Κάποτε το 1918 #TYS2023

Κεφάλαιο 44⁰

Ο Στέλιος και η Λουΐζα διέσχισαν την κύρια είσοδο της Ακαδημίας και η κοπέλα αισθάνθηκε σαν να μην είχε περάσει μια μέρα. Σαν να μην είχε αποκαλυφθεί το μυστικό της. Σαν να επέστρεφε στην Ακαδημία έπειτα από την "εορτή" των Χριστουγέννων.

"Πώς αισθάνεσαι που είσαι πίσω;" Ρώτησε ο Στέλιος παίρνοντας το χέρι της στο δικό του.

Το βλέμμα της έπεσε στα χέρια τους κι έπειτα, συνάντησε το δικό του. Του χαμογέλασε. Αισθανόταν ευτυχισμένη - πλήρης- αν βέβαια υπάρχει τέτοιο συναίσθημα! Με κάποιον τρόπο η κατάσταση είχε εξελιχθεί καλώς, με εξαίρεση φυσικά την φυγή του Πλιάκου... διότι είχε επιτέλους ξανά το ελευθερία της, το όνομά της είχε αποκατασταθεί -εν μέρει- και ο Στέλιος βρισκόταν στο πλευρό της σαν φρουρός. Δεν θα μπορούσε να ζητήσει τίποτε παραπάνω!

Παρ' όλα αυτά, προσπάθησε να τραβήξει το χέρι της. Η Ακαδημία δεν ήταν μέρος για την Λουΐζα και τον Στέλιο να εκδηλώνουν την αγάπη τους. Ακόμα και τώρα που η Λουΐζα δεν χρειαζόταν να κρύβεται.

Ο Στέλιος την κοίταξε πονηρά, αλλά η Λουΐζα ήξερε ότι έπρεπε να τον σταματήσει τώρα πριν να ήταν πολύ αργά.

"Μη με κοιτάς έτσι." Η Λουΐζα κοίταξε γύρω της και προς μεγάλη της ανακούφιση δεν υπήρχε κανείς άλλος τριγύρω τους.

"Γιατί όχι;" Ρώτησε και την πλησίασε με παιχνιδιάρικη διάθεση. "Θα με χτυπήσεις; Το ξέρεις ότι είσαι πολύ βίαιη;"

"Εσύ φταις. Πάψε να με προκαλείς και μπορεί να αλλάξω στάση απέναντί σου."

"Μόνο μαζί μου συμπεριφέρεσαι έτσι. Με τους υπόλοιπους είσαι άγγελος επί γης."

"Γι' αυτό ευθύνεσαι εσύ και μόνο εσύ."

"Λούη-" Η Λουΐζα ακολούθησε τη φωνή του Πιπεράκη και τον αντίκρισε να τρέχει αναστατωμένος προς το μέρος τους.

Η Λουΐζα κοίταξε συνοφρυωμένη τον Στέλιο ρωτώντας βουβά τον Στέλιο τι συνέβαινε. Ο Στέλιος ανασήκωσε τους ώμους του και το ζευγάρι περίμενε υπομονετικά μέχρι να τους εξηγήσει τι συνέβαινε ο Μανώλης.

Ο Πιπεράκης, όπως της είχε εξηγήσει ο Στέλιος όσο βρίσκονταν στο νοσοκομείο, είχε μεταλλαχθεί. Οι τύψεις για τα βασανιστήρια και τις κακόγουστες φάρσες που την ανάγκασε να υπομείνει, είχαν επιτέλους καταλάβει τα ηνία. Ο Μανώλης είχε καταλάβει το λάθος του και είχε πραγματικά μετανιώσει για όσα δεινά τις είχε προκαλέσει. Ως έναν βαθμό μάλιστα αισθανόταν υπεύθυνος για την αποκάλυψη της ταυτότητάς της, παρά το γεγονός ότι δεν είχε συμβάλει επί της ουσίας στο σχετικό σχέδιο του Πλιάκου. Δεν ήταν διόλου απίθανο ο Πλιάκος να είχε αντιληφθεί την παρουσία της Λουΐζας εξαιτίας του Μανώλη και των φημών που κατά καιρούς διέδιδε εναντίον της, οι οποίες ήταν εντελώς βάσιμες.