Κάποτε το 1918 #TYS2023

Κεφάλαιο 36⁰

Η Λουΐζα επέστρεψε στο κελί της κλονισμένη. Ο Πλιάκος αφότου ολοκλήρωσε το βάρβαρο βασανιστήριο της καημένης της κοπέλας, διέταξε την ίδια να φύγει από το γραφείο του και φώναξε τον φρουρό να συνοδεύσει την Λουΐζα στο κελί της.

Όταν ο φρουρός κλείδωσε την πορτα του κελιού της, άφησε το κορμί της να πέσει στο έδαφος με έναν γδούπο. Όλο το χρώμα είχε στραγγίσει από το πρόσωπό της και με δυσκολία διατηρούσε υπό τον έλεγχο τα δάκρυά της.

"Λουΐζα." Ο Μάρκος την κάλεσε, αλλά εκείνη δεν φάνηκε να τον προσέχει. Ο Πλιάκος είχε βιάσει μπροστά στα μάτια της αυτό το αθώο κορίτσι και συμπεριφερόταν σαν να μην συνέβαινε τίποτε. Την είχε ξεφτιλίσει εξαναγκάζοντας την Λουΐζα να παρακολουθήσει αυτήν την αισχρή και χυδαία ένωση, ανήμπορη να επέμβει με οποιονδήποτε τρόπο. "Λουΐζα, τι συνέβη; Είσαι πιο άσπρη κι από πανί. Τι σου έκανε εκεί πέρα;"

Η φωνή του Μάρκου ακούστηκε κάπου στο βάθος, μακριά, σαν να ακουγόταν από ένα άλλο μέρος... Η Λουΐζα στράφηκε προς το μέρος του, αλλά το βλέμμα της ήταν κενό, τα μάγουλά της είχαν χάσει αυτό το ανεπαίσθητο ροζ χρώμα τους και τα χείλη της έχασκαν ανοιχτά, όταν δεν έτρεμαν.

Ο Μάρκος σηκώθηκε γρήγορα όρθιος και πλησίασε όσο περισσότερο του επέτρεπαν τα κάγκελα το κελί της Λουΐζας. Γονάτισε, ώστε να βρίσκεται στο οπτικό της πεδίο, και τύλιξε τα μακριά δάχτυλά του γύρω από τα κάγκελα.

"Λουΐζα, πες μου σε παρακαλώ τι συνέβη. Γιατί τρέμεις ολόκληρη και γιατί έχεις χάσει το χρώμα σου;"

"Μάρκο, είναι ένα τέρας..." Είπε μονάχα κι έκρυψε το πρόσωπό της ανάμεσά στα γόνατά της. "Εκείνος άγγιξε... Όχι. Βίασε... παρά την θέλησή..." Ψέλλισε συγχυσμένη, δίχως να απομακρύνει το κεφάλι της από τα πόδια της.

"Το καθίκι!" Έφτυσε. "Σε άγγιξε;" Την ρώτησε και η Λουΐζα μαζεύτηκε στην θέση της. Ο Μάρκος τότε τα έχασε. "Εσένα άγγιξε, Λουΐζα;" Την ρώτησε ξανά και όταν η Λουΐζα σήκωσε το πληγωμένο της βλέμμα, ο Μάρκος πετάχτηκε όρθιος. Δεν έπρεπε να είχε επιτρέψει στην Λουΐζα να επιστρέψει στην καταραμένη φυλακή. Ακόμα και στην εσχάτη, σε περίπτωση που δεν πετύχαινε το σχέδιό τους και αιχμαλωτιζόταν ο Στέλιος, και πάλι θα ήταν σε καλύτερη κατάσταση από αυτήν που βρισκόταν η Λουΐζα. Όχι, διότι ήταν άνδρας, αλλά εξαιτίας της οικογένειάς του. Το όνομα Ιωαννίδης ήταν πολύ πιο βαρυσήμαντο από αυτό της Λουΐζας. Εξάλλου, ο κύριος Ιωαννίδης δεν θα επέτρεπε ποτέ σε κανέναν να ντροπιάσει το όνομα της οικογένειάς του μήτε να στιγματίσει τον πολύτιμο υιό και κληρονόμο του κατ' αυτόν τον τρόπο.