The End |tk|

"درک کردن"

تهیونگ درحالی که سعی میکرد حرف های پسر جوان تر رو پردازش کنه خشکش زد.

"اسم...تو..."

"جونگکوک...اها...اسمت جونگکوکه.."

پراید متوجه تعجب ته شد. تهیونگ با حرکت آهسته سرش رو تکون میداد در حالکیه به موهای سیاه مرد رو به روش خیره بود و سعی میکرد افکارش رو جمع کنه.

جونگکوک با عصبانیت به پسر بلوند نگاه میکرد، توی ذهنش سر خودش فریاد میزد. سر دردی توی شقیقه هاش ایجاد شده بود.

چرا اینو بهش گفتی؟!

این محرمانه بود!

پدرت گفت هرگز هویت واقعیت رو فاش نکن.

پدرت گفت وقتی گناه شدی خود قبلیت رو کاملا نابود کن.

اون بهت گفت این فقط یک نقطه ضعفه.

گفت که غیرضروریه.

هیچوقت اسمت رو به کسی نگفتی، چرا حالا به کسی گفتی که هنوز دربارش گیجی.

توی ظاهر جونگکوک خونسردی خودش رو حفظ کرده بود اما قلبش توی هر ثانیه میلیون ها بار میتپید. انقدر که مطمعن بود تهیونگ میتونه بشنوه.

دیو و دلبر، بخش کوچکی توی ذهن جونگکوکش بهش میگفت این یک داستان بچگانه س نمیتونی باورش کنی، نمیتونی جدیش بگیری که این احمق "شوالیه شلوار گشاد" تو باشه.

میتونستم امید داشته باشم حداقل.

گفتن اینکه تهیونگ خشکش زده بود، نمیتونست کاملا حالشو توصیف کنه.

اون هیچ ایده ای نداشت که چطور با پراید مغرور و وحشتناک "هیولا"  رو به رو بشه، حالا اسم واقعیشو میگفت و درواقع به طرز مشکوکی آسیب پذیر بود.

درواقع کم کم تهیونگ داشت دیوونه میشد. این مرد فکر میکنه کیه؟؟ اون به تهیونگ صدمه زد
اذیتش کرد، حالا فکر کرده میتونه یهو خیلی مهربون حرف بزنه باش؟

"اوکی...پس جونگکوک"

مرد برنزه شروع کرد، گفتن اسم خارجی به سختی روی زبانش چرخید ولی برای جونگکوک شنیدن اسم خودش با صدای اون پسر شیرین و آهسته بود مثل زیباترین موسیقی ممکن.

البته که با صدای بلند نگفت اینو. اما کی میدونست؟ تا همینجاشم زیادی به پسر دیگه اعتراف کرده بود.

پسر قدبلندتر با صدای تهیونگ که گلوشو صاف کرد از افکارش لرزید. تهیونگ قاطعانه بهش خیره شده بود.

" تو کی هستی؟"

واضح گفت، انگار داره بازجویی میکنه. جونگکوک به سادگی و زیبایی به روبه‌روی خودش خیره شده بود و گیج شده بود.

"چی؟"

"منظورم اینه، تو اول من رو تهدید میکنی، انگشتم رو میشکنی، بهم میگی دور ازت باشم، حالا بهم اجازه میدی وارد اتاقت بشم، دعوتم میکنی بشینم و اسمت رو بهم میگی؟! "