The Adelaide for Majesty: (sense of self-worth. family feud.)

PHASE 41

I don't think I will regret indulging myself in my decision.

Kung iisipin ng iba na tanga na nga sa pagiging ilusyunada. Baka nga totoo. Natatanga pero sumasaya. Kinain ko lang ang sinabi ko noon na hindi ako matututong tumanggap ng pagmamahal sa isang tao. Na hindi ako makakaramdam ng kakaiba ng ganito sa isang lalaki. Na laging buo ang araw mo na lagi mo siyang nakakasama.

Sa pagdaan ng mga araw ay mas naging masaya ako. Labis labis pa nga. Na wala akong ibang iniisip kung hindi ang kasiyahan ko. Selfish man pakinggan ngunit ni minsan, hindi ko natanggap na pinili ko ang sarili kong kaligayan. Pinagsisihan ko iyon noon. Palagi kong pinangungunahan ang pag-aalinglangan. Pero nawala rin. Dahil kung hindi ko iyon tinanggap noon, hindi ko siya makikilala sa hindi inaasahang pagkakataon.

Pinili ko ng kusa. Kahit ngayon lang. Dahil ngayon ko lang ito naramdaman. Ang kasiyahan naming dalawa habang magkasama ay hawak ko na, parang 'di na yata kaya pang bitawan pa. Kinalimutan ko muna kung ano ang naiwan ko at inisip muna ang kasiyahan para sa sarili ko.

Madalas, ako lang nagpapasaya, partida ay puro mga lalaki pa, pero naisip ko rin na paano din naman ako, 'diba? Minsan ko na lang rin pasayahin ang sarili ko. Ang piliin ang sarili ko. Ang piliin ng nakapagpapasaya sa akin kundi siya.

Si Heimlich.

Ginagawa niyang langit ang malaimpyerno kong buhay. Hindi ko inaasahan na pipiliin niya ako at palaging sinisiguro at pinapaalala kung gaano niya ako kagusto at mahal na mahal.

Akala ko noon, walang ibang mas sasaya kapag nakakasweldo ako ng malaking pera. Aaminin kong kuntento na ako sa pera. Pera lang ang laman ng utak ko noon. Halos sa pera lang umiikot ang mundo ko. Lahat ng ginagawa ko sa araw-araw ay palaging pera ang dahilan ko. Para mapadala sa pamilya. Pero hindi pala, nagkamali ako. Dahil ang kasiyahan ko ngayon ay wala ng tutumbas pa sa mga perang natatanggap ko. Ang dahilan ng kasiyahan ko na hinding-hindi magiging dahilan ay dahil lang sa pera.

Gentle paths on my cheek and warmth fingers awakened my senses. Bahagya kong naimulat ang aking mata at unang naaninag ang mukha ni Heimlich. Para bang nawala ang antok ko at nadaragdagan ng enerhiya sa ginagawa niya.

"You can only be my woman. Only I can kiss and touch you like this, Phryne. " I felt his hot breath huskily whispered in my ear.

"Heimlich," softly moaning, should have been yawning, as he gently caresses my womanhood.

There. This is Heimlich's way of waking me up and saying good morning to me.

Gusto kong mairap ngunit namimikit pa ang mata ko sa pagkaantok. I wore a polyester emerald silk nightgown, malaya ang kamay paghagod niya mula sa accessible kong suot na sobrang advantage sa kanya, ramdam ko pa rin ang init ng kamay niyang nanunuot sa akin at ang aking panlalambot mula sa pagkagising.

"Heimlich, ano ba? Stop it," suway ko sa kanya ngunit lalo siyang pilyong ngumisi at hindi natinag. Ramdam kong tumigil ang daliri niya roon ngunit nanatiling nakatapong. Argh!

His sinful gesture is driving me crazy.

"Can you promise me that I am the only one?" he kissed my lips passionately.

Na-conscious pa ako na hindi pa ako nagsisipilyo pero sarap na sarap naman ito sa paglasap sa labi ko. Hindi na ko nakaalma. Ang sarap naman niya kasing humalik! Parang kaya mong ipagpalit sa umagahan kung maghahalikan na lang kami ng magdamagan. Baliw ka na talaga, Phryne.

At umagang-umaga ganito pa ang sasabihin niya sa akin!

"Say it, Phryne," he said authoritatively.

I gasped for a moment. "You're the only one." habol-hiningang utas ko.