Κάποτε το 1918 #TYS2023

Κεφάλαιο 2⁰

Ο Ταγματάρχης Πλιάκος περπατούσε πάνω κάτω μπροστά τους με τα χέρια δεμένα πίσω από την πλάτη του. Το βλέμμα του ήταν αγέρωχο και αυστηρό. Θύμιζε στην Λουΐζα εκείνο του πατέρα της. Εκείνο το βλέμμα που η Λουΐζα τόσο φοβόταν και μερικές φορές απεχθανόταν. Τώρα, όμως, η κοπέλα δεν ένιωθε ούτε φόβο ούτε απέχθεια... Ένιωθε ατρόμητη. Είχε κατορθώσει κάτι που αν έκρινε από τον αριθμό των υποψηφίων που βρίσκονταν παρόντες, μόνο λίγοι εξ αυτών έφεραν την δοκιμασία εις πέρας. Δεν ήθελε να υπερηφανεύεται, αλλά ήταν σπουδαίο κατόρθωμα για την ίδια.

Η Λουΐζα και ο Γιάννης ήταν οι τελευταίοι υποψήφιοι που πέρασαν τη γραμμή τερματισμού εγκαίρως. Η Λουΐζα δεν έτρεφε για τον εαυτό της αυταπάτες. Γνώριζε πολύ καλά ότι ως εδώ είχε φτάσει χάρη στην βοήθεια του Γιάννη κι ότι επίσης ένας εκ των δύο έπρεπε να υποστεί την τιμωρία. Φυσικά η Λουΐζα ύστερα απ' όλα όσα είχε κάνει για την ίδια ο Γιάννης, δεν θα μπορούσε ούτε θα επέτρεπε να υποστεί ο φίλος της την τιμωρία. Δεν ήταν αχάριστη. Στα δεκαοκτώ έτη της, η Λουΐζα είχε έναν άνθρωπο που μπορούσε να αποκαλεί φίλο. Δεν σκόπευε να τον χάσει. Δεν θα τον άφηνε να τιμωρηθεί στη θέση της.

"Συγχαρητήρια. Καλωσορίσατε κι επισήμως στην Στρατιωτική Ακαδημία Ελλάδος! Από αυτήν την δοκιμασία ελπίζω να καταλάβατε ότι τα επόμενα έτη δεν θα είναι καθόλου εύκολα. Δεν σκοπεύω να σας χαϊδέψω τα αυτιά, ούτε να σας διευκολύνω με οποιονδήποτε τρόπο!" Ο Ταγματάρχης έκανε μία παύση κι έπειτα συνέχισε: "Δεν μ' ενδιαφέρει η καταγωγή σας, το όνομά σας, ούτε ποια είναι η οικογένειά σας. Δεν μ' ενδιαφέρει ακόμα κι αν έχετε τις καλύτερες σχέσεις με τον Βασιλιά! Εδώ θα μάθετε πώς να είστε στρατιώτες!" Έκανε μία ακόμη παύση κοιτάζοντας όλους τους υποψήφιους που πέρασαν επιτυχώς την δοκιμασία. "Λοχαγέ."

Ο Λοχαγός έκανε ένα βήμα μπροστά, αφότου πρώτα χαιρέτησε τον Ταγματάρχη, κι έριξε μία γρήγορη ματιά στους νέους φοιτητές- στρατιώτες της Στρατιωτικής Ακαδημίας.

"Όποιος τερμάτισε τελευταίος, να εμφανιστεί εμπρός."

Ο Γιάννης έκανε να κινηθεί, όμως, η Λουΐζα τον σταμάτησε.

"Τι κάνεις;" Ψιθύρισε ο Γιάννης συνοφρυωμένος.

"Εγώ τερμάτισα τελευταίος. Εγώ πρέπει να λάβω την τιμωρία." Η Λουΐζα τον κοίταξε αυστηρά και κατά αυτόν τον τρόπο του απαγόρευσε να φέρει οποιαδήποτε αντίρρηση ή να διαμαρτυρηθεί.

"Μα..."

"Αν δεν με βοηθούσες, μπορεί να μην τερμάτιζα καν! Μείνε. Άφησέ με να το χειριστώ."