CHAPTER 78: Every Pain

347 24 10
                                    

"You are fucking dead! Who the hell are-"

Sigaw ni Carl saka lumapit nang makita niya ang dugong tumulo sa sahig. He is pointing his gun towards the intruder. Pero napabitaw na lang siya sa baril niya nang makita kung kanino ang aninong nasa banyo. She was facing down on her shoulder while moaning.

His gun has a silencer so it will not bother the tenants. He always keep it for emergency purposes. Uncertain scenario like just what happened now.

"Fuck!" He was not sure if he's cursing himself or the intruder. He even didn't bother to ask why she's here. Carl was on a panic as he run towards her.

Mabilis niyang binuhat si Melissa palabas ng banyo at pababa ng hagdan. Kinapa din niya ang susi ng kotse kung nasa bulsa ba niya.

"No, don't! Don't bring me to the hospital! Please!" Melissa shouted when she realized that he's on his way outside.

"Are you crazy? You're bleeding! What on earth do you want me to-"

"It will be a medico-legal Carl. Please, just bring me down. Okay lang ako. I think the wound is just superficial. You and I can manage it." Pakiusap ni Missy nang magpumilit si Carl na buksan ang pinto.

"Yes it is, it will be a medico-legal Missy. What you did is trespassing! I can sue you and put you in to jail. I can also say that I just did a self defense." Buntong hininga ni Carl, hindi niya alam kung galit ba siya kaya mataas ang boses niya o nag-aalala lang siya para sa dalaga.

"Please, just this once...be on my side Carl. I know I did something stupid. Pero hindi ko naman talaga sinasadya. Napadaan lang ako, I was just curios if you change the password. You didn't change it. It's my birthday and I-"

"It's our birthday, correction...birthday ko yun. Kung maka it's my birthday ka, akala mo ikaw lang ang ipinanganak noong araw na yun."

Putol ni Carl sa kanya sabay buntong hiningang tinungo ang sofa. Ibinaba niya doon si Melissa. Mabuti na lang ay leather iyon, kahit pa kulay puti, pwede niyang punasan ng basang tela ang tutulong dugo. He wanted to see her wound but she's wearing a long sleeve dress. Umupo siya sa tabi ng dalaga at kinuha ang gunting.

"I will just remove the dress, it's too uncomfortable for me to..." She moaned and bit her lower lip in pain.

"It's also uncomfortable for me Melissa. Tsss!" Tumayo si Carl para kumuha ng maluwang niyang t-shirt. Her dress is soaked with blood.

"I'm sorry, for being here late at night. Sorry if I make you uncomfortable. You should be resting right now pero dahil sa nangyari, you are force to-"

"It's uncomfortable for me, but not you being here." Putol ni Carl sa kanya.

"But you...removing that dress. Hintayin mo ako. I'll just get a shirt. Siguro naman, you are wearing a cycling? Or should I bring a boxershort for you?"

"Actually, I..."

"Fine, I know...like the old days Melissa! Hintayin mo ako dito."

Yamot na sabi ni Carl saka umakyat ng hagdan. He always hate reminding her to wear longer cycling back then. She is always using a boyshort panty. At kahit hanggang ngayon, ganun pa rin ang dalaga.

This woman! Akala mo kung nasa sarili niya siyang bahay...

He sighed as he saw Melissa removing her dress. Nagpalit din ang binata ng mabilisan. He's worry that she might lose a lot of blood. Pero nang makita niya sa malayuan ang sugat ng dalaga, nakahinga siya ng maluwag. Daplis lang ito. Carl also saw her surgical scar, naalala uli niya ang pagsabog ng kotse ng dalaga. He knew how Melissa hated having scars. Alam niyang ipapatanggal agad iyon ng dalaga kapag tuluyan na itong naghilom. Mula sa sugat nito sa balikat, bumaba ang mata ni Carl sa parteng hindi dapat pagtuunan ng pansin. He just bit his lip seeing this familiar sight.

MY WHITE COAT DIARIESTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon