Κάποτε το 1918 #TYS2023

Κεφάλαιο 7⁰

Η Λουΐζα περίμενε μέχρι να αποκοιμηθεί ο Ιωαννίδης, έτσι ώστε να μπορέσει να φύγει δίχως να αντιληφθεί την απουσία της.

Τις δύο τελευταίες μέρες η Λουΐζα είχε παραμελήσει την εξάσκησή της εξαιτίας του Ιωαννίδη, ο οποίος φαινόταν ότι γνώριζε κάτι που ενδεχομένως η Λουΐζα θα προτιμούσε να παρέμενε κρυφό. Αυτό θα μπορούσε να είναι κάλλιστα το μυστικό της. Όμως, θα μπορούσε να είναι κάτι εντελώς άσχετο! Η Λουΐζα ανησυχούσε τόσο πολύ και φοβόταν ότι κάποια στιγμή η ταυτότητά της θα αποκαλυπτόταν, ώστε είχε αρχίσει να σκέφτεται και σε μερικές περιπτώσεις να συμπεριφέρεται σαν παρανοϊκή.

Μόλις έφτασε στον ανοικτό χώρο που βρισκόταν μερικά μέτρα μακριά από την κλειστή αίθουσα εξάσκησης, άφησε τα πράγματά της προσεκτικά στο έδαφος και στάθηκε ακίνητη για μερικά δευτερόλεπτα. Τι θα συνέβαινε, όμως, σε περίπτωση που ο Ιωαννίδης όντως είχε ανακαλύψει το μυστικό της; Τι θα έκανε; Θα την μαρτυρούσε ή μήπως -ακόμη χειρότερα- θα εκμεταλλευόταν την κατάστασή της και θα την απειλούσε όπως τον πρόσταζαν οι πονηρές ανάγκες του;

Ω, αν ίσχυε κάτι τέτοιο, η Λουΐζα ήταν χαμένη προ πολλού!

"Τι κάθομαι και σκέφτομαι;!" Αναστέναξε ανακατεύοντας βίαια τα κοντοκουρεμένα μαλλιά της. "Πρέπει να συγκεντρωθώ! Δεν έχω πολλή ώρα στη διάθεσή μου!"

Έτσι, η Λουΐζα στρώθηκε στη δουλειά. Επανέλαβε τις κινήσεις αυτοάμυνας που τους είχε δείξει το πρωί ο Λοχίας τους, αλλά ήταν πραγματικά πολύ δυσκολότερο, όταν δεν είχε ζευγάρι. Απογοητευμένη ανακάτεψε τα μαλλιά της πάλι κι έβγαλε μια κραυγή απόγνωσης. Τι θα έκανε; Είχε εγγραφτεί υποτίθεται στην Ακαδημία για τα χρήματα που θα της παραχωρούνταν όταν αποφοιτούσε. Όμως, έτσι ως είχε η κατάσταση, η Λουΐζα άρχισε να χάνει τόσο την αυτοπεποίθησή της όσο και την εμπιστοσύνη στις ικανότητές της. Είχε αρχίσει μάλιστα να πιστεύει ότι η πολυπόθητη αποφοίτησή της από την Ακαδημία ήταν ακόμη πολύ, πολύ, πολύ μακριά της. Σαν ένα δυσοίωνα αχνό όνειρο.

Με βαριά καρδιά κάθισε στο έδαφος και αναστέναξε. Ύστερα, ξάπλωσε κι αναστέναξα ξανά. Αυτή τη φορά πιο δυνατά.

"Δεν τόσο εύκολο όσο φαίνεται, έτσι;" Η φωνή του Μάρκου παραλίγο να την στείλει στον άλλον κόσμο. Αμέσως, η Λουΐζα σηκώθηκε όρθια σκουπίζοντας τα λερωμένα με χώμα ρούχα της. "Ηρέμησε." Ο Μάρκος της χαμογέλασε και πλησίασε μερικά μέτρα.

"Τι..." Αυτό που ήθελε η Λουΐζα στην πραγματικότητα να τον ρωτήσει ήταν πώς την είχε βρει καθώς και για ποιον λόγο.