Blood Ink

36. Wspomnienia

Na kanapie jest wgniecenie, które jest odmierzone, by być dokładnej długości, kształtu i szerokości twojego ciała.

Wiercąc się w swojej dziurze bezpieczeństwa i komfortu, wypuszczach oddech i wpatrujesz się ponuro w ścianę. Materiał pod tobą zapada się nieco bardziej, gdy się poruszasz, dopasowując się do bioder.

Z tyłu głowy, twój mózg komunikuje się z uszami, gdy wychwytują nikły dźwięk chrapania Jungkooka w najdalszej sypialni.

Jesteś tu osadzona, zwinięta w bryłę pustego niedowierzania przez ostatnią godzinę po tym, jak Yoongi i Taehyung wymknęli się drzwiami jak cienie. Twój umysł wiruje od konsekwencji słów Yoongiego, konsekwencji, które dotarły do ciebie dopiero kilka minut po ich odejściu.

Zmieniaj mu bandaże raz dziennie.

Karm go.

Utrzymuj go w stanie nawodnienia.

Wszystkie te komentarze zmierzają do jednej przerażająco nieuniknionej konkluzji: zostaniesz tu sama z Jungkookiem, odgrywając pielęgniarkę, kucharkę i pokojówkę, przez więcej niż jeden dzień.

Może więcej niż dwa, trzy, a nawet cztery.

Ile cholernych dni zamierzają zostawić cię tutaj samą?!

A to, co przeraża cię najbardziej, to fakt, że zostawiają cię tutaj samą i bezbronną, z twoim jedynym towarzystwem będącym rannym Jungkookiem, który w tym momencie nie może obronić cię bardziej niż niegroźny królik.

A jeśli ktoś was zaatakuje? Włamie się do tego niezauważalnego domu i spróbuje skrzywdzić ciebie lub Jungkooka?

Pozostali mężczyźni mogą uważać, że ten dom jest niepodważalną strefą bezpieczeństwa, ale nie zignorujesz najgorszego możliwego scenariusza i planowania go.

Wszystko jest możliwe.

Wzdychając, podnosisz się z wgniecenia rozmiaru T/I i wleczesz stopy do kuchni. Nie jesteś pewna, kiedy Jungkook raczy się obudzić i zaszczycić cię swoją przytomną obecnością, ale jesteś pewna, że będzie spragniony, kiedy to zrobi.

Grzebiesz w szafkach w kuchni, aż twoje dłonie natykają się na gładką, chłodną powierzchnię szklanki. Wyciągając ją, napełniasz ją lodem i wodą i zatrzymujesz się w drodze, aby rzucić okiem na zawartość lodówki.

Świetnie. Nie ma żadnego jedzenia, a ty nie masz pieniędzy ani transportu, by pojechać na zakupy spożywcze. Możesz mieć tylko nadzieję, że jeden z mężczyzn o łagodnym usposobieniu (*ekhm ekhm* nie Yoongi) przypomni sobie, że istniejesz i przyniesie ci jedzenie, zanim oboje umrzecie z głodu.

Rozważając to, idziesz z powrotem przez salon i korytarzem, podłoga z twardego drewna jest chłodna i teksturowana pod twoimi bosymi stopami.

Obok sofy, twoje buty leżą w stercie porzuconego bałaganu. Przeskakujesz nad nimi ostrożnie w drodze do sypialni.

W zaciemnionym tylnym pokoju chrapanie Jungkooka odbija się echem nieco głośniej. Jest rozłożoną postacią na wierzchu koców, jego długie ciało nie jest w pełni osadzone na górze, więc jego wciąż obute stopy zwisają z końca.

Jasna cholera, czy to ci przeszkadza.

Krzywiąc się, odstawiasz wodę i ruszasz do końca łóżka. Jego buty to oczywiście jakiś rodzaj sznurowanych butów.

Aka najtrudniejszy rodzaj buta do zdjęcia dla innej osoby.

Natychmiast ruszasz do pracy, nie martwiąc się, że go obudzisz z powodu wcześniejszych doświadczeń z dzisiejszego dnia.