Tea and Coffee /Larry Stylinson

(Teşekkür)

Bu konuşmayı yapacağımı hep bildiğim prova bile ettiğim halde karnıma ağrılar giriyor şu an. Az önce tacı bitirdim? Ve büyük ihtimalle on kişiyle falan eldşsş

Sırf bunun için aylarca yazmadım. Ama bir şekilde bitti...

Kurgu eskiydi ama yazmaya 2020 Ocak ayında başlamıştım, şimdi 2021 Aralık ve o bitti :')

Bu hikaye benim için çok özeldi üç yılım, üzüntülerim, uykusuzluğum, bitmişliğim, açlığım, baş ağrım, bronşitim, vişnelerim hepsi burada kaldı ve ben gidiyorum. Gerçekten zor.

Kitaba birlikte başladığım, beni buraya kadar getirecek özgüveni o zamanlar veren okuyucularımın çoğunu kaybedişime alışmak da öyle. Evet bunu yenilgi ve terk edilmişlik olarak yorumluyorum çoğu zaman. Başlarken yanında olan ama şimdi yolun sonunda yanımda olan çok az insan var, bir şeyleri batırdım gibi hissediyorum. Ama bir yandan da asıl önemli olan yolu kimlerle bitirdiğim. Şu an bu günlerde benimle birlikte bu kitabı bitiren herkese özellikle teşekkür ederim o yüzden✨

Sonradan okuyup buralara gelenlere de çok teşekkür ediyorum. Çünkü çoktan bitmiş bir kitabı okurken dikkat edilecek en önemli kısım olay bütünlüğü ve büyük ihtimalle bu kitapta o yoktu.

Ama en büyük teşekkür, oy atıp yorum yaparak bana destek verenlere! Günlerce uğraştıktan, yks belasına rağmen bir şeyler yazdıktan sonra binlerce kelimemi on dakikada falan okuyup ne oy ne yorumla ses vermeyerek yazıma resmen eskort muamelesi yapanların aksine çok iyi hissettirdiler.

Bir dönem kitaba devam etmemi sağlayan şey buydu çünkü, fena halde güçsüz hissediyorum yazı konusunda. Ve tac benim yapabileceğimden daha ağır bir yazım şekline sahip. Hele şu son bölümler var ya nasıl zorlandım, okuyan iki yüz kişi felan anca vardı, yorum da çok azalmıştı motivem düştükçe geç yazdım ben geç yazdıkça aktiflik düştü - kısır döngü neden birden öyle oldu bilmiyorum ama her neyse yanımda olan o kişilere özellikle teşekkür ederim sınava 70 gün kala bile ben burada can çekişirken destek oldular. Sınavdan sonra tipik boşluklardan birisindeyken beklediler. Sadece random bile atsalar mutlu ediyorlardı onlar kendisini biliyor, ben de onları biliyorum.

Ayrıca sizlerle gülmek, kızmak, şaşırmak, heyecanlanmak ki hikayeyi ben yazsam da yaşadım sizlerle bu duyguları, beni rahatlattı, bunlar çok güzeldi. Hele sonu kötü bitecek sananlarınız favorim wşsşşwşd engellemekle tehdit ettiniz resmen beni benii Merlin'inizi!

****Ama bazıları da maalesef sınırı aştı, arkadaşlar bu sadece bir kitap ama ben yaşıyorum, duygularım var, oradan istek parça çalan dje mi benziyorum onu da bilmiyorum ama sadece ne istiyorsam onu yazarım. İnsanlara kızmaya hak bulmam hiçbir zaman, sonuçta ben kimim ki onlar için ama üzülmek beleş değil mi? Açıkçası kötü son yapmayı hiç düşünmedim ama düşünsem bile hiçbir söylem beni durdurmazdı. Kısacası boş yere kırmayın Merlin'i. Her türlü ne istersem onu yazıyorum zaten.****

Bir de ilk on bölüm Louis'e sövmelerinizi okurken iyi güldüm itiraf edeyim wçşsd hatta baya iyi güldüm ,sonradan okuyorsanız bu notu yorum geldikçe halen gülüyorumdur büyük ihtimalle çünkü Louis başından beri kitabın garibanıydı ve hepiniz çok güzel u dönüşü yaptınız.

Yazmaktan ne kadar zevk alıyorsam aslında onları birileriyle paylaşmaktan da zevk alıyorum. Paylaşmayı geçtim, en içten bu şekilde iletişim kuruyorum ve yazılarımı okuduğunuz için sizlerle aramda sizin bile anlayamayacağınız bir bağ var. Hepinizi çok seviyorum, bazılarınız destek vermeyerek beni üzdü ama yine de seviyorum hepinizi. 🤧

Hikaye başından sonuna kadar özledi, tahammülü anlatmak istedim çünkü ve sevgi, dostluk, özgürlük, baskı, cesaret, umut, en gıcık gördüğünüz insanın bile kötü zannı hak etmediği, farklılık ah ne çok duyguyla yazdım bu kurguyu. Ne çok yaşadım içimde her satırı bir bilseniz! Louis ile aç kaldım, onunla nefesim kesildi, onunla banyolarda ağladım, onunla kahve içtim, vişneler yedim. Duygularımın ne kadarı size geldi bilmiyorum.

Bu konuda konuşmanızı çok isterim, siz neler hissettiniz bu kurguyu okurken neler anladınız?

Bir de izninizle gider ayak şuna değinmek istiyorum öhm "oha kurgu müğk ama çok kasıntı bir hikaye amk bu ne." falan mevzusu. Evet tac ilerledikçe akıcıdan çok sezgisel bir hikaye halini aldı ve başta bile fevkalade akıcı değildi. Ama bana göre bir hikayede genelde öne sürülenlerden ziyade, yararlı olması ya da estetik unsur içermesi, akıcı olması, Türkçe kurallarına uyması vs,  daha önemli bir unsur var, o da hikayenin bir ruhu ve felsefesi olması. Tacın felsefesi onu zamanla böyle bir kurgu yaptı. Ben bu hikayenin kapısını ilk araladığımda, hepsi çok mutluydu ve işler biraz klasiklerdendi, ama o kapıdan içeri girdiğimde işler değişti, inanın diğer karakterlerin de çok derin hikayeleri vardı ama ben Louis'e çekildim, hikayeyi bu "kasıntı" havaya sokan onu seçmiş olmam. Eğer Harry'i seçseydim başta olduğu gibi devam ederdik. Ama böyle gelişti işte. Sevenleri vardı böyle de. Tacın ruhu buydu, ben sadece üfledim.

Neyse bu konuyu da kapattık. Artık cidden bitirmem lazım değil mi...

Ah, bu grubu özleyeceğim. Çay tepsisini, perdesiz camı, Louis'nin çalışma odasını, çardağı, Horan'ların köşkünü.

İlk defağ uzun bir hikayeyi bitiriyorum da boş yapıyorum kb şwşxşwşd tacı çok seviyorum...

Büyük ihtimalle finalde çoktan terk edilmiş hissedeceğim o yüzden ek bölüm diye zorlamak ya da biraz daha hikayeyi uzatmak istemedim, okuyan da yok herkes benden bıkmış görünüyor sizi azat ediyorum. Özel bölüm olacak mı emin değilim ama olursa da sadece okumak isteyenlere özel olsun diye her şeyden sonrasını finalde yazmadım zaten.

Bir başka kurguda, bir başka hikayede görüşmek üzere, arada gelip hatırlayın ama buraları...

Her zaman kalbimde olacaksınız, çocuklar siz de, özellikle sen Louis :')