Κάποτε το 1918 #TYS2023 (Κάποτε στο Ναύπλιο, Βιβλίο 1)

Κεφάλαιο 13⁰

Ο Αρτέμιος πέρασε το χέρι του γύρω από την πλάτη του Στέλιου και τον σήκωσε όρθιο. Ο Στέλιος μουρμούρισε κάτι ακατανόητο κι ύστερα, άρχισε να γελάει υστερικά κι έπεσε πάλι στην καρέκλα. Ο Αρτέμης δεν μπορούσε να καταλάβει τι τον είχε πιάσει ξαφνικά. Ποια μύγα τον είχε τσιμπήσει και άρχισε να πίνει τόσο πολύ... Η αλήθεια ήταν ότι με τον Στέλιο γνωρίζονταν πρακτικά από μικρά παιδιά. Ήταν στο ίδιο σχολείο στη Συνώπη, πριν ο μεθυσμένος φίλος του και η οικογένειά του μετακομίσουν στο Ναύπλιο. Από τότε έκοψε οποιαδήποτε επαφή είχε μαζί του, μέχρι που συναντήθηκαν τυχαία ξανά στην Ακαδημία.

"Να πάρει, Στέλιο!" Γάβγισε θυμωμένος που ο φίλος του δε συνεργαζόταν καθόλου. "Σήκω όρθιος! Δεν μπορώ να σε κουβαλήσω!"

Ο Στέλιος γέλασε, σηκώθηκε όρθιος, αλλά πολύ σύντομα έχασε την ισορροπία του και παραπάτησε. Ο Αρτέμης κατάπιε με δυσκολία την τελευταία κυριολεκτικά στιγμή υβριστικές φράσεις και κατάρες που αφορούσαν το αλκοόλ και την αντοχή του Στέλιου σ' αυτό και έσφιξε το χέρι του φίλου του γύρω από τον λαιμό του. Έσφιξε τον κορμό του δυνατά και ουσιαστικά έσυρε τον Στέλιο που έσερνε τα πόδια του πίσω του.

Ο Στέλιος, όμως, παραπάτησε πάλι παρασύροντας και τον Αρτέμη πάνω σ' ένα τραπέζι.

Ο Αρτέμης δεν άντεχε άλλο... Νόμιζε ότι είχαν βγει για ένα ποτό. Όχι μια ντουζίνα από το ακριβότερο ουίσκι του μαγαζιού... Ανίκανος να συγκρατήσει άλλο το βάρος του φίλου, τον άφησε σιγά σιγά, ώσπου το πρόσωπο του Στέλιου συγκρούστηκε με την επιφάνεια του τραπεζιού. Ο Στέλιος μούγκρισε και τουλάχιστον μια ντουζίνα κεφάλια γύρισαν προς το μέρος τους.

Ο Αρτέμης κούνησε το κεφάλι του ζητώντας συγγνώμη σιωπηλά.

Πώς στο καλό θα επέστρεφαν στην Ακαδημία απαρατήρητοι;

~...~

Η Λουΐζα δεν μπορούσε να κοιμηθεί. Δεν μπορούσε όταν ο Στέλιος έφυγε σ' αυτήν την κατάσταση δίχως να πει πού θα πήγαινε.

Δεν είναι ότι την ένοιαζε πού σκόπευε να πάει λίγες ώρες πριν να ξημερώσει. Άλλωστε δεν υπήρχαν πολλά μέρη να πάει, δύο εκ των οποίων, το σπίτι του- το οποίο η Λουΐζα απέρριψε αμέσως- και το άλλο... Ε, λοιπόν, ήταν άνδρας. Οι άνδρες μπορούσαν να επισκεφτούν οίκους ανοχής.

Παρά το γεγονός αυτό, η Λουΐζα ένιωθε κάτι να βαραίνει το στήθος της. Κάτι σαν ενόχληση, σαν ένα τσίμπημα στο στήθος. Κάτι που την έκανε να νιώθει περίεργα ανήσυχη...