Κάποτε το 1918 #TYS2023

Κεφάλαιο 50⁰ - Επίλογος

"Ιωαννίδη." Ο Μάρκος εισήλθε στο αυτοσχέδιο εστιατόριο του στρατοπέδου με ένα χαμόγελο στα χείλη. Δεν σκόπευε να τραβήξει την προσοχή πάνω του, αλλά η φωνή του ακούστηκε δυνατότερα από όσο είχε υπολογίσει και θελήσει. Με βήμα γοργό πλησίασε τον Στέλιο και τον κοίταξε χαρούμενος.

Ο Στέλιος κοίταξε τον Μάρκο σαν να ήταν τρελός. Δεν του είχε δώσει ποτέ το δικαίωμα να τον πλησιάσει με τόση άνεση και πόσο μάλλον με τέτοια διάθεση... φιλική. Τραβήχτηκε μακριά του ελαφρώς και με το βλέμμα του τον κοίταξε επικριτικά.

"Τι συμβαίνει;" Τον κοίταξε ενοχλημένος από την κορυφή ως τα νύχια. "Γιατί είσαι τόσο χαρούμενος;"

"Επικοινώνησε ο Ταγματάρχης. Έρχεται στην Σμύρνη." Ανακοίνωσε ο Μάρκος και ο Στέλιος τον κοίταξε ανέκφραστος. 

"Και γιατί είσαι τόσο χαρούμενος με τα νέα αυτά;" Πήρε τον δίσκο του και κάθισε στο πρώτο τραπέζι που βρήκε διαθέσιμο.

"Θα μπορέσουμε επιτέλους να του μιλήσουμε ιδιαιτέρως για τον Πλιάκο." Τον ακολούθησε ο Μάρκος και κάθισε απέναντι του.

"Έχουν περάσει τόσοι μήνες." Ξεκίνησε να τρώει ο Στέλιος διατηρώντας ένα αδιάφορο βλέμμα στα μάτια του. "Όσο περνάει ο καιρός και δεν έχουμε ίχνη του, τόσο πιο εύκολο είναι για αυτό το τομάρι να κινείται στις σκιές. Επίσης, τι μπορούμε από την Σμύρνη όταν ο Πλιάκος δραστηριοποιείται στην κυρίως Ελλάδα;"

"Δεν αμφιβάλλω, αλλά ο Ταγματάρχης είναι προνοητικός. Δεν υπάρχει περίπτωση να μην έχει βάλει τους άνδρες του να τον παρακολουθούν και να του μεταφέρουν τις κινήσεις του, όποιες κι αν είναι αυτές."

"Αν όντως μεταφέρουν τις ακριβείς πληροφορίες." Μουρμούρισε ο Στέλιος και γέμισε το στόμα του με φαγητό για να αναγκάσει τον Μάρκο να διακόψει την συζήτηση.

Ο Μάρκος έλαβε γρήγορα το μήνυμα. Διόλου ανόητος δεν ήταν, μα πριν προλάβει να συμπεριφερθεί στον Στέλιο όπως του άξιζε, ο Γιάννης κάθισε στο τραπέζι και τους κοίταξε ενθουσιασμένος.

"Ακούσατε τα νέα;" Ρώτησε και τα μάτια του έλαμψαν. "Έρχεται ο Ταγματάρχης με ένα σώμα εθελοντών από την Ακαδημία!"

"Κάποιος σου έφαγε την πρωτιά." Μουρμούρισε ενοχλημένος ο Στέλιος που ούτε με την ησυχία του ήταν πλέον ουσιαστικά αδύνατον να απολαύσει ακόμη κι αυτό το... μέτριο μεσημεριανό που σέρβιραν στο στρατόπεδο.

Ο Γιάννης κοίταξε τον Στέλιο μπερδεμένος, καθώς αργά το χαμόγελο χάθηκε από τα χείλη του.