FATE : Amelia Celine (Completed ✔)

Epilogue 1

THIRD PERSON POV

On the next day, people of Samiya rejoice for their Victory against demon. They celebreate for the entire day, and it was held in all streets in Samiya. Nobels and commoners interacts for this joyful day.

However, for those people who is close to the cause of this event doesn't feel the same. Sa Akademya, ramdam ang lungkot ng mga estudyante at mga propesor, maging sa palasyo kahit gustong magsaya ng mga Samiyan na nagsisilbi dito ay hindi magawa dahil narin sa ramdam nilang kalungkutan ng kanilang pinaglilingkuran. The House of Denovan also joined this sad moment. They have been acquainted to Amie during her visit, and knowing what happened to her, kahit may piging sa kanilang harapan na kanilang hinanda ay hindi nila magawang magsaya at nakisimpatya nalamang sa kanilang mga Pinaglilingkuran.

Sa araw rin na iyon, inayusan ang pinakamalaking bulwagan ng palasyo para sa isang taong nakahiga sa pinaka sentro nito. Makikita sa magandang mukha ng babae ang kalmado at napakapayapa nitong pustura. Tila natutulog lamang ngunit alam ng mga nasa paligid niha ay walang kasiguraduhan king kailan muli siyang magigising.

Every one moved on, their life goes on and continue to flourish as they want it to be. Months turns to years, Amie was still inside that ballroom sleeping. Her friends and family never fails to visit her everyday.

*****

HIS POV

I am here at Amie's room, looking at her beauty beyond comparison. It's been a year since that day, she decided to sacrifice herself para sa nakakarami. It sadden me na sa huling pagkakataon na iyon ay pinili nitong isakripisyo ang kanyang sarili para sa lahat, ngunit masaya ako dahil binigyan parin ako ng pagkakataon para muki siyang makasama  Pero 3 taon na ang nakakalipas ngunit heto parin siya at nakahiga sa kama na puno ng bulaklak. Our friends never fails to change her flower bed every 3 days para mapanatili nilang maayos at maganda ang kanyang hinihigaan, which suits her divine beauty.

I am holding her hand, at paulit ulit kong sinasabi sa kanya ang nararamdaman ko. I always telling her my everyday story, hindi ako kailanman pumalya para ipaalam sa kanya ang mga ginagawa ko araw araw at ipaalam sa kanya kung gaano ko siya ka-mahal. Yes, I love her and she knows that.

Nabalik ako sa hwisyo ng isang maliit na kamay ang humaplos sa aking pisngi at pinupunasan ang mga lubang hindi ko manlang namalayan na tumulo na mula sa aking mga maga, malungkot akong napangiti dahil dito.

"Don't be sad anymore, Papa." sabi nito sa maliit na boses.

"I'm not. Masaya lang ako, because I have you while waiting for your mother to wake up." and yes, I have a son. My son from Amie.

Flashback:

Its been 9 months since Amie fall in her sleep. Naglalakad na ako ngayon sa isang pasilyo patingong private room ni Amie. She was transferred here from the ballroom, a month after. Hinayaan muna naming magsaya ang aming nasasakupan bago namin pinaalam sa kanila ang nagyari kay Amie. They requestes to see her, to see theiro hero, thankfully, nasa malaking bulwagan ng palasyo noon siya nakatulog kaya pina unlakan namin ang kanilang hiling, matapos ang isang buwan ay pinalipat ko na siya dito sa pribadong kwarto na ito na ako at mga kaibigan at pamilya nalang namin ang nakakapunta.

Ilang sandali pa ay nakarating na din ako sa kanyang kwarto, I waa about to open the door when I heards a baby crying. Agad akong oumasok ang nagmadaling pumunta sa kanyang flower bed, and I saw there a baby boy, umiiyak at tila nagugutom. Balot ito sa isang mabalbon na tela, mukhamg kapapanganak pa lamang. Kinuha ko ito at nilagay sa aking bisig, sa hindi malamang dahilan ay bigla itong tumigil sa pag iyak. The baby open his eyes and stared at me, just for a moment, I felt love just looking at her mesmirizing gray eyes. He stared at me as if kinikilala nito ang aking buong pagkatao, pagkatapos ay bigla itong ngumiti at tumawa.

Nakakahawa ang kanyang mga tawa kaya natawa na rin ako habang pinaglalaruan ko ang kanyang mga maliliit na kamay. I waa busy playing with his hand when I realize that he's still a stranger to me. I look for any sign para malaman ko kung sino ang batang ito, and I found nothing but a name printed inside the cloth where hes in.

"Regis Henry Le Rougue Huxley" basa ko dito, matagal bago ko prinoseso ang lahat hanggang sa haplusin ng maliit nitong kamay ang aking pisngi. I look at him and realization hits me. This baby resemble me and Amie.

His characteristics was combined Amie and Me. I look at Amie's bed only to find she's holding a bunch of flower. Nilapitan ko ito habang dala dala ang bata sa aking bisig. Kinuha ko ang mga bulaklak at napansin kong may isang papel na nakasik sik dito, kinuha ko at binasa.

"Gift." written on the paper, tinitigan ko ito ng mabuti bago ilipat ang tingin ko sa batang aking karga. Mapayapa na ito ngayon na natutulog sa aking bisig. Napangiti ako ako at hinalikan ito sa noo. I look at Amie and did the same.

I still can't believe that, the fire we shared together that night gives us this beautiful baby. Napapangiti nalang ako habang inaalala ang gabing aming pinagsaluhan. Namula ako dahil sa mga senaryong pumasok sa aking ala ala. Her moan, my performance and everything, mabuti nalang at ginalingan ko nung gabing iyon.

Lumabas ako ng kanyang pribadong kwarto upang ipaalam sa aking pamilya at aming kaibigan ang magandang balita.

End of flashback...

"You're crying again." nabalik ako mula sa pagbabaliktanaw ng marinig ko ang naiiyak na boses. Tiningnan ko ito at halata sa kanya na kahit anong segundo ay iiyak na siya. And there he go.

"Uwaaaaah!" napapangiting naiiling nalang ako habang pinapanood siyang pumalahaw ng iyak. Bumaba ito mula sa pagkakakandong ko at tumakbo palapit kay Amie.

"Momma! Papa is crying! Come back already, wake up!" sumbong nito sa ina, habang hawak ng maliit niyang kamay ang palad nito.

And just like a magic word, blinding lights covered them. Nataranta ako at hindi alam ang gagawin, sinubukan kong lumapit sa mga ito ngunit may pwersang pilit na hinaharangan ako.

"Regis! Amie!" kinakabahan kong sigaw sakanila. Naiiyak na din ako dahil sa kwalang kwenta ko, hindi manlang ako makawa ng kahit ano para lang malapitan sila. Napaluhod na akong umiiyak habang tinatakpan ang aking mata dahil mas naging nakakaailaw pa ang liwanag na nagmumula sa direksyon nila.

"Regis! Amie!" nanghihina kong ani.

Unti unting nawala ang ilaw, nakatakip parin amg aking braso sa mukha. Labis ang aking takot dahil wala akong marinig na kahit ano, kahit ang boses ng umiiyak kong anak.

"Tahan na. shhhhh." dinig kong pagpapatahan ng isang malambing boses na kaytagal ko ng hindi naririnig. Tinanggal ko ang bisig sa aking mata at nakita sa ang aking anak na nakahiga na ngayon sa bisig ng babae na kaytagal ko ng hinihintay ma magising.

"Amie." di makapaniwalang ani ko dito na sakto lang para kanyang madinig.

Tumingin ito sa aking direksyon at tinaasan ako ng isang kilay. "At ano naman yang dina drama drama mo jan?" mataray na tanong nito. Oh, how I missed that tone.

Tumayo ako at naglakad ako papunta sa direksyon nila. Pero bago pa ako makalapit ay pinahinto na ako nito gamit ang kanyang mga kamay. Inamoy numa nito ang sarili bago ako pinatuloy sa gusto kong gawi. Natatawa ako sa ginawa nito at lumapit na sakanila bago ko bigyan ng mahigpit na yakap ang mag ina ko.

Humiwalay ako mula sa pagkakayakap bago ko bigyan ito ng isang malalim na halik na puno ng pagmamahal.

"I love you. Thank you for coming back." malumanay na sabi ko dito pagkahiwalay ko sa halik na aming pinagsaluhan.

"Buti nalang mahal kita at masyado mong ginalingan nung gabing iyon kung hindi iisipin ko na talagang bakla ka dahil iyak ka ng iyak." humahagikgik nitong ani kaya napasimangot ako. Pinatakan nalang ako nito ng halik kaya napangiti muli ako.

"Galingan mo ulit mamaya ah! Ang sarap eh." tulso muli niti kaya tuluyan na akong namula dahil sa hiya.

Because of that, I will make sure, hindi siya makakalakad kinabukasan.

*****