. Ik had verder moeten lopen.

Ik had zodra ik Ave ontmoette en ik meteen verliefd werd, het haar moeten vertellen. Misschien was het dan anders gelopen. Misschien had ze dan ingezien wat ik haar kon geven. Het leven dat we samen konden leiden. Nu kan geen van ons dat leven leiden.

Seppe had een kaart in de tas gedaan. Ik zit aan de andere kant van Nederland. Hoe lang ben ik wel niet out geweest. Het ergste is nog wel hoe Seppe alles vertelde alsof het normaal was in die brief. Hij schrijft letterlijk hoe hij de moeder van zijn kind in zijn nek stak. Hij beschreef wat er gebeurde. En dan verteld hij eerst over hoe erg het hem spijt, dan verteld hij dat ik maar een vriendin ben en hij makkelijk over mij heen kan komen en vervolgens zegt hij graag gedaan voor het redden van mijn leven?

Klootzak.

Ik weet niet of ik dit kan.
Het voelt alsof ik weer terug ben bij start.

Ik vraag mij af hoelang ik hier al zit. Het begint te schemeren dus waarschijnlijk moet ik een plek zoeken om te slapen vannacht.

Het lukt niet om op te staan. De tranen blijven maar stromen. Mijn lichaam voelt als een gewicht die te zwaar is voor mij om op te tillen. Wat maakt het ook uit Als ik blijf zitten. Wat kan er gebeuren? Ik kan opgegeten worden. Ik kan uithongeren. Ik kan vermoord worden. Elke optie eindigt met dood.

Uiteindelijk had ik toch besloten op te staan en te zoeken naar een plek om te schuilen. Gelukkig was er niet heel ver van de plek waar ik zat een huisje. Het zag er leeg uit en behoorlijk veilig. Nu zit ik op een bed in een huisje midden in het bos.

Ik ben verplaatst. Wat een prestatie.

Ik heb een stormlantaarn naast mijn bed aangestoken. Voorlopig ga ik toch niet in slaap vallen, dus deze tijd kan ik maar beter gebruiken om Ave haar Journal te lezen.

Ik denk dat ik nu iets meer dan een dag verder ben. Seppe had een paar flesjes water en wat eten in de tas gestopt waar ik gister en vandaag van heb genomen. Hoe verder ik kom met lezen, hoe slechter ik mij begin te voelen. Toch blijf ik doorlezen. Zolang ik lees voelt het alsof Ave er nog deels is. En zelfs al zou ik willen stoppen, lukt het mij niet om het weg te leggen.

Het boek is uit. Ik ben klaar met lezen. De leegte die ik voel is nog steeds niet weg. Ik heb mij nog nooit zo gevoeld. Tuurlijk, toen pap dood ging had ik het zwaar, maar om de een of andere rede valt dit gewoon zwaarder. Toen pa net was overleden had ik het doel om een veilige plek te zoeken, nieuwe mensen leren kennen, vrienden te zoeken en misschien zelfs liefde. Alle vier de doelen had ik gevonden en voor mijn ogen weer weg zien gaan. Ik kon het met mijn vingertoppen aanraken, maar zonder dat ik er enige controle over had werd het meteen weer weggetrokken.
Alle plekken waarvan we dachten dat het veilig was bleek gewoon een grote leugen te zijn.
Alle mensen die ik leerde kennen bleken gewoon wat klootzakken te zijn die alleen aan zichzelf dachten.
Alle nieuwe vrienden die ik had gemaakt gingen dood of verraadde mij.
Alle liefde die ik heb ontwikkeld zijn nu gewichten geworden die ervoor zorgen dat ik niks meer kan of wil doen.
Het enige wat ik nog kan doen is op bed liggen en Ave haar verhaal opnieuw en opnieuw lezen.

Het leven voelt gewoon zinloos. Ik ben alles verloren. Het enige wat je kunt doen is overleven, maar niet leven. Ieder moment kan er iets of iemand binnen komen en mij vermoorden.

Misschien is dat maar beter.