Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bulur muyuz 900 yorumuuu 🐍
***
Bir kadını ve çocuğu korumanın karşılığı bu olmamalıydı.
Haksızlığa karşı çıkmanın, masum birini kurtarmanın karşılığı bu olmamalıydı.
O zalim serbest kalmamalıydı.
Adaleti yokladım kendimce. Adalet kavramı olsaydı zaten şu an bu noktada olmazdık.
Sevdiğin birini kaybetmek.
Canından ve kanından olanı kaybetmek.
Bunu daha önce hiç düşünmemiştim. Bu cümleyi söylemek, düşünmek, hayal etmek bile kalbimin sıkışmasına neden olurken şimdi yaşamak üzere olacağını hissetmek...
Nefes alamıyordum.
Hastane koridorunda öylece yere çökmüş, dolu gözlerimin izin verdiği kadar görme yetimle yere bakıyordum. Sonra ellerimi kaldırıp kurumuş kan izlerini gördüm. Gözlerim yeniden dolunca ağlamaya başladım.
İki saat öncesinde yaşananları hatırladım. Mutlu bir şekilde evden çıkıp arabayı sanayiden almaya gitmiştik ve araba alındıktan sonra abime deliler gibi bana dondurma alması için yalvaracaktım. Onu sinir ettikten sonra yanaklarını kopara kopara sıkıp Erdem'in yanına gideceğimi söyleyecektim. Erdem'i kıskanıp bana sinir olacaktı. Sonra da yanağını öpüp gönlünü alacaktım.
Ama olmadı.
Sanayiden arabayı almak için gitmiştik. Abimin zarar görmesi için değil.
"İrem?" İpek Abla'nın boğuk sesini duydum. "İrem bana bak." Bakamadım, donmuş gibiydim. "İrem!" deyip sarstı beni. Aynı zamanda ağlıyordu. Sesinden anlamıştım. Bakışlarımı ağır ağır ona çevirdim.
"Kanı," dedim ağlamaktan çatallaşan sesimle. "Kanı elime bulaştı. Çok kan kaybetti. Kanı... Kanı yere damladı hep." Şuursuz bir şekilde konuştuğumu idrak ettim bir an. Göz yaşları akarken kendini sıktığını fark ettim.
Kendisi çok acı çekiyordu şu an. Çünkü bizim yanımıza gelip abimi gördüğünde öyle bir çığlık atmıştı ki o çığlık yeri göğü inletmişti sanki. Olay yerinde bulunan insanlar onu zar zor sakinleştirmişti. Şimdi ise sakin kalmaya çalıştığını görebiliyordum. Abim için, benim için.
"İrem," diye fısıldadı. Ağlamaktan konuşamadığı için sürekli yutkunup göz yaşlarını siliyordu. "Bak bana," dedi sonrasında. Gözlerim yine gözlerine odaklandı. "Sakin ol, lütfen. Abin ameliyatta, iyi olacak."
"Görmedin sen İpek Abla," dedim gözlerimdeki yaşlar yanağıma inerken. "Görmedin ona nasıl vurduklarını, iki defa bıçağı sapladılar onun bedenine. Görmedin sen." Beni kendine çekip sıkıca sarıldı.
