Κάποτε το 1918 #TYS2023

Κεφάλαιο 8⁰

Τις επόμενες μέρες η Λουΐζα φρόντιζε να αποφεύγει τον Ιωαννίδη, ο οποίος είχε δει το κατακόκκινο πανί της... Η Λουΐζα γνώριζε ότι ο συγκάτοικός της, όσο ενοχλητικός κι αν γινόταν, ήταν έξυπνος. Ένα ακόμη στοιχείο- μία μικρή λεπτομέρεια να του αποκάλυπτε και ο Ιωαννίδης θα καταλάβαινε για ποιον λόγο η κοπέλα ήταν τόσο μυστικοπαθής. Αφού, λοιπόν, ο συγκάτοικός της ήταν ιδιαίτερα ευφυής και σε συνδυασμό με το γεγονός ότι απολάμβανε να της προξενεί μπελάδες, η Λουΐζα αποφάσισε ότι θα ήταν καλύτερο για την ίδια και το μυστικό της, να μείνει όσο το δυνατόν μακρύτερα από τον Στέλιο. Ή τουλάχιστον να μην έρχονται σε επαφή αν δεν ήταν απολύτως απαραίτητο.

Για όλους τους παραπάνω λόγους, η Λουΐζα ξυπνούσε κάθε μέρα μισή ώρα νωρίτερα από τον Ιωαννίδη και επέστρεφε στο δωμάτιο που μοιραζόταν μαζί του πριν επιστρέψει ο ίδιος ή εναλλακτικά, αφότου είχε κοιμηθεί. Τις περισσότερες φορές ίσχυε η τελευταία περίπτωση, καθώς η Λουΐζα, αφότου τελείωναν τα μαθήματα, επισκεπτόταν το γυμναστήριο και την αίθουσα πάλης με την συντροφιά του Μάρκου.

Ο Μάρκος ήταν τόσο ευγενικός μαζί της. Την βοηθούσε να εξασκηθεί, ενώ θα μπορούσε κάλλιστα να επιστρέψει στο δωμάτιό του για να ξεκουραστεί.

Ένα από εκείνα τα βράδια ήταν και το σημερινό, κατά το οποίο η Λουΐζα αισθανόταν άσχημα που για χάρη της ο Μάρκος έχανε τον ύπνο του. Η ώρα ήταν ήδη περασμένες δώδεκα και τα φώτα σχεδόν σε ολόκληρη την Ακαδημία είχαν σβήσει, με εξαίρεση μόνο εκείνα που φώτιζαν τις εγκαταστάσεις της. Επικρατούσε σιωπή απ' άκρη σε άκρη και η Λουΐζα το λάτρευε. Σήκωσε το κεφάλι της και κοίταξε τον έναστρο ουρανό.

"Στην Αθήνα σπάνια βλέπαμε τέτοιο όμορφο θέαμα." Είπε θαυμάζοντας τον όμορφο ουρανό.

Ο Μάρκος την πλησίασε σιωπηλός αγναντεύοντας κι εκείνος τον ουρανό.

"Στην Αθήνα ο ουρανός είναι ακόμα πιο όμορφος." Είπε ο Μάρκος και η Λουΐζα τον κοίταξε έκπληκτη.

"Έχεις πάει στην Αθήνα;"

"Αρκετές φορές. Ιδιαίτερα μετά..." Ο Μάρκος έκοψε την φράση του στη μέση και η Λουΐζα τον κοίταξε ερωτηματικά. Τα χαρακτηριστικά του προσώπου του συσπάστηκαν και ο πόνος εμφανίστηκε στα όμορφα γκρίζα μάτια του. "Αφότου τελείωσα το δημοτικό." Είπε τελικά και η Λουΐζα κατάλαβε ότι δεν σκόπευε να πει κάτι άλλο. Αντιλαμβανόμενη, λοιπόν, την ψυχική οδύνη που αντικατοπτρίστηκε στο ευγενικό πάντα βλέμμα του, δεν τον πίεσε να συνεχίσει την πρότασή του. Τον σεβάστηκε και επιχείρησε να του αποσπάσει τον νου από τις σκοτεινές σκέψεις του.