Jelibon | Texting

otuz dokuz

Medya: Yeniden önemli hatırlatma, YKS öğrencileri için. ❤️

Üniversite sınavına çalıştığım zamanları hatırlayıp sizi anlıyorum diyecekken sonra fark ediyorum ki, sizin döneminiz daha zor. Pandemi sürecine denk gelmeniz sizi daha da yıprattı, yordu. Evet, bu sınav önemli. Çünkü seçeceğiniz meslek bu sınava bağlı. Keşke bir puana bağlı olmasaydı. Keşke bir sınava bağlı olmasaydı. Ama maalesef öyle.

Sınav önemli olabilir. Hayallerinizin anahtarı bile olabilir. Ama asla sizden önemli değil. İnşallah hayallerinizdeki mesleğe sahip olursunuz. Hepinize başarılar dilerim. Her şey gönlünüzce olsun. ❤️

Bulur muyuz 900 yorumuuu 🐍

***

Pınar Koyuncu'dan.

"Anne kazanamazsam ne olacak? Dünyanın sonu değil ya!" diye sesimi yükselttim. "Daha sınav sonuçları açıklanmadı. Senin bana yaptığın baskıya bak."

"Baskı mı?" dedi annem. "Ne baskısı? O kadar emek verdik hepimiz de. Tabii ki kazanacaksın."

"Ben lise sınavına hazırlanırken de bunu yaptın anne! Bana o kadar çok baskı yaptın ki, ben başarısızlığı tahammül edemeyen bir insan olmuştum. İrem ve Kadir ile uzak düşmüştüm senin şu baskıların yüzünden!"

"Bana sesini yükseltme." dedi uyararak.

"Bıktım senin baskından!"

"Kazanamazsan mezun senende daha çok çalışacaksın Pınar!" Sinirden gözlerim dolmaya başladı.

"Cidden beni hiç anlamıyorsun. Ben robot değilim, insanım. Senin isteklerin benim hayatımı yönetemez. Bu hayat benim hayatım anne. Ben nasıl istersem öyle olmalı. Beni yönetmene artık izin vermiyorum." Kaşlarını çattı.

"Pınar-"

"Anne yeter," dedi ablam mutfağa girerek. "Yine mi aynı konu ya?! Şu kızı rahat bırak artık. Her sınav dönemi geldiğinde bize hep baskı yaptın. Sınav sonuçları açıklanınca Pınar istediği neyse onu yapacak. Sen sadece fikir verip destek olursun o kadar."

"Sen karışma Elif!" dedi annem. "Mesleğini eline alana kadar her şeyine karışırım ben."

"İrem'in annesi gibi olsaydın keşke," dedim titreyen sesimle. "İrem'e her türlü destek oluyorlar. Benim anneme bakın. Ben önemli değilim. Annemin istekleri önemli. Ben başarılı olduysam gerisi önemli değil. Neyi istediğim önemli değil." Sözlerimden sonra yutkundum ve ardından konuşmaya devam ettim.

"Sen okumayacaksın anne. Ben okuyacağım. Meslek seçimim bana ait olmalı. Üniversite tercihim bana ait olmalı. Bu sene okuyup okumayacağım da bana ait olmalı. Ama hepsini sen yönetiyorsun. Ben bıktım bundan! Duydun mu?" Sözlerimden sonra babam mutfağa girdi.

"Ne oluyor? Pazar sabahı ne bu gürültü?" Dolu gözlerimle ona döndüm. Gözlerime bakınca kaşlarını çattı. "Ne oldu sana kızım?"

"Yok bir şey baba. Ben biraz dışarı çıkabilir miyim? Şu ormanlık alana giderim." Bir an sessizlik oldu. Babamın bakışları annemle benim aramda gidip geldi. Sonra nefesini dışarı verip başını salladı.

"Tamam kızım. Ama geç kalma. Olur mu?"

"Olur," dedim çatallaşan sesimle. Sonra kahvaltı masasına bakıp tekrar babama döndüm. "Size afiyet olsun." Hızlıca mutfaktan çıkıp salondaki telefonumu aldım ve kapıya doğru gittim. Kapıyı açıp spor ayakkabılarımı giydim.

Gözlerim yaşadığım ani stres, sıkıntı, sinir yüzünden yeniden dolunca göz yaşlarımı daha fazla tutamadım. Kapıyı kapatmadan önce babamın sesini duydum.