Finding others (NL)

Hoofdstuk 31: Reünie

Bonus hoofdstukjee.
Ik heb deze vakantie super ver vooruit geschreven en ben bijna bij het einde. Vanaf vandaag zal ik twee keer in de week een nieuw hoodstuk plaatsen.
Elke donderdag en zondag.

We waren allemaal klaar met eten en Seppe was al naar Blyana gegaan. Na heel even het eten te laten zakken gingen Louna en ik naar de sportschool. Louna zat op alle knopjes te drukken van de loopband alsof ze een klein kind was. Het was uiteindelijk best schattig dat ze voor het eerst een loopband zag.
We hadden een half uurtje hard gelopen en hebben toen gezegd dat we beter konden stoppen, omdat we nog wel onze rust moesten pakken. Op de een of andere manier zweette Louna amper. Ik kon dat niet van mijzelf zeggen. Ik stond mij daar helemaal kapot te zweten. Het was ook eigenlijk helemaal niet gek dat Louna nog zo veel energie had. Zij was gewend om haar hele leven eindeloos te vechten en te rennen. Het enige wat ik had gedaan was wat trainingen in onze sportzaal, maar dat was niets vergeleken met buiten overleven. Ik hoopte zo erg dat we daar mochten blijven.
Voordat we terug naar onze kamers gingen, gingen we nog snel even douchen.

Eenmaal klaar met douchen besloten we nog even samen naar Louna's kamer te gaan. Uit mijn kamer had ik mijn radio en dvd'tje gepakt, zodat we muziek konden luisteren.

Rond 23.00 begonnen we al best moe te worden.
"Waar blijft Seppe?" vroeg Louna.
"Ik weet het niet. Wij waren binnen een uurtje al klaar. Ik vraag mij af wat ze daar allemaal aan het doen zijn." Vertelde ik. "Ik ga denk ik wel vast slapen. Stel je voor dat we niet mogen blijven wil ik uitgerust zijn."
"Goed idee. Ik denk dat ik ook vast ga slapen. We vragen morgen bij het ontbijt wel hoe het ging."
"Oké top, nou, slaaplekker."
Ik gaf Louna nog een knuffel en vertrok daarna. Terug in mijn kamer zette ik mijn radio terug op zijn plek en zette zachtjes muziek aan. Met achtergrond muziek kon ik  het beste slapen.

Bonk, bonk, bonk.
Ik werd wakker van het geluid van iemand die op mijn deur bonkte. Ik ging rechtop zitten, knakte even mijn rug en stond vervolgens op om de deur open te doen. Louna stond klaarwakker voor de deur.
"Kom je mee ontbijten?" vroeg ze.
Ik keek haar met samengeknepen ogen aan.
"Hoelaat is het?" kwam er uit mijn ochtendstem.
"Half acht."
Ik keek haar aan met een blik van 'ben je serieus?'. Ik draaide mij weer om en liet mijzelf terug op het bed vallen.
"Wil je niet weten waarom Seppe gister zo lang weg was?" vroeg ze.
Louna wist altijd wel een manier om mij uit bed te halen.
"Humpf." Bracht ik in mijn matras uit.
Ik kwam weer terug rechtop en zei:
"Oké. Ik kom al. Laat mij even snel wat anders aandoen."
Ik liep naar mijn kledingkast en deed een trui over mijn pyjama hemd heen. Ik had geen zin om een lange broek aan te doen, dus ik liet het bij mijn pyjama broekje.

Samen liepen we naar beneden toe. We zagen Seppe aan een van de tafels zitten. Hij zat sip te staren naar zijn ontbijt. Louna en ik namen plaats aan dezelfde tafel als dat Seppe zat.
"Waarom was je gister zo lang bij Blyana?" Kwam Louna met de deur in huis vallen.
"Sorry." Was het enige was Seppe antwoordde.
"Seppe? Waarom sorry? Je maakt ons ongerust." Zei ik met een versnelde toon.
"Ze kent mensen die ik ken en daarom kunnen we niet blijven." Legde Seppe uit.
"Wat!" zei Luna hard.
"Ik zie dat jullie het nieuws hebben gehoord." Zei Blyana die ineens bij ons stond. "Jullie hebben tot 14.00 de tijd. Daarna moeten jullie weg zijn."
"We hebben ons nog niet eens kunnen voorstellen aan de andere mensen hier en we moeten al weg." Klaagde ik.
Seppe zijn hoofd ging van sip naar boos. Hij stond op en liep weg zonder ook maar iets te zeggen.
"Wat de fack." Zei Louna geïrriteerd.
Ik leunde met mijn hand tegen mijn hoofd.
"Sorry meiden. Ik mocht jullie, maar samen in samen uit." Sloot ze het af en ze liep weer weg.
"Nou lekker dan. En nu?" mompelde ik.
"Zoveel mogelijk eten natuurlijk." Antwoordde ze terwijl ze een hap eten naar binnen werkte.
Ik snap niet hoe zij altijd van de slechtste situaties nog iets leuks kan maken. Ik lachte en liep naar de bar om zelf ook een broodje te pakken.
"Waar had jij je broodje vandaan?" vroeg ik.
"Toen we naar de tafel toe liepen had ik er snel eentje gepakt." Legde ze uit.
"m-mhm." Bracht ik uit met een volle mond.
Louna moest lachen, waardoor ik ook moest lachen. Ik slikte snel mijn broodje door voordat ik stikte en zei:
"We kijken wel. We genieten nu nog even van onze tijd hier en zodra we weer weggaan kijken we wel wat we willen." Stelde ik ons gerust.
"Mee eens."

Het was tien voor twee s 'middags. Ik had al mijn spullen al ingepakt en wachtte op Seppe en Louna. Nog geen seconde later kwam Seppe binnenlopen.
"Hé, ik had vanmiddag even nagedacht en ik wilde sorry zeggen. Ik weet dat ik best afstandelijk doe de laatste tijd. Het was voor mij de eerste keer en... ik denk dat ik nog niet helemaal klaar was voor een echte relatie." Verklaarde Seppe.
Ik was een beetje in shock. Daarom deed hij de laatste tijd zo raar. Eigenlijk wilde ik hem nog niet vergeven. Een maand lang had ik gestrest en gedacht dat hij mij misschien niet meer leuk vond of dat ik slecht was tijdens onze seks. Toch besloot ik hem voor nu te vergeven. We werden weer terug naar buiten gestuurd en we hadden elkaar nodig. Bovendien wil ik nog weten waarom we door hem weg –

"Oké. Ik vergeef het je. Maar ik ben nog wel van plan om erop terug te komen."
Seppe gaf mij een knuffel en als een gentleman hielp hij met mijn koffers omhoog brengen. Als hij al bang was voor een echte relatie, hoe zou hij dan wel niet reageren als ik vertel dat ik zwanger ben.

Seppe en ik stonden al klaar bij de lift met al onze spullen. Tarami stond ook bij ons. Louna kwam samen met Blyana aanlopen. Ze had al onze wapens vast. In de lift deelde Blyana onze wapens weer uit.
"Jou heb ik wel gemist." Zei Louna tegen haar boog.
Boven toetste Blyana de code van de deur in, waardoor hij open ging. Het felle licht van buiten scheen naar binnen.
"Veel succes met jullie reis. Het was leuk jullie te ontmoeten." Zei Blyana terwijl ze Louna en mij een glimlach gaf.
Om de een of andere rede sloeg ze Seppe over. Ik weet niet wat er was gezegd in die overhoring, maar het zal vast niet veel goeds zijn. De deur van de bunker werd dichtgedaan en weer op slot gegooid.
"En nu?" vroeg ik.
Voordat er iemand antwoord kon geven hoorde we iemand wat roepen vanuit de bosjes.
"Blijf staan. Laat je wapens zakken en handen omhoog."
Mannen van alle kanten kwamen van de bosjes tevoorschijn. We legden voorzichtig onze wapens op de grond en gingen met onze handen omhoog staan.
"Wie zijn jullie?" vroeg Louna.

"Pap?" Hoorde ik Seppe zeggen.
"Seppe?" zei de man. "Wapens neer! Damn. Had niet gedacht dat je het zou overleven. En ook twee meiden?"
"Nou wat een vertrouwen." zei Seppe sarcastisch.
"Goed je weer te zien vriend."
Ze gaven elkaar een knuffel. Louna en ik stonden een beetje verbaasd toe te kijken.
"Dus dat is z'n pa?" fluisterde ik naar Louna.
"Je bedoeld je schoonvader." Lachte ze mij uit.
Ik gaf haar een elleboogje waardoor ze eerst auw zei, maar vervolgens nog harder ging lachen. Louna's lach was zo aanstekelijk, dat ik ook mee begon te lachen.
"Gaan jullie ook mee?" vroeg Seppe die ineens naast ons stond.
Louna en ik kwamen bij van het lachen.
"W-haha-heen?" vroeg Louna terwijl ze een traan wegveegde.
"Hoeveel hebben jullie gemist?"
"Nou, zo lang hebben we niet gelachen."
"Het was ook eigenlijk helemaal niet zo grappig."
"Nee hé?! We waren gebleven bij dat hij je pa is."
"Jep. De vraag was of jullie mee willen naar onze plek."
"Mag dat?" vroeg ik enthousiast.
De vader van Seppe gaf mij een beetje een raar idee. Hij nam ook best lang de tijd voor antwoord geven.
"Tuurlijk mag dat."
"Heel erg bedankt!" bedankte Louna hem.
"Ik ben Avelié." Stelde ik mijzelf voor terwijl ik Hem een hand gaf.
"felix." Hij pakte mijn hand aan en schudde hem.
Felix schudde ook Louna's hand.
"Louna." Zei Louna kort maar krachtig.

We liepen naar de auto's van de groep. Veel mannen keken verbaasd of waren aan het fluisteren. Het voelde een beetje alsof ze ons er niet bij wilde ofzo.

In de auto moesten we een tijdje rijden. We zaten met zijn vieren achterin een van de auto's. Tarami zat bij mijn benen te slapen. Ik hou van autoritjes. Het is jammer dat ik ze niet zo vaak heb, maar als er geen straling was geweest zou ik dag en nacht auto rijden. De hobbelige weg die je op en neer schut als een baby die in slaap wordt gewiegd. Het voelt rustgevend. Als ik mijn muziek op dat moment had zou het helemaal perfect zijn. Helaas moest ik de cd met muziek achterlaten bij kolonie 13. Bovendien had ik toch niks om het mee af te spelen.

Een groot deel van de rit brachten we best stil door. Een paar keer probeerde Louna of ik wat te vragen aan Seppe over waarom we weg moesten, maar hij wilde er niet over praten. Sowieso deed Seppe best raar. Hij leek blij, blij met dat hij terug was bij zijn familie. Aan de andere kant leek hij ook een beetje gestrest of benauwd. Het gaf mij geen lekker idee.