Ultraviolet

88. Terug bij zinnen

Ryder knikte en zei: 'Dat je bij de Elite van het Instituut hoort. Ik hoor daar ook bij en zal je begeleiden, samen met Jax. Maar je moet goed onthouden, dat je niemand, zelfs Prudence niet, iets mag vertellen over wat we daar bespreken of doen. Zodra je dat doet en iemand ontdekt het, vlieg je eruit.'

Hij keek me strak aan.

'Begrijp je dat?'

Ik knikte.

Een plotse scherpe pijn schoot door mijn zij en ik piepte. Mijn hoofd stond moeizaam en ik trok een grimas. Prudence keek me bezorgd aan.

'Het gaat wel', loog ik.

Maar dat geloofde ze niet. Ze pakte mijn hand vast met een aarzelende blik. Ik realiseerde me wat ze wilde doen en trok mijn hand terug.

'Nee, dat wil ik niet. Het gaat echt wel, Pru', antwoordde ik. Ze schudde haar hoofd.

'Ik wil je zo niet zien.'

Opnieuw pakte ze mijn hand vast, waarvan ik twijfelde of ik die weer weg wilde trekken. Ik deed het niet.

'Wil je dit echt...?', vroeg ik aarzelend. Met een zwakke glimlach knikte ze. Haar andere hand legde ze over mijn palm, terwijl ze haar rug strekte en haar ogen sloot.
​
Opnieuw schoot er een tinteling, gevuld met een soort elektrische lading van haar vingertoppen, over mij heen. Deze keer was het geen slechte lading, maar een goede.

Een heerlijk, verlicht en kalmerend gevoel ging over me heen toen de tinteling door mijn arm, naar mijn bovenlichaam schoot. Ik sloot mijn ogen bij de verlossing van mijn pijn, terwijl Prudence een kreun onderdrukte.
​
Ze begon te trillen. Haar grip op mijn hand werd zwakker en toen ik mijn ogen opendeed, zag ik hoeveel moeite ze had om niet te huilen.
​Ik legde mijn hand op haar schouder.

Ondertussen trok de energie naar mijn tenen en hoofd en voelde ik hoe mijn hoofdpijn verdween. Mijn zicht werd alerter, mijn zintuigen scherper. De pijn in mijn rug en zij werd minder, maar verdween niet.
​
Het was een tijdelijke verlossing van het grootste gedeelte van mijn pijn.
​
Toen schokkende geluiden uit haar mond ontsnapte, trok ik haar hand van de mijne. Ze hapte naar adem en kwam als het ware weer terug naar de realiteit. Haar blauwgroene ogen keken me meelevend en zwakjes aan.
​
'Maeve...', bracht ze snikkend uit. In plaats van haar uit te laten praten, trok ik haar in een knuffel en suste ik haar gesnik.
​
'Het is oké', zei ik geruststellend.
​
Opeens trok ze zich uit de knuffel en stond ze op. De blik in haar ogen veranderde naar woede, een emotie die ik niet van haar kende.

'Ze kunnen dit niet zomaar doen. De pijn waar jij door bent gegaan is een grens te ver',  bracht ze woest uit. 'Ik ga mijn connecties gebruiken om aan de Raad door te geven dat de finales veiliger moeten worden gemaakt.'

Ryder vertelde haar dat hij daar wel mee kon helpen, en ze gaf hem een dankbaar knikje. Ondertussen werden mijn oogleden zwaar en voelde ik hoe ik langzaam wegzakte in mijn zachte matras en warme dekens.

                                         ~*~

Tijd vloog voorbij. Vooral omdat ik grotendeels van die tijd besteedde met slapen, slapen en nog meer slapen.

Ryder was verdwenen voordat Prudence me wakker maakte om mijn pijnstillers met water in te nemen. Ze bleef me op de hoogte houden van alles en verliet mijn zijde niet, als het niet nodig was.
​
'Moet je niet iets gaan doen, buiten?', had ik haar gevraagd, uit medelijden dat ze hier moest babysitten.

Ze had fel haar hoofd geschud, een boek erbij gepakt en gezegd: 'Ik ben waar ik moet zijn, mop.'

Man, wat was ik dankbaar voor haar.
​
Tot de volgende ochtendgloren lag ik in bed, met Prudence als gezelschap. Af en toe kwam ze bij mij onder de dekens liggen, voor wat extra afleiding. We lazen samen een boek en praatten over dingen die de afgelopen dagen waren gebeurd.

Het was een normaal moment. Even geen vechten, leren, gaven gebruiken of overbodige prikkels. Ik kon heel even een normaal meisje zijn. Een volwassen meisje.
​
Nadat ik toestemming van Prudence had om een ommetje te gaan lopen, ging ik eerst de douche in. Terwijl ik mezelf uitkleedde, ontdekte ik alle blauwe, soms paarse, plekken. Als ik er met mijn hand zachtjes op drukte, trok ik hem grimassend weer terug.

Waren de finales altijd zo heftig? 
​
Toen ik de kraan op een lauwwarme straal zette, voelde ik hoe al het vuil weggewassen werd. De geur van rook verdween met de damp en ik waste alle viezigheid en nare herinneringen van me af.
​
Mijn onderbeen en zij waren bedekt met rode en blauwe plekken. Mijn rug was er het ergste aan toe. Na mijn val tijdens Emory-training, was mijn rug al wat kwetsbaarder dan normaal.
  ​
De herinnering van elektriciteit die door mijn ruggengraat schoot, kwam weer terug en ik huiverde.

Vakjes, Maeve.​
​
Met elke straal vers water probeerde ik de herinnering weg te duwen. Mijn hoofd moest leeg zijn. De prikkels moesten weg.
​
Na een kwartier vond ik het genoeg en stapte ik uit de douche. Op de wastafel lag een schone stapel kleding, met een briefje.

Denk dat dit je leuk zal staan. Wees voorzichtig.
xxx Prudence

Dit bevestigde hoe dol ik op haar was.

​Ik trekte de zwarte crossed leggings aan met het beige shirt die Prudence had klaargelegd. Het shirt had lange mouwen, waardoor mijn blauwe plekken verborgen konden worden.
​
Vervolgens gleed ik mijn voeten in de witte sneakers en vond ik mijn weg in de gangen. Ik probeerde de blikken van mensen te vermijden. Ze waren heel wisselend.

Ik ontving complimenten, vriendelijke blikken en uitnodigingen, maar ook fluisteringen en valse blikken.
​
Het ging een beetje als volgt.
​
'Ze wilt zo graag aandacht, pff.'
​'Lekker gedaan, Maeve!'
​'Wie denkt ze dat ze is?'
​'Kom eens een keer bij ons staan, zouden we leuk vinden.'

Het waren altijd de nare opmerkingen die mensen niet hardop durfden te zeggen, maar ze waren niet snugger genoeg om te weten dat ik ze meer dan duidelijk kon horen.

Het werd een tijd van nieuwe vrienden, maar ook nieuwe vijanden.