Κάποτε το 1918 #TYS2023

Κεφάλαιο 22⁰

Η Λουΐζα είχε καθίσει στην άλλη άκρη του κελιού, έχοντας φέρει στο στήθος της τα γόνατά της και αποφεύγοντας το έντονο βλέμμα του Στέλιου. Ο Στέλιος είχε καταλάβει ότι η κατάληξή τους στην φυλακή επρόκειτο για  δολοπλοκία των φίλων τους. Χάριν στους φίλους του τώρα βρισκόταν κλεισμένος σε ένα μικρό κελί με την Λουΐζα. Μόνο έτσι μπορούσε να βρίσκεται κοντά της... Ακόμη κι αν δεν το παραδεχόταν, τους ήταν υπόχρεος για την μοναδική ευκαιρία που του χάρισαν.

Από την στιγμή που τους έπιασε ο Λοχαγός έως και τώρα, ο Στέλιος είχε καταλάβει ότι η Λουΐζα δεν σκόπευε να ανταλλάξει μαζί του ούτε λέξη παραπάνω! Όμως ακόμα κι αν δεν συνομωτούσαν οι φίλοι τους πίσω από την πλάτη τους, είχε εμπεδώσει πολύ καλά ότι η Λουΐζα δεν επρόκειτο να συνεχίσει να του συμπεριφέρεται όπως πριν... πριν την χοροεσπερίδα... πριν το φιλί. Για την ακρίβεια, το είχε συνειδητοποιήσει όταν πήγε στην οικεία της εξαδέλφης του κι εκείνη του απαγόρευσε να εισέλθει χωρίς την άδειά της. Η πραγματικότητα τον χτύπησε αδυσώπητα, λίγες ώρες αφότου έφτασε στην Ακαδημία και παρατήρησε πως η Λουΐζα τον απέφευγε, όπως ο διάβολος το λιβάνι. Το διαπίστωσε και εν συνεχεία στα μαθήματα, στις ασκήσεις, στην τραπεζαρία και φυσικά, στο δωμάτιό τους.

Πόσος καιρός είχε περάσει από τότε που μίλησαν για τελευταία φορά όπως συνήθιζαν; Πολύς καιρός. Περίπου ένας και κάτι μήνας...  Τόσον καιρό η Λουΐζα τον απέφευγε. Βασικά, αγνοούσε την παρουσία του και η καρδιά του πονούσε κάθε φορά που συνέβαινε αυτό. Δεν του είχε δώσει καν την ευκαιρία να της εξηγήσει και να της γνωστοποιήσει τις προθέσεις. Δεν του είχε επιτρέψει ούτε καν να της μιλήσει τα συναισθήματα που έτρεφε για εκείνη.

"Θα κρυώσεις." Είπε και η Λουΐζα τον κοίταξε στενεύοντας τα μάτια σιωπηλή. Ο Στέλιος αναστέναξε, αλλά δεν σταμάτησε. "Ποιος νομίζεις ότι θα πρέπει να σε φροντίσει αν αρρωστήσεις;"

Η Λουΐζα τον κοίταξε έκπληκτη και συλλογίστηκε: σε περίπτωση που κρύωνε, ο Στέλιος θα ήταν εκείνος που θα την φρόντιζε ή τουλάχιστον εκείνος που θα μπορούσε να την φροντίσει, δεδομένου ότι οι υπόλοιποι φίλοι της αγνοούσαν το μυστικό της.

Η Λουΐζα θα απέφευγε ένα τέτοιο ενδεχόμενο πάση θυσία. Έτσι, σηκώθηκε όρθια και κάθισε στο μοναδικό παγκάκι που υπήρχε στο κελί, ελάχιστα εκατοστά μακριά από τον Στέλιο.

"Δεν είναι καλύτερα έτσι;" Τη ρώτησε με ένα χαμόγελο να τρεμοπαίζει στα χείλη του και αμέσως η Λουΐζα του έστρεψε την πλάτη της, προκαλώντας τον αναστεναγμό του Στέλιου.