အရှေ့လေအေးများစတင်
တိုက်ခိုက်၍လာလေပြီ......
ဆောင်းဦးရဲ့နစ်စဟာဒီနစ်ကိုလည်း
ကြိုဆိုနေခဲ့ပြီသာ
ခပ်လမ်းလမ်းကမေပယ်ပင်အိုသည်လည်း
အရွက်များခြွေချထားသည်မှာ
တစ်လမ်းလုံး ဖုံးလွမ်းလျှက်သာ.....
အဖြူရောင်ဝတ်စုံဖားဖားလေးဝတ်ဆင်
ထားသောကိုယ်ငယ်လေးသည်အနီးကပတ်ဝန်းကျင်ကိုကြည့်၍ငေးမောလို့...
"အဲ...အင့်...."
"အို့အို့...အိပ်လိုက်တော့နော်
ခလေးလေးအိပ်လိုက်တော့....."
၈လသားအရွယ်သားငယ်လေးကိုပိုက်ပြီး
သူအဆောင်ရှေ့တွင်လမ်းလျှောက်၍နေခဲ့သည်...ညီမလေးဆုံးတာကလည်းမကြာခင်၈လပြည့်တော့မည်ပဲ...
ခလေးနာမည်ကထယ်ဆော့တဲ့
ဆူအင်ကိုမျက်နာပြစရာမရှိအောင်မဆိုင်သူ
ကိုယ့်နာမည်ကိုပါထည့်ပေးထားသူ
ဒါပေမယ့်သူ့ကိုမှလွန်ဆန်လို့မှမရတာ...
သူကတော့တရက်နဲ့တရက်တနေ့ထက်တနေ့
ရာထူးအာဏာတွေကြီးလာသည်မှာ
အရာရာသူ့စိတ်သူ့သဘောအတိုင်းပဲ
အခုဆိုအဆောင်ကိုပင်ထပ်ချဲ့နေသည်မှာ
အနောက်ဘက်ကရေကန်ကြီးအပြင်
တောတန်းတွေပါသူ့စည်းရိုးထဲရောက်ရှိလို့နေခဲ့လေပြီ
အမုန်းလွန်ရင်အမုန်းမရှိတော့တာလား
ဒါမှမဟုတ်သွေးပျက်စိတ်ကုန်သွားတာလားတော့မသိသူ့အနားရှိနေရရင်...ကြောက်စိတ်နဲ့အမှားမပါသွားဖို့ကိုအားစိုက်ရင်းလူဟာ
ကျောက်ရုပ်တစ်ရုပ်လို အသက်မဲ့နေခဲ့ပြီ
နေခြည်ငယ်အဆောင်ကို
ထားခဲ့ရကာအဆောင်အလည်က
ခမ်းနားထည်ဝါနေသောသူအိပ်ဆောင်
တွင်သာပြောင်းနေခဲ့ရသည်....
သူနန်းတွင်းထဲဝင်ရင်လည်းအရင်လို
မထားခဲ့တော့ကာသူနဲ့အတူတူနန်းတော်ထဲဝင်ရသည် ကိုယ်ရံတော်တွေခြံရံကာ အဆောက်ထဲ ပိတ်ထားပြီးသူကတော့နန်းရေးတွေတတ်ရောက်ကြားနာတတ်သည်
နေဝင်မိုးချုပ်အနားတွင်သာနေခိုင်းတော့ကာ
သူ့စိတ်နဲ့သူမိသားစုဆိုပြီးတည်ဆောက်နေခဲ့သည်ကျတော့်အတွက်ကတော့ခလေးငယ်ဟာညီမဆူအင်၏ခလေးသာဖြစ်ကာသူကလည်း
ကျတော့်ကိုအတင်းသိမ်းပိုက်ထားသူသာ..
YOU ARE READING
နှင်းဆီတွေငိုသောနေ့
General Fictionပြန်ဆုံဖို့ နစ်ပေါင်း ၅၀၀ စောင့်ခဲ့ရပြီးပြီပဲ နှင်းဆီတွေလည်းငိုပါစေ ကျတော်လည်းနာကျင်ရပါစေ... ဒါပေမယ့် သခင်လေးနဲ့တော့ထပ်ဆုံစည်းရပါစေ။ နှင်းဆီတွေငိုသောနေ့.... ။ Cover by:: AL2LUKAR ျပန္ဆုံဖို႔ နစ္ေပါင္း ၅၀၀ ေစာင့္ခဲ့ရၿပီးၿပီပဲ ႏွင္းဆီေတြလည္းငိုပါေစ က်...
