Jelibon | Texting

yirmi

Medya: tam olarak ben ve arkadaşlarım dnwbdnwndnwndnsmsnms

Rümrüm karısı bugün iki sınawa girwek sonra size bölüwm yazwak. Çünkü Rümrüm karısı sizi çok sewmek 🐍💙

Ders çalıştınız mı bakam 🐍

800 yorum olsun mu anammm 🐍

***

Mehmet Koyuncu'dan.

İpek'in evinin önünde beklerken etrafa bakındım. Bugün dersi yoktu ama doktor ile randevusu vardı. Üstelik tedavi olma denen bir şey de yoktu ortada. Kazadan sonra araba kullanmamayı kesin olarak kabullenmişti, artık ben de ikna olmuştum onun bu durumuna.

Sıkıntıyla iç çektim. Araba kullanabilirdi ama inatla istemiyordu. Muhtemelen o direksiyonun başına geçince aklına kaza anına dair görüntüler geliyordu ve bu durumu bir türlü aşamamıştı.

"Mehmet?" diyen sesi duyunca irkildim ve eğdiğim başımı kaldırıp İpek'e baktım. "Dalmışsın," dedi gülümseyerek. 

"Evet," dedim dalgın bir sesle ve gülümsedim. "Kusura bakma." 

"Önemli değil. E hadi hastaneye gidelim." Sözlerinden sonra arka kapıyı açtı ve arabaya bindi gülerek. Nefesimi dışarı verdim ve ben de direksiyon başına geçtim. Arabayı çalıştırıp yola çıktığımda dikiz aynasından İpek'e baktım. 

Telefonuyla ilgileniyordu ve dalmıştı. Aklıma gelen şeyle sağa döndüm ve sürmeye devam ettim. İpek'e fark ettirmeden sürmeye devam ediyordum. Onun şu an için farkında olmaması benim işime gelirdi. Babasıyla yaptığım konuşmanın aklıma gelmesi iyi olmuştu.

Yaklaşık otuz beş dakikalık bir araba yolculuğunun sonunda yine dikiz aynasından İpek'e baktım. Telefonundan bir şey izliyordu. Telefonunu yan çevirmişti. Hastaneye giderken de yol bu kadar sürdüğü için farkında değildi hâlâ. Yavaşça arabayı boş arazide durdurduğumda birkaç saniye sonra gülümseyerek başını kaldırdı.

"Sağ ol Mehmet," deyip tam arabadan inecekken camdan dışarı baktı ve kaşlarını çattı.

"Mehmet?" dedi bana dönerek. "Nereye getirdin beni?" Gülümsedim. 

"İn lütfen arabadan." Bana anlamsız bakışlar atarak arabadan indi ve ben de hemen onun ardından indim. İkimiz de arabanın önünde durduğumuzda derin bir nefes alıp verdi.

"Neden buraya geldik Mehmet? Hastaneye geç kaldım." Gülümsedim.

"Sen oldukça bilinçli bir kızsın İpek." Söylediğim şeyler ile kaşlarını kaldırdı.

"Ne? Nereden çıktı bu?"

"Şöyle ki," deyip arabaya yaslandım. "Hani bana bir sözün vardı ya?" diye sorduğumda tek kaşını kaldırdı ve düşündü bir süre.

"Evet," diye mırıldandı. "Hatırladım. Senin için bir şey yapacaktım."

"Hah işte," dedim sırıtarak. "Senden bir şey istiyorum şu an." Gözlerini devirdi.

"Şimdi mi gerçekten? Hastaneye geç kalacağım. Lütfen beni oraya bırak. Sonra yaparım istediğin her neyse." Cıkladım.

"Olmaz. Şimdi yapman gerek." Ofladı.

"Olmaz Mehmet. Ayrıca bilinçli olmam ile konunun ne alakası var? Ben onu anlamadım." Gülümsedim.

"Sen her şeyin farkındasın aslında. Ama işte her insanın kaçtığı bir korkusu vardır. Senin de var," dediğimde yutkundu.