Finding others (NL)

hoofdstuk 2: De bunker

"Euhm... ik denk niet dat dat een auto was Ave."
Ik wist niet zo goed wat ik moest denken. Ik was nog maar vijf, ik wist net wat 1+1 was. Hoe moest ik nou weten wat er aan de hand was. Na even te kijken naar mam via de spiegel ging ik weer verder spelen op mijn Nintendo. Het was een behoorlijk eind rijden. Ik weet nog goed dat ik een tachtig zag staan op het navigatiesysteem. Hoe hoger het cijfer hoe langer het rijden, Dat was wat ik wist. Mam had een paar melkbroodjes meegenomen voorin in de auto als avond eten.
"Wil je een lekker broodje als avond eten?" vroeg mam.
"Ja! alsjeblieft!" antwoordde ik.
Afgezien van het feit dat ik niet wist waar we heen gingen en voor hoe lang vond ik het wel leuk. Ik hoefde geen avond eten te eten en ik mocht melkbroodjes wat ik normaal niet mocht, omdat mam altijd bang was dat ik buikpijn zou krijgen. In het broodje zaten van die kleine chocolade stukjes. Het was best warm in de auto waardoor ik chocola op mijn handen kreeg. Ik weet nog goed dat ik daarna weer op mijn Nintendo ging en dat de Nintendo onder de chocola kwam te zitten.

Na het lange ritje kwamen we aan op een plek. Het was al donker buiten en ik kon niet goed zien waar we waren. Wel wist ik dat we in een bos waren. Mam liep naar een donkere muur. Ik kon niet goed zien wat de muur was maar ik zag wel een klein rechthoekig lampje met allemaal cijfertjes eronder. Mama pakte haar telefoon uit haar zak en en zocht er iets op op. Ze keek eventjes naar het bericht op haar telefoon en daarna voerde ze op de toetsen met cijfers een code in. Het rode lampje sprong op groen en er ging een grote dikke deur open. Mama deed de kofferbak open en pakte alle koffers eruit.
"Lieverd zou je mama even willen helpen met de koffers binnen zetten." zei Mam.
"Ja mama. Wat is dit eigenlijk voor vakantie plek?" vroeg ik nieuwsgierig.
"Dit is een vakantie plek onder de grond." reageerde ze.
"Wow! Gaan we onder de grond op vakantie?" vroeg ik opgewonden.
"Yep." antwoordde mam.
Ik zag dat mam haast had, dus ik pakte mijn koffers uit de auto en zette ze in de ingang. Er waren nog een paar koffers over toen er een geluid uit de verte kwam. We hoorden een boom vallen en keken elkaar geschokt aan.
"Snel Ave, ga naar binnen!".
Ik rende naar binnen en pakte een bagage kar. Ik probeerde zo veel mogelijk koffers alvast op de kar te zetten. Mam rende met de laatste twee koffers naar binnen en legde ze op de kar erbij. Ze liep terug naar de deur en keek om de hoek. Ik zag haar even heen en weer kijken. Ik draaide me weer om om de koffers op de bagage kar te zetten toen de deur ineens met een snelle trek dicht werd gegooid. bang! Mam zat met haar rug tegen de deur aan en ademde hard in en uit.
"Wat gebeurde er?" vroeg ik.
"Niks lieverd. Kom ik help je wel met de koffers." antwoordde mam.

we hadden alle bagage op de koffer en stapten in de lift.
"Mag ik op de knop drukken?" vroeg ik.
"Ja hoor, druk maar op de onderste knop." antwoordde mam.
Ik keek naar de knopjes op de zijkant van de lift. Ik drukte op de onderste knop en de lift begon te bewegen. Er was een spiegel achterin de lift. Ik keek naar mijzelf en probeerde mijn haar in een staartje te doen. Mam draaide om en zei:
"Hier ik help je wel."
Ze ging achter mij staan en deed mijn haar in een hoge staart. We draaiden ons weer om en gingen rustig wachten. na een minuutje kwamen we beneden aan en gingen de lift deuren open.
"Blijf staan waar je staat en verroer je niet!" riep een man die daar stond.
Hij had een geweer vast en had het gericht op mijn moeder. Ik ging snel achter Mam staan, omdat ik bang was.
"Rustig maar ik had een uitnodiging om hier te komen en een iemand mee te nemen." zei mijn moeder.
"Laat de mail zien." zei een van de mannen met een geweer.
Mam pakte langzaam met een arm haar telefoon en opende het bericht. Een van de mannen liep naar haar toe en bekeek het bericht.
"Het is oke. Wapens neer." en iedereen liet zijn wapens zakken.
Ik kwam weer achter Mam vandaan en stapte uit de lift.

Mama duwde de bagage kar uit de lift terwijl een vrouw zei:
"volg mij maar we hebben nog precies twee kamers. Eentje voor u en een voor het schattige meisje hier."
Ze liep voorop en wees de weg. Tijdens het lopen probeerde ik een beetje om mij heen te kijken. Ik zag een grote zaal met drie grote tafels. ook was er een ronde bank met een tv aan de muur. we liepen in een soort cirkel naar boven om de zaal heen.
"Dit word jouw kamer. Het is vier bij vijf meter dus is een mooie grote kamer." zei de aardige mevrouw.
Mam legde mijn koffers in mijn kamer en zei:
"Pak jij jouw spullen maar vast uit dan ga ik naar mijn kamer. Ik kom strakjes weer terug."
"Oke mama." antwoordde ik.
Mam liep weer verder door de gang terwijl mijn deur langzaam dicht viel. Ik keek om mij heen om te kijken hoe mijn kamer eruit zag. het waren stalen wanden, maar het was wel glad en niet met allemaal van die palen en schroeven die je ziet uitsteken. de vloer was van grijs beton. In de kamer stond een bed gemaakt van licht hout. Het bed was uitschuifbaar en boven het bed was een grote opbergruimte aan laatjes en planken. In de hoek van de kamer stond een bureau met een super groot blad. Onder het bureau was een kant met laatjes en een kant met een mini kast. Dan als laatste stond er ook nog een kast aan de andere kant van de kamer. Ik liep naar de kast toe om te kijken wat er in lag. krieeeeeee. De deur van de kast maakte een sterk kraak geluid. Misschien kan ik die later wel zelf maken, dacht ik. Ik nam een snelle blik op de kast en zag een briefje liggen. Ik pakte hem op en maakte hem open. Ik kende alleen de letters H,E,P en A. In mijn zicht stond er 'h?e ?aa? ?e ee? ?ap???'. Het briefje vouwde ik op en stopte hem in mijn zak.
"Misschien kan mama hem lezen."

Na het uitpakken van al mijn spullen verveelde ik me. Mam zou toch komen? nou ja dat had ze gezegd. Ik liep naar de deur en opende hem.
"Oeffff. huh-hgum. die deur is zwaar."
Ik trok zo hard als ik kon aan de deur, totdat de deur ineens een stuk lichter werd. Iemand hielp met de deur. Het was mam!
"Mama waarom duurde het zo lang." zei ik geïrriteerd.
"Sorry ik wou eerst even gauw mijn spullen uitpakken, maar nu ben ik er." antwoordde ze.
Mam liep naar mijn bed en ging erop zitten. Ze gaf een paar klopjes met haar hand op het bed als signaal dat ik naast haar mocht komen zitten. Klimmend op het bed bedacht ik mij ineens weer het briefje. Zodra ik zat haalde ik het uit mijn broekzak.
"Mama wat staat hierop?" vroeg ik.
"Hier staat een uitleg over hoe je een tapijt moet maken. Als je wil kan ik het je wel een keer leren." zei mam.
"Ja graag!" antwoordde ik.
Mam keek om zich heen.
"Je hebt wel een beetje een saaie kamer. Ik heb volgens mij een potje verf meegenomen." zei Mam.
"Kunnen we alsjeblieeeft mijn muur verven?" zei ik met een smeekende stem.
"Ja hoor, natuurlijk." antwoordde mam.

We liepen samen mijn kamer uit naar beneden.  We kwamen in de grote zaal waar iedereen zat.
"Kom er lekker bij zitten aangezien we hier voorlopig met elkaar zullen zijn. Ik ben Tiana. Dat jongetje daar in de hoek, dat is mijn zoon. Hij heet Benjamin, maar we noemen hem Ben." zei Tiana.
"Mam mag ik met Benjamin spelen? Hij is denk ik net zo oud als ik." vroeg ik.
"Ja hoor, ga maar lekker spelen dan ga ik even met Tiana praten." antwoordde mam.
Terwijl ik naar benjamin liep draaide hij ineens om.
"Hoi! ik ben Benjamin, maar noem mij maar Ben. Wie ben jij?" zei benjamin.
"Ik ben Avelié, maar iedereen noemt mij Ave." antwoordde ik.
Ik giechelde. Over de schouder van Benjamin kon ik zien dat hij aan het kleuren was. Er stond nog een leeg stoeltje naast hem waar ik op ging zitten.
"Kun jij kleuren?" vroeg Benjamin.
"Een beetje" zei ik.
Ik pakte de kleurtjes op en begon te tekenen.

Na even te hebben gekleurd was ik klaar met mijn tekening en Ben ook, dus Ben en ik besloten rond te neuzen in de bunker. De bunker was niet normaal groot en al helemaal nu ik nog zo klein was. Nadat we de beneden verdieping hadden gehad eindigden we bij de trap die rond de zaal omhoog liep. Er waren tien kamers. In bijna elke kamer lagen spullen behalve een. Er was een lege kamer. Ben en ik keken even in de kamers en ze waren precies hetzelfde als alle andere kamers, maar een speciale kamer was anders. Daar keek ik rond en zag hele plannen voor een geheime kamer voor ons twee. Ik stelde mijn idee voor en benjamin en hij was het er helemaal mee eens. We maakten een tekening van de kamer en hoe we het eruit wouden laten zien. We hadden de tekening bijna klaar toen er een meisje net iets ouder dan ons binnen kwam.
"Wat doen jullie?" Vroeg ze.
"We zijn een geheime plek aan het maken." Antwoordde benjamin.
"Ja, maar nu is het niet meer heel geheim hé." Zei ik op een geïrriteerde toon.
"Misschien wil ze meedoen" zei Ben.
"Ja graag, als dat mag?" Zei het meisje.
"Oké dan." Zei ik.
 "Ik ben liv." Zei ze en ze kwam naast ons zitten op haar knieën en begon haar ideeën te delen met ons.
De rest van de avond hadden we samen plannen voor de hut gemaakt, totdat onze ouders ons kwamen halen en we naar bed moesten.