Perfect Stranger (Del Franco Series #1)

Chapter 25

   Nandito ako ngayon sa kwarto, nagkukulong. Ayokong humarap sa mga mokong. Hindi lang sa dahil nahihiya ako sa mga pinagsasasabi ko kanina kundi naiinis rin ako sa sarili ko dahil hindi ko napigilang sabihin ang mga nararamdaman ko. I'm exhausted about the argument earlier. I feel sad because of what happened but I also feel happy kasi nasabi ko na ang gusto kong sabihin. I feel like something heavy lifted up my chest that cause me so much comfortable to breathe.

   I didn't know when did this happen. I doesn't even know when did I started care about them, especially Cyryl. I didn't remember when do I feel something strange towards him. All I know is that I'm secretly happy when all of his attention are on me. I am happy that I can do whatever I want to him. Every time he smiles on me, I feel like there's no problem I can't survive. I am happy that I am the only girl —who's not their relatives who can see him smiling like he never worries something at all and also can call him on his second name like he doesn't really care and it's not a problem. It feels like when I'm with him, I am safe, comfortable and acceptable. I feel like I have a family. He feels like home. My home.

   "My home. How I wish you can be my home." I sadly uttered while looking at the view outside the veranda. The wind is colder than I thought it was. The wind reminds me that I'm alone. I don't have any home. I can't have my own home.

   "Nay, tay, how I really wish na sana nandito pa kayo ngayon sa tabi ko. It's sad being alone. Mahirap mag-isa. Walang kasama. Nakakainggit itong mga amo ko nay, tay. Kahit minsan nag-aaway sila, nagkakasundo pa rin. They all have someone who can back them up if anything worst happen. They didn't leave anyone's side when things gets worst. I want to experience something like that also. Nay, tay, gusto ko maranasang pahalagahan. Kahit minsan man lang. I want to feel that I'm love. I want to feel home." I notice that I am very envious this past days. Lahat nang ginagawa nila nang magkakasama kinaiinggitan ko.

   "I wonder how does it feel to have an older brother or sister. To have a siblings," I uttered out of the blue.

    Hayss! Masama na itong nangyayari sa akin. Masyado ko nang pinipersonal ang mga pangyayari.

   Aalis na sana ako sa veranda nang bigla nalang nagsitaasan and balahibo ko. Something's really weird. Kanina ko pa nararamdamang parang may nakatingin sa akin. Inilinga ko ang paningin ko sa paligid. Kanina pa lumubog ang araw kaya masyado nang madilim ang paligid. Idagdag pa na walang buwang sumisilip sa kalangitan ngayon.

   As I try to search more, I suddenly saw something behind the trees. Matataas ang gate nang bahay kaya imposible namang may magnanakaw na nakapasok at may guwardiya din sa gate, dalawa pa nga kaya talagang imposible.

   Itinuon ko nalang ang paningin ko sa kahoy na nakita ko at hinintay na may gumalaw ulit nang bigla nalang may lumabas na isang lalaki. Hindi ko masyadong naaaninag ang pagmumukha niya pero alam kong nakatingin siya sa akin. Gumapang naman ang kaba ko nang bigla siyang kumaway sa akin. Nilingon ko pa ang paligid ko para siguraduhing ako nga ang kinakawayan niya ngunit hindi ko na siya nakita nang ibalik ko ang paningin ko sa kung saan siya nakatayo kanina. Naiyakap ko nalang ang mga kamay ko sa sarili ko dahil sa lamig na nararamdaman. Hindi pa nakatutulong ang takot na naramdaman ko kanina. He's creepy.

   "Who are you?" I ask in a small voice out of nowhere.

    "You do—"

   "Ay kabayo! Ano ba! Nanggugulat ka ah!" Bulyaw ko Kay Cyryl. Ano namang ginagawa nang mokong na 'to dito?

   "Wow! Last time I check hindi ka ganyan magulat. What happen? Para kang nakakita nang multo," tatawa tawa niyang ani. Baliw ba siya? Sinong hindi magugulat sa nagyari kanina? Akala ko talaga bigla nalang nakapasok dito iyong lalaking nakita ko kanina eh.

   "Multo mo mukha mo," pasiring ko siyang tiningnan bago ibinalik ang tingin sa labas. Bakit bigla atang nagbago ang ihip nang hangin.

    "Bakit ka nga pala nandito?" Pagtataray ko.

    "I deliver your dinner. Hindi ka bumaba kanina para magdinner," sagot niya. May awa din pala ang isang 'to.

   "Hindi ako nagugutom. Atsaka, ayoko ngang bumaba, maiimbyerna lang ako sa pagmumukha niyong lima," saad ko.

   "Come on Ice. Just eat. Mahirap nang magkasakit ka," nararamdaman kong hinahanda niya ang pagkain sa study table ko.

   "Honestly Cyryl, pwede mo naman akong katukin nalang para kumain, hindi mo na kailangang dalhan pa ako dito sa kwarto. I'm not some sort of important person for you to care," I instantly uttered without facing him.

   "You're an important person Ice, if you don't notice." He said in a very sincere tone. Shit! Ang guwapo pakinggan nang boses na'yon. Isa pa nga pleaseee.

   "We're not going to waste our saliva talking to you everyday if your not an important person to us. Ilang buwan ka na ba naming nakakasama? Around three? Or mayb—"

   "It's already four months you idiot. I've been already leaving five months with the five of you after the next week," I hissed. Kapal nang isang 'to at kinalimutan pa niya.

   Narinig ko siyang tumawa dahilan para umikot ako at samaan siya nang tingin.

   "Relax Ice, I know. I'm just provoking you," hindi pa talaga siya tapos tumawa ah.

   "Eat. Don't waste the food. They really put their efforts on making this food." Utos niya.

   "Eh ano namang ambag mo sa pagkaing 'yan?" Pagtataray ko.

    "Siyempre, ako ang taga deliver. Hindi sila pwedeng pumasok sa kwarto mo," after he said those words he wink at me. Shameless bastard.

   "At ikaw pwede? Kapal nang mukha mong imbitahin ang sarili mong bigla-bigla nalang pumapasok sa kwarto ko ah," mokong talaga kahit kailan.

   "Dapat lang Ice kasi nga akin ka. Alangan namang hayaan ko ang nga kumag na'yon makapasok dito," he scoffed that made me glare at him.

   "Bakit ganiyan ka kung tumingin? Don't tell me mas gusto mong papasukin ang mga kumag na'yon dito sa kwarto mo? Tell me Ice, sino pa ang nakapasok na dito," he said that with a cold tone.

   "Tss. Tigil tigilan mo iyang pambibintang mo ah. Mapepektusan na kita. Anong tingin mo sa'kin, walang delikadesa? Baka ikaw nga riyan ang kung sinu-sino ang pinapapasok sa kwarto eh. Anong malay ko kung pati si Stacey nakapasok na sa kwarto mo," I whisper the last sentence I uttered to avoid his opinion but I guess my voice doesn't blurry because his lips stretch to form his signature smirk that really want me to hit him hard.

   "So your not yet done about the jealous thing sweetie?" He said in a playful tone.

   "Who's jealous? Me? I'm not! And one more thing Cyryl, stop calling me sweetie, it's kinda disgusting." I state without looking at him, instead I walk towards the direction of the food. Might as well it this output of those bastards than making arguments with this shameless one.